Vervolg kinderdagverblijf deel 2

Wendag 5 en 6

Ik twijfelde om hem de volgende woensdag te laten gaan maar volgens mij was een beetje afleiding wel goed voor hem, zeker na een aantal dagen binnen te hebben gezeten.

Ik dacht eraan om hem extra vroeg op te halen, zo rond half 2 omdat hij dan zijn antibiotica zou krijgen, maar de leidster vertelde mij dat zij hem dat wel konden geven en hij rustig wel kon komen.

Ik gaf instructie's over zijn antibiotica, een ander kindje had ook een oorontsteking en kreeg daar oordruppeltjes voor maar Farid kreeg een vloeibare oplossing die hij oraal toegedient moest krijgen!

Dus dat schreef ik maar duidelijk op het bord.

Toen ik vroeg hoe laat ik Farid moest ophalen schrok ik toen de leidster zei 'vandaag kunnen we het wel tot half 5 proberen' half 5!

Dat was best laat vond ik, maar aan de ene kant wel fijn om even wat tijd voor mezelf te hebben.

Het was Farid's 5e dag op het kinderdagverblijf en hij huilde niet toen ik wegging,aan de ene kant was dat een hele opluchting, aan de andere kant maakte ik me er zorgen om, iedereen vertelde me namelijk hoe hartverscheurend een kind kan huilen als zijn moeder hem wegbracht...

Ik besloot wat boodschapjes te gaan doen, ik kwam 2 geweldige dingen tegen die ik Farid kado wilde geven.

Ik moet eerlijk bekennen dat het wel heerlijk is om na een jaar even alleen boodschappen te doen, geen onhandig gedoe met een kinderwagen, of een huilend kind dat zijn geduld verliest...

Maar ik miste hem wel, ik leek zeeën van tijd te hebben en keek iedere 10 minuten naar mijn telefoon of ik niet al gebelt was.

Toen ik thuis kwam besloot ik even op bed te gaan liggen, ik was erg moe en na een korte nacht en voelde ik me best gebroken.

Plots ging om 2 uur de telefoon, in paniek belde de leidster op dat Farid keihard aan het huilen was!

Ik pakte meteen mijn spullen en ging naar hem toe, toen ik aan kwam zat hij rustig in een eetstoeltje aan tafel tegenover een ander kindje waar hij bevriend mee leek te zijn.

Ik sloot aan, aan de tafel waar Farid met het jongetje zat, Farid had een speeltje waar hij mee zat te spelen, en het jongetje een auto.

Het jongetje leek zich te vervelen dus pakte ik de auto en duwde hem zijn kant op, zo bleven we dit over en weer doen, tot ineens Farid mee wou spelen.

Echt zo schattig, op een gegeven moment zaten die twee met elkaar een auto heen en weer te duwen.

Sinds dien doen Farid en ik dat spelletje thuis ook.

De leidster legde me uit dat Farid huilend wakker was geworden, waarop ik vertelde dat hij wel vaker huilend wakker werd, maar hij was wel te troosten alleen zodra zij de kamer verliet ging hij krijsen..

Wat precies hetzelfde is als een ander kind doet!

Ik word er doodmoe van dat die kinderen elkaar besmetten en ook raar gedrag overnemen.

Natuurlijk waren er ook wel een aantal positieve puntjes van verandering, zoals het feit dat Farid zelf uit zijn beker drinkt, leert zelfstandig te eten maar de laatste tijd bonkt hij met zijn hoofd op de grond, of objecten, en schreeuwt hij de boel bij elkaar als ik alleen al naar de wc ga!

Ik heb de leidsters hierop aangesproken, maar zij ontkennen dat hij het van het kinderdagverblijf heeft.

Op dag 6 verliep het allemaal heel anders, de leidsters hadden me gevraagd of ik Farid die dag vroeger kon komen ophalen in verband met kerstavond.

Voor mij was dat geen enkel probleem.

Toen ik weg wilde gaan begon Farid ineens ontroostbaar te huilen, de leidster tilde hem op en ging met hem op een bank zitten, ik volgde hen om Farid wat te troosten maar zij vond dat het beter was dat ik snel weg ging om het niet moeilijker te maken.

Het was hartverscheurend om mijn kind huilend achter te laten.

Ik heb het gevoel dat ik zijn vertrouwen heb geschonden, en zo leek het ook bij thuiskomst te zijn.

Hij was telkens bang dat ik hem zou verlaten en volgde me overal in huis.

De avond ervoor voelde ik me ontzettend misselijk, de volgende ochtend werd dit nog erger, ik kon gelukkig nog voor de feestdagen terrecht bij de huisarts waar bleek dat ik een bacterie in mijn darmen had opgelopen.

Dagen voelde ik me ziek en heb ik nergens van kunnen genieten.

Ik ben 5 kilo in een week verloren.

Op een gegeven moment was het onhaalbaar, de huisarts moest thuis komen, ik dacht dat ik dood ging!

Gelukkig gaf hij me sterke pillen en voel ik me nu een stuk beter.

Op de dag van oud en nieuw huilde Farid hevig toen hij wakker werd, ik liep naar hem toe en zag dat zijn ogen helemaal ontstoken waren!

Ze zaten helemaal dicht met groen prut!

Lieve dames, ik dacht zo dat ik er goed aan deed om Farid naar de creche te laten gaan, maar we lopen de ene ziekte na de andere op.

En buiten dat neemt Farid raar gedrag over, zo bonkt hij met zijn hoofd als hij zijn zin niet krijgt, en gaat hij krijsen bij het woord 'nee en niet doen'.

Twijfel twijfel twijfel, dat gaat er door me heen.

Volgende week heb ik een belangrijke opdracht, ik durf Farid gewoon niet naar de creche te laten gaan omdat ik vrees voor de staat waarin hij thuis komt...

Mama's die hun kinderen naar het kinderdagverblijf laten gaan, herkennen jullie iets in mijn verhaal? En gaat dit nog over of beter worden?

Als dit zo door gaat voel ik me echt genoodzaakt Farid thuis te houden van het kinderdagverblijf...