De kinderarts

De kinderarts

Vrijdag 20 maart zijn we naar de kinderarts geweest.

Eindelijk, na keer op keer smeken bij de doktor om een verwijzing en weken wachten op een afspraak in het ziekenhuis.

Tja, met de verloskundigen in mijn nieuwe buurt had ik het al niet goed getroffen, maar met mijn huisarts ook niet.. Goed daar kom ik later op terug.

Eerst even terug naar de bevalling.

'Nee ik wil geen vacuüm bevalling!'

Schreeuwde ik uit met een wit weggetrokken gezicht.

Uiteindelijk had ik er niks over in te brengen en werd Farid uit mijn lijf gerukt.

Hierdoor onstond net als alle kindjes die met een vacuüm geboren zijn, een bult op zijn hoofdje, zo zielig!

En de eerste 2 weken heeft hij er ook flink last van gehad, continu huilen, dus moest ik hem vaak een zetpilletje geven.

Na ongeveer 2 weken trekt de bult weg, tenminste dat ik als de arts het vacuüm goed geplaatst heeft en hem voorzichtig eruit heeft getrokken..

Nee ik zei eerder al 'gerukt' en dat meen ik ook.

Farid lag scheef in mijn bekken en kon niet zelf geboren worden, alhoewel ik achteraf denk dat het WEL had gekunt mits de artsen me iets meer tijd hadden gegeven...

Maar de arts had de kamer en het bed nodig, en omdat ik een ruggenprik had gehad moest ik natuurlijk ook een paar uur de kamer in beslag nemen..

Dus zette ze het vacuüm erop, zette hem op de hoogste stand en trok Farid, zonder dat ik een perswee had, zo naar buiten.

Het vacuüm had ze scheef op de achterkant van zijn hoofdje geplaatst.

Later toen de artsen verhaal kwamen doen, vertelde ze mij dat het een jaar zou duren voordat de bult wegtrok, EEN JAAR!?!

Oeps foutje, ze had hem iets verkeerd geplaatst en veel te hard getrokken.

'Ach het kan helemaal geen kwaad voor het kindje.'

Werd mij meerdere keren verteld, door de artsen in het ziekenhuis, door de kraamhulp, door het consultatie buro, de huisarts.. Eigenlijk kwam iedereen met dit verhaal.

'Het kan geen kwaad.'

Ik ben altijd tegen vacuümbevallingen geweest, omdat het WEL kwaad kan.

Goed ik kan uren doorgaan met het uiten van mijn woede maar ik zal uitleggen welke gevolgen Farid er aan over heeft gehouden.

De bult op zijn hoofd was eerst net zo zacht als zijn fontanel, het was alleen maar vocht dat weer weg zou trekken.

Na 2 weken ontstonden er knisperingen, waardoor ik voor de zoveelste keer naar de huisarts ging, die voelde eraan en kwam weer met hetzelfde verhaal dat het geen kwaad kan, het trekt wel weg.

Ook wees ze mijn verzoek om een doorverwijzing naar het ziekenhuis af.

Nog een week later was de bult net zo hard als de rest van zijn schedel.

Daarop ging ik natuurlijk weer naar de huisarts, die bleef maar komen met het bullshit verhaal (sorry voor mijn woordkeuze) dat Farid lijd aan het KISS syndroom, en dat de bult vast nog wel weg zou trekken.

Ze bleef me aanraden om naar een osteophaat te gaan.

Juist alternatiefe geneeskunde, iets waar ik niet achter sta, evenals ik sceptisch tegenover het KISS syndroom sta.

IK WIL EEN KINDERARTS!

Na vele malen smeken om een doorverwijzing, begon de huisarts te dreigen met het eigen risico van mijn ziekenfonds, die bedraagt 150 euro, maar als ik het goed begrijp dekt mijn, nog wel, aanvullende verzekering de kosten voor een kinderarts, maar nog steeds wilde dat mens me geen doorverwijzing geven en bleef ze met een osteophaat komen die bij elk bezoek 80 euro kost, dit omdat het alternatiefe geneeskunde is.

Toen ik weer op consultatie controle kwam vertelde ik dat Farid binnenkort besneden word, waarop mevrouw zich weer met mijn financieën begon te bemoeien!

'Een besnijdenis word volgens mij niet vergoed door het ziekenfonds.'

Zei ze terwijl ze met haar ogen rolde.

