Slijmbal!

Al met een paar weekjes begon Farid flink te kwijlen en op zijn vingertjes te kauwen..

Dus waar denk je dan aan als kersverse moeder?

Juist tandjes! Dus direct naar de winkel rennen en dentinox halen om als verdoving op het pijnlijke kaakje te smeren.

Maar die tandjes... Die kwamen maar niet.

En het kwijlen ging maar door, soms had hij zelfs een slabber nodig en verschoonde ik zijn kleertjes omdat ze drijfnat gekwijld waren!

Natuurlijk had ik ook wel gelezen dat het pas rond de 6e maand zou zijn, maar ja je weet maar nooit, een vriendin vertelde dat een nichtje van haar met tandjes was geboren.

Dus zo vreemd zou het niet zijn als Farid ze nu al begon te krijgen, je hebt immers uitzonderingen en het meeste is toch een richtlijn, ieder kind is immers anders..

Telkens als ik over zijn kaakje wreef voelde ik bubbeltjes zitten, maar ik zag nog geen witte puntjes, toch wist ik zeker dat er tandjes onder weg waren...

Maar dat werd bij ieder bezoek aan het consultatiebruro ontkent. 'Baby's krijgen pas vanaf 6 maanden hun eerste tandje.' Werd mij dan weer verteld.

Farid knabbelde en knabbelde druk op zijn vingertjes, soms ging zelfs zijn hele hand in zijn mond! Soms ook de mijne...

Alles dat hij maar te pakken kon krijgen stopte hij in zijn mond. Als zijn speentje hem verveelde dan plopte hij hem uit zijn mond en ging hij er niet op sabbelen maar op kauwen.

Maar ook pluche speelgoed functioneerd prima als bijtmateriaal!

Maar natuurlijk geldt hoe harder het materiaal hoe beter!

Maar ja zijn vader had met 3 maanden al zijn eerste tandje! Ik zelf iets later, ik was 7 maanden toen de eerste tand eindelijk doorkwam.

En wat dacht Farid? 'Ik doe het lekker precies tussen in, geen 3 maanden, geen 7 maanden maar 5 maanden!'

15 Mei was het dan eindelijk zover! Het eerste tandje is zichtbaar, en naast dat tandje nog 4 witte puntjes...

Helaas doen doorkomende tandjes bij ieder kind zeer, bij Farid verliep het dan ook niet zonder kleerscheuren.

Op een dag was hij op zijn blauwe difrax bijtring aan het knabbelen, toen hij plots keihard begon te huilen!

Ik schrok me naar en keek direct wat er aan de hand was, als Farid huilt staat zijn mondje wijd open, en in zijn mond zag ik een plasje bloed drijven.. Hij had het tandje zelf door het vlees gedrukt!

Nu merk ik ook dat Farid een stuk minder op zijn vingertjes knabbelt, dat doet natuurlijk zeer!

Ik begrijp nu dan ook volkomen waarom veel vrouwen na het doorkomen van de tandjes stoppen met borstvoeding! Wat zijn ze scherp zeg, dat had ik echt niet verwacht!

Na vele pogingen om de tandjes te fotograferen is het me na de duizendste dan eindelijk gelukt! Tadaaaaaa, dit zijn ze dan, de tanden!

Dat word dus veel smeren en veel troosten, en natuurlijk ook beginnen met poetsen!

Dus inmiddels is ons bedritueel weer een stukje uitgebreid, gezichtje wassen, handjes wassen, schone luier en een pyama aan, tandjes poetsen en lekker insmeren, daarna een lekker flesje warme melk en Farid kan heerlijk slapen, op naar de volgende ontwikkeling!