Een nachtje ziekenhuis

Allereerst hartstikke bedankt voor al jullie lieve berichtjes op mijn blogs, ik had ze graag eerder beantwoord maar het ging even niet zo lekker met me..

Het begon met mijn lage bloeddruk, waardoor ik me al niet zo lekker voelde. Maar gister middag voelde ik me echt beroerd, ik kreeg warmte en koud aanvallen, voelde me licht in mijn hoofd en toen ik op stond had ik het gevoel dat ik zou flauwvallen ook voelde ik flinke steken in mijn onderbuik, maar het ergste van alles ik voelde Farid niet meer bewegen in mijn buik!

Dus 's avonds toen ik me nog steeds niet beter voelde drong mijn moeder aan de verloskundigen te bellen. Ik legde uit wat ik voelde en dat Faridje sinds de middag maar amper had bewogen en zij raadde ons aan naar het ziekenhuis te gaan omdat ze zelf niet veel voor ons zou kunnen betekenen en zij de klachten toch wel erg serieus achtte.

Het kon zijn dat de baby zich niet lekker voelde en ze kon wel naar het hartje luisteren maar ze kon daaruit nog niet concluderen of alles wel daadwerkelijk in orde was...

Toen schrok ik, ik had gehoopt dat mijn klachten minimaal waren en wel meevielen maar bij het horen van het woord 'ziekenhuis', barste ik uit in tranen. Allerlei situatie's spookte door mijn hoofd terwijl ik me aankleedde en spullen voor de nacht pakte.

Toen ik alles had vertrokken we naar het ziekenhuis, de verloskundige had al naar de verloskundigen afdeling gebelt, dus ze wisten van mijn komst. Bij aankomst moest ik plat liggen in bed en sloot de zuster apparaten aan op mijn buik om Farid's hartslag te meten. Even bleef het stil..

Maar Godzijdank hoorde ik daarna zijn hartje kloppen. Anderhalf uur bleef ