Werkmoeder of thuisblijfmoeder?

De dag dat ik weer aan het werk moet komt steeds dichterbij. Het benauwd me. Bij Benthe had ik er eerlijk gezegd helemaal geen moeite mee. Ik ben zelfs wegens omstandigheden op het werk eerder begonnen. Ik denk dat het komt omdat je vooral in het begin alleen maar je baby kan verzorgen. Je hebt weinig interactie met je kind en weinig contact met de buitenwereld. Toen was ik er snel aan toe om weer lekker te gaan werken maar nu Benthe bijna 2 jaar is, voelt het heel anders. Steeds vaker twijfel ik of ik niet liever een zogenoemde thuisblijfmoeder wil zijn in plaats van een werkmoeder.

Het klinkt zo huiselijk, zo moederig, zo ouderwets en zo ontzettend saai maar sinds de bevalling van Tess leef ik comfortabel in mijn eigen coconnetje. Heerlijk thuis met mijn meiden. Ik vermaak me prima. Wandelen, spelen, verzorgen, badderen, lol maken, dansen, springen, knuffelen, kletsen met Benthe, kopje koffie halen hier en daar en als de kinderen op bed liggen doe ik wat voor mezelf. De dagen vliegen voorbij en iedere dag is even gezellig.

Steeds vaker wordt ik weer geconfronteerd met werk. Uitjes, telefoontjes, mailtjes.. langzamerhand komt alles weer op gang. Van de week vroeg ik me af of ik dit eigenlijk allemaal wel wil en sindsdien ben ik afwezig. Alsof ik niet meer na kan denken. Alsof mijn hersens acuut zijn gestopt. Wellicht omdat ik het wil ontkennen of er niet aan toe wil geven dat ik tóch liever thuis blijf in plaats van werk.

Aan de andere kant ligt er op het werk ook iets heel leuks op mij te wachten. Begin Januari 2016 ben ik een project gestart en heb dat succesvol afgerond en nu mag ik in Januari 2017 het vervolg project gaan leiden. Een leuke uitdaging om mezelf verder te ontwikkelen en als alles gaat zoals ik dat wil krijg ik er ongetwijfeld veel energie voor terug. Zo kan ik evengoed aan mijn carrière bouwen terwijl ik thuis ook nog eens een prachtig gezin heb. Wat wil je nog meer? Het is ook eigenlijk zonde om niks met mijn goede stel hersens te doen.

Hoewel ik me regelmatig afvraag hoe goed mijn hersens eigenlijk nog zijn. Twee zwangerschappen hebben toch een hoop veranderd in mijn boven kamer. Ik ben warrig, vergeet van alles, kan amper een normaal gesprek voeren en moet ontzettend mijn best doen om te luisteren. Zo ging ik laatst bijvoorbeeld naar de Jumbo. De eerste keer was ik met mijn lege hoofd mijn portemonnee vergeten. De tweede keer had ik wel mijn portemonnee mee maar lag mijn lijstje nog thuis. Ik mijn god niet meer wat ik allemaal moest kopen. Ik kreeg een complete black out.  Verder stop ik Benthe in bed met haar sokken nog aan, vergeet ik waar ik mee bezig ben en vind ik o.a. mijn sleutels terug in de koelkast. Dagelijkse dingen die ik doe maar niet van mezelf herken.

Ik denk dat 3 maanden verlof na de bevalling gewoon te weinig is. Je hebt thuis net weer rust en regelmaat gevonden en vervolgens moet je alweer aan het werk. Alles gaat dan weer anders. De hele planning moet overhoop. De kinderen moeten weer naar de opvang of oppas en alles dient opnieuw een plekje te vinden in het dagelijkse ritme. Misschien ben ik wel heel bang dat ik dit niet onder controle ga krijgen. Dat het allemaal teveel is. Dat ik naast dat ik veel van mijn kinderen ga missen, ik niet optimaal van ze kan genieten als ik thuiskom. Ik zou willen dat ik nog wat meer tijd had maar het klokje tikt door. Over 14 dagen moet ik toch echt weer aan de slag.