Kriebels

Daar lag ik dan met onze derde dochter aan de borst. Vers van de pers, brand new. Twee kleine kraaloogjes keken me aan terwijl ze ijverig zoog aan mijn borst.  Ik was 20 minuten daarvoor binnen gekomen, een rit die ik nooit zal vergeten. 

Mijn vliezen waren s' nachts rond drie uur gebroken. Bij mijn andere dochters kondigde de bevallingen zich ook op die manier aan. De weeën kwamen wel binnen 24 uur op gang maar het liep niet zo n vaart. Ik had dus totaal geen haast.

Ik had iedereen lekker laten slapen en was zelf met een kopje thee beneden op de bank gaan zitten. Ik genoot van de stilte om me heen, en besefte dat het 24 uur later waarschijnlijk heel anders zou zijn. Tegelijkertijd verheugde ik me enorm over het feit dat ik onze dochter nu echt gauw zou kunnen bewonderen.

Tegen half 5 kwam mijn man naar beneden, hij moet door hebben gehad dat ik niet meer in bed lag. Half slaperig  vroeg hij of thet goed ging. Dat was voorlopig het laatste moment dat hij heel relaxed was. Met het uitspreken van de zin ' mijn vliezen zijn gebroken', lijk ik op de alarmknop te drukken. Op dat moment  springt hij als het ware op, direct klaarwakker en begint hyper door de kamer te lopen. 'Wat moet ik doen, moet ik onze ouders de meisjes laten ophalen, heb je de verloskundige al gebeld..ect'. Hij begint dan maar aan het afwasje wat nog in de keuken staat. 'Schat, nog geen wee te bespeuren, laten we gewoon nog proberen wat te rusten.' 

Samen nog ff naar bed. De ochtendroutine ging als gewoonlijk, en terwijl mijn man onze 4 jarige meid naar school bracht werd onze 2 jarige opgehaald door opa en oma. Zo rust in huis, nu kan ik me richten op kleintje in mijn buik.  Onder de douche kwamen er al gauw weeën op gang, de verloskundige kwam en met 5 cm ontsluiting gingen we richting ziekenhuis. Er lag een flink pak sneeuw dus manlief reedt voorzichtig..te voorzichtig naar mijn zin, want de weeën kwamen wel erg vaak..'Schiet op schat, anders wordt ze in de auto geboren!'

Van de week zei mijn man, de handgreep boven het portier ligt er bijna af, je moet er niet zo aan hangen schat. Ik antwoordde dat ik er nooit aan zit, maar nu ik dit schrijf valt het kwartje...ik hing er tijdens die 15 min durende rit met 2 handen aan, in een poging mijn weeën op te vangen.

Ik zie me nog aankomen op de afdeling Verloskunde.Een aardige verpleegster wou mij rustig inchecken, maar daar had ik geen tijd voor! Ik herkende de persdrang, daar kan je niet omheen. Het besef drong ook tot haar door. 'Ok laten we gauw naar de verloskamer gaan en je broek maar even uit doen', grapte ze. Zo gezegd zo gedaan...de verloskundige stond daar met dr sneeuwlaarzen nog aan, geen tijd meer, onze dochter kwam NU. Daar was ze om half twaalf onze derde prinses geboren in één perswee.

Nu zijn we terug op het moment waar ik begon. Ik helemaal gelukkig met mijn dochter aan de borst en de verpleegster was de kleertjes aan het uitpakken. Borstvoeding geven is echt mijn ding, mijn andere dochters heb ik ook elk 2 jaar gevoed. En ik moet iets gezegd hebben in de trant van, de laatste keer hier van genieten. 'Oh echt?, was haar reactie, 'ik vind jullie echt types voor een groot gezin'. Ik ben haar woorden nooit vergeten. Binnen de 2 uur gingen we weer naar huis met onze Brechtje op de achterbank. Mijn man kon onze oudste gewoon weer uit school halen en dat was het begin van ons gezin met 3 meiden.

Er waren heel veel prachtige momenten, maar ook echte dieptepunten. Ergens in die eerste weken stond ik met een huilende baby op mijn arm met mijn sokken in het water onderaan de trap. Het was donker en toen ik de nattigheid voelde dacht ik eerst dat iemand een ongelukje daar had gehad, maar toen ik de lichtschakelaar indrukte zag ik een stroompje zo vanuit de keuken door de gang onder de voordeur heen sijpelen..Ik was na het avondeten de kraan vergeten uit te draaien toen ik een grote pan boerenkool in de week had willen zetten en mijn hele keuken stond blank. Ik was moe, en met 3 kleintjes was de avondspits in je eentje best zwaar.

De tropenjaren zijn voorbij, mijn dochters zijn inmiddels 7,5 en 3. Ik heb met moeite afscheid  genomen van elke fase. En ik had me eindelijk een beetje verzoend met het feit dat dit onze gezinssamenstelling zou blijven. Ik begon weer meer dingen te doen die ik leuk vind.

Tot ik 2 maanden geleden mijn lieverlingsverloskundige tegen kwam. Met haar 3de pasgeboren dochtertje in de maxi cosi. 

Ik staar naar haar en het is alsof er een bom insloeg. Maar dan een hele mooie bom, een bom met duizend hartjes en vlindertjes. Ze kijkt me met een glimlach aan, 'gaat het kriebelen' vraagt ze mij. Ik kan me mijn antwoord niet eens  meer herinneren, maar wel het gevoel terwijl ik wegliep. Mijn hele process van acceptatie en afsluiting waar ik afgelopen 3 jaar aan heb gewerkt lijkt in een klap stuk geslagen.

Wie weet toch nog 1 keertje....