Ik heb ze begraven, bijna niemand weet waar
De 1e zou nu ongeveer 4 maand geweest zijn. Net weer begonnen met werken, kolven, nachtvoedingen, maar een spartelend mensje in mijn armen. Ik zie de buurvrouw op de camping, ze voedt haar baby, ik mis het zo. Ik mis de vertrouwde geur van je eigen vlees en bloed, het roesje van de oxytocine, ik zie het aan haar. Ik ben jaloers als ik zie hoe ze met haar lopen, wetend hoe vermoeiend het kan zijn, een lamme arm, maar oh, wat mis ik het.
Van de 2e zou mijn verlof nu zijn ingegaan, als ik voor 4 weken van tevoren gekozen zou hebben.
Van de 3e zou ik op dit moment net in het 2e trimester zijn aanbeland. Ik zou mijn buikje trots showen en iedereen zou het inmiddels weten. Het zou niet lang meer duren voor ik de 1e tekenen van leven zou voelen in mijn buik.
Maar mijn buik is leeg, er is geen baby. Geen datum om naar toe te leven, geen dromen van wie zou het zijn. Alweer 5 weken geleden vertrok het laatste vruchtje. Mijn lichaam voelt weer normaal, voor de 3e keer afgekickt na alle hormonen, voor de 3e keer niet meer zwanger.
De verloskundige vraagt of ik het al een plekje heb kunnen geven. Maar hoe dan?! Ik weet het niet. Ik ben gewoon verslagen, verraden door mijn lichaam. Ik voel me alleen nog leeg en alleen, telkens als ik weer kijk hoe mijn lichaam haar oorspronkelijke vorm weer aanneemt. Ik realiseer me dat ik de enige ben die het ziet. Niemand deelt mijn verdriet. Babies worden geboren, niemand staat erbij stil hoe ik mij voel, omdat niemand het weet. Omdat het niet normaal is om te delen, zo'n prille zwangerschap. En als iedereen het zou weten, zou ik dat gewild hebben? Ik weet het niet.
Maar het voelt gewoon klote, ik wordt geleefd door andere zaken, de 2 jongens die rondlopen, werk, huishouden. Het duwt me in een structuur en eigenlijk is dat fijn. Ik moet door, ik ga door. Wat moet je ook anders, het waren slechts 3 embryo's, tussen de 1 en 2 cm lang. Toch waren ze van mij, hoorden ze bij mij. Hun hartjes klopten in mijn buik, ze leken al zo echt.
Ik heb ze begraven. Bijna niemand weet waar.
reacties (41)