Ravage

Al lang, heel lang verkondig ik hoe ik nog zoveel dingen wil schrijven, en lang heel lang komt er telkens maar niets van.

Toen ik zwanger was had ik nooit verwacht zo laat te zijn met zoveel dingen, maar het leven met een baby is nu eenmaal niet eenvoudig, en zeker niet met een huilbaby.

Gelukkig werd Farid met de tijd steeds rustiger, eerst gingen de krampjes over, toen kwamen de tandjes door en tussendoor de prikjes, die hij volgende week maandag overigens weer krijgt en dan staat de besnijdenis nog te wachten, die ik op de 13e van deze maand had gepland maar helaas weer heb moeten verzetten naar de 20ste.

De eerste dagen na de ingreep zal Farid veel last van pijn hebben en dan zou hij direct twee dagen later al weer prikjes krijgen, daar bovenop komt nog eens dat mijn moeder maandag naar het ziekenhuis moet om een gipskorset aangemeten te krijgen voor de rugklachten waar zij al jaren mee kampt.

Dat houd in dat ik de aankomende 6 weken voor haar zal gaan zorgen, dit doe ik uiteraard met alle liefde, mijn moeder is mijn alles waard, maar nu word het tijd dat zij zich eens in de watten laat leggen, ik als moeder zijnde zal dan een beetje moeten bemoederen over haar, zorgen dat ze, hoe koppig ze ook is, veel gaat rusten zodat ze kan genezen en bijkomen.

Inmiddels is Farid, zoals iedereen hem noemt, nog steeds een mamaman, het liefst is hij de hele dag bij me, op mijn schoot in mijn armen en soms heb ik het idee dat als het mogelijk was, hij zo terug in mijn buik zou kruipen.

Als mijn navel een slot zou zijn waar een sleutel in paste om vervolgens Farid's favoriete plekje te openen, vrees is toch dat hij er niet meer in zou passen...

Ach genoeg andere alternatieven, zo is het heerlijk om samen met mama onder de deken te kruipen en met elkaar te knuffelen,

of lekker warm blijven onder mama's kimono

en laatst zijn we zelfs samen in bad geweest, dikke pret natuurlijk!

En hoewel hij te groot is om nog in mijn buik te passen en behoorlijk zwaar is om te tillen, is het heerlijk dat hij zo groot is, hij heeft lekkere spekbeentjes en die bolle wangen die hij altijd al heeft gehad, zijn nog voller en heerlijk om te zoenen!

Farid is dan ook nog altijd mijn kusjesdief en mijn winterbeertje, simpelweg mijn lekkere knuffelman!

Maar goed, wij hebben centrale verwarming in huis, prima allemaal maar de verwarming verwarmt ons huis niet goed, en omdat de huiskamer aan het noorden ligt, kan het ondanks dat de zon schrijnt behoorlijk koud zijn.

Heerlijk om zomers verkoeling in op te zoeken, maar niet te doen met een baby en een zieke moeder.

Het huis is een huurhuis, en bij een huurhuis zou je toch wel denken dat je enigzins wat service krijgt, maar nee, als de verwarming aan een helft koud blijft en aan de andere helft bloedheet moeten wij deze zelf ontluchten door een schroef open te draaien, het lucht eruit te laten en weer dicht te schroeven.

De laatste keer hebben we het laten doen, die man draaide de schroef open terwijl de verwarming aan stond, en draaide hem dicht.

Simpel toch?

Nou deze man heeft die schroef zo stevig dicht gedraaid dat er een tang bij nodig was om hem weer open te krijgen, mijn moeder dacht het even te kunnen doen, terwijl ik Farid's eten aan het koken was.

Plots hoorde ik een knal en schreeuwde ze 'help help help!'

De schroef werd door de druk gelanceerd en het kokend hete water stroomde uit de verwarming.

Mijn moeder rende naar de meter kast maar kon niks vinden om het water uit te zetten, vervolgens rende ze naar de huiskamer om de schroef te zoeken en erop te draaien.

Het kokend hete water spatte alle kanten op, inmiddels stond de huiskamer een centimeter blank, het water stroomde alle kanten op, ook naar de elektriciteit.

'Breng een handdoek!' Schreeuwde mijn moeder die haar handen aan het hete water verbrande om de schroef erop te draaien.

Tweemaal lukte het niet maar uiteindelijk kregen we de schroef erop.

Ik rende om de dweil doeken en emmers te pakken, toen ik ineens zag dat het water naar de radio en tv stroomde, bij elke stap in het water, ging er een golf die kant uit.

Snel drukte ik de radio en tv uit, en kreeg daardoor een flinke stroomstoot!

Mijn moeder had inmiddels het stroom volledig uit geschakeld, en Farid die Godzijdank in de keuken zat, hield het droog, maar door alle paniek begon hij flink te huilen.

Ik moest hem even laten en al het water weg dweilen, alles was nat, alle meubels de hele vloer, en het was niet zomaar water wat eruit kwam, maar zwart naar riool stinkend water.

Toen we al het water grotendeels weg hadden gedweild kon de stroom weer aan, inmiddels belde ik een noodnummer en binnen enkele tijd zou er iemand langs komen.

Het hete water was volledig op gegaan, dus moesten we de mopemmer met sop vullen met gekookt water uit de ketel, we moesten wel 3 keer dweilen om het huis schoon te krijgen en de geur te verdrijven.

Ondertussen suste ik Farid en gaf hem zijn eten, waste hem en kleedde hem om in zijn pyama, tegelijkertijd probeerde ik de ravage op te ruimen, en halverwege liet ik alles voor wat het was om Farid rustig zijn fles te geven en hem naar bed te brengen.

Gelukkig stond er gauw iemand voor de deur die ons hielp de boel te herstellen, en eindelijk word er nu wat gedaan aan het verwarmingsprobleem en kunnen we binnenkort zonder zorg de verwarming aan zetten, maar ooit nog iets zelf doen? Ons niet gezien, het is nog altijd een huurhuis, en geen koophuis waar je zelf voor het onderhoud staat. We betalen genoeg huur om dat kleine beetje service te verdienen, dus volgende keer, bellen we gewoon net zo lang tot er iemand komt!