'Dat maakt me niet uit, Farid word hoe dan ook besneden.'

Zei ik met mijn wenkbrauwen fronsent.

'Ow, dus een besnijdenis wil je wel betalen, maar een osteophaat niet?'

Ik kon mijn oren niet geloven, hoe durft ze zich met mijn zaken te bemoeien!

Ik heb recht op een kinderarts! Tenslotte had hij na zijn geboorte vanwege het vacuüm al nageken moeten worden door een kinderarts, maar ze lieten ons alleen in de kamer achter en stuurde ons zelfs naar huis zonder me te helpen met de zogenaamde 'begeleiding' die ze geven met borstvoeding, terwijl ik hondermaal aangaf dat Farid mijn tepel niet pakte!

Ik hield voet bij stuk en kreeg uiteindelijk na 3 maanden 'zeiken' mijn doorverwijzing.

20 maart was het eindelijk zo ver.

Om 8:45 moesten we aanwezig zijn, maar voor die tijd moesten we natuurlijk eerst een ponsplaatje voor Farid laten maken.

Gelukkig deed de camera het niet waardoor Farid een sticker kreeg, later moest ik natuurlijk wel een echt ponsplaatje laten maken.

Waarom ik 'gelukkig' zeg?

Nou vlak na de geboorte van Farid had ik de papieren voor de verzekering ingevuld en opgestuurd, je raad het al, ik ontving nooit zijn ziekenfondspasje..

Hierdoor moest ik bellen, bellen en nog eens bellen, en gaven ze toe dat het hun fout was, ze zouden zo spoedig mogelijk een pasje opsturen, tot die tijd kon ik een nummer door krijgen die ik in het ziekenhuis voor het pasje kon gebruiken.

Inmiddels heb ik gelukkig wel het pasje opgestuurd gekregen.

We vroegen de weg naar de kinderafdeling.

Eenmaal boven moest ik melden dat Farid er was, hierop vroeg de vrouw achter de balie om de doorverwijzing van de huisarts.

'Ow nee, nee nee..'

Ik was hem vergeten!

Even rommelde ik wat in mijn tas en deed alsof ik op zoek was naar het briefje, maar ik wist al dat ik hem vergeten was.

'Het spijt me vreselijk, door alle hectiek ben ik de verwijsbrief vergeten.'

Zei ik tegen de sympathieke vrouw achter de balie.

'Dat is niet zo erg mevrouw, dan geef ik u een envenlop mee zodat u hem ons zo spoedig mogelijk kunt toe sturen.'

'Dank u wel.'

Ons oog viel direct op een dia die op de vloer scheen, een bewegende.

Het was een aquarium met zwemmende vissen, toen ik de kinderwagen erover heen reed zag ik vissen over Farid heen zwemmen!

Echt leuk gedaan voor een kinderafdeling.

Even later werden we door een verpleegster geroepen, we konden verder komen.

Binnen stond een aankleedkussen bedekt met papier klaar voor Farid, de verpleegster vertelde me dat ik hem nu kon uitkleden.

Ze trok een la open waar een weegschaal in verborgen was, toen ik Farid had uitgekleed konden we hem wegen, hij woog precies 6999 gram.

Daarna kon ik Farid zijn jasje weer aantrekken en verliet de verpleegster de kamer, we moesten even op de arts wachten.

Mijn moeder maakte nog snel een foto.

De arts kwam vrij snel de kamer binnen.

We namen plaats aan het buro.

Als eerst moest ik natuurlijk uitleggen wat het probleem was, zoals ik de laatste tijd vaker bij artsen en specialisten doe, uitte ik eerst mijn woede jegens de arts die Farid met het vacuüm had gehaald alvorens ik rustig kon vertellen wat het probleem is.

Ik vertelde haar dat de huisarts het gooit op KISS syndroom, en eindelijk! Iemand die het met me eens was wat KISS syndroom betreft.

'Toevallig had ik laatst een patientje van een jaar, met op precies dezelfde plek een bult van het vacuüm.'

Vervolgde ze.

Ik wist het! Het gaat niet vanzelf weg! Mijn kind heeft een misvormt hoofd!

'De plek waar de bult zich bevind, is van zichzelf al een bult, dus in feite is het een bult op een bult, als daar niks aan gedaan word gaat het niet vanzelf over.

In princiepe heeft het geen effect op de ontwikkeling van je kind, het is enkel cosmetisch, maar ik begrijp de zorg van uw als ouder.'

Nadat ze deze uitspraak deed pakte ze een centimeter en mat Farid oortjes.

'5 cm..

En 4,5 cm, er is dus al een halve centimeter verschil.

Het probleem met kindjes die op deze plek een bult hebben is dat ze een voorkeurshouding ontwikkelen, uw zoon vind het niet prettig om aan de kant van de bult te liggen dus draait hij zijn hoofdje op de kant waar het wel prettig ligt, dat gedeelte van de schedel gaat afplatten.'

De afplatting is duidelijk zichtbaar op de achterkant van zijn hoofd.

Ik vertelde haar dat ik hiervan op de hoogte was, maar legde haar uit dat Farid heel sterk is en zelf zijn hoofdje draait, al draai ik hem nog zo vaak om.

De arts begon over de slaaphoudingen, en wederom, EINDELIJK! Nog iemand die het met me eens is wat betreft de bangmakerij met de slaaphoudingen!

Van begin af aan heb ik Farid niet alleen op zijn rugje gelegd, ik legde hem op zijn zijtjes, maar hierdoor draaide hij dan zelf weer op zijn rug, soms leg ik hem op zijn buik omdat hij dit de prettigste houding vind, maar dat heeft hij niet van een vreemd, zijn vader sliep ook altijd het liefst op zijn buik.

PAPA:

FARID:

Maar vanaf zijn geboorte tilt hij zijn hoofdje al op, en hoe vaker ik hem op zijn buik liet slapen, hoe sterker hij werd, hij heeft immers niet alleen een sterk lichaam maar ook een heel sterk willetje!

De arts vertelde mij over een kussen speciaal ontwikkeld voor kindjes met een voorkeurshouding.

Eerder had ik deze op marktplaats gezien maar ik wilde liever eerst een bezoek aan een specialist brengen, ik heb al teveel zelf moeten uitvinden, ook daar kom ik later nog op terug.

Ook vertelde ik haar over het krijsen dat Farid doet wanneer ik hem aankleed, vooral rompertjes en truitjes zijn het probleem.

De arts schreef daarop een doorverwijzing naar een fysiotherapeut.

'Als er over 3 maanden nog geen vooruitgang heeft plaatsgevonden wat de ontwikkeling van zijn schedel betreft, kunnen we altijd een redressie helm overwegen, dit doen we vanaf 6 maanden.'

Zei de arts.

Wat er op dat moment wel niet allemaal door me heen ging...

'En moet hij deze helm dan continu dragen?'

Vroeg ik.

'Ja.'

Bevestigde de arts.

Dus midden in de zomer, en net wanneer Farid uit de kinderwagen en in de wandelwagen gaat, moet hij een helm op!?!

Van binnen kookte mijn bloed, ik weet van ervaringen van anderen dat het een kansloos gevecht is, maar ik zou zo graag de arts die Farid met het vacuüm heeft gehaald, aanklagen!

Sterker nog, met mijn moederinstint zou ik haar nog wel meer aan willen doen!

Ik ben helemaal geen wraakzuchtig mens, maar kom niet aan mijn kind!

Even later liepen we terug naar de tafel met het aankleedkussen, de arts ging Farid van top tot teen onderzoeken.

Mijn moeder gebaarde me iets aan de kant te gaan zodat ze nog een foto kon nemen toen de arts ineens vroeg, 'Komt deze foto op youtube?'

Youtube?

Ze keek Farid aan 'Ja jij bent van de youtube generatie, jij kunt straks je hele leven op youtube terug zien, vanaf je geboorte.'

Mijn moeder en ik keken elkaar verbaast aan, youtube...

Ik onderbrak haar door te zeggen dat de foto's voor prive doeleinde waren maar ze ging verder met tegen Farid praten, die haar met zijn nieuwschierige oogjes bleef aankijken.

Hierdoor was mijn moeder een beetje geschrokken en besloot om toch maar geen foto te nemen.

Nee beste doktor, geen youtube maar BABYBYTES!

Als laatst vertelde de doktor nog dat zijn motorieken erg voor op gemiddelde lopen, wat mij natuurlijk een hele fierie mama maakt!

We spraken af over 3 maanden nogmaals te bekijken hoe de stand van zaken zou zijn met Farid's schedel ontwikkeling, tot die tijd kan ik terrecht bij de fysiotherapeut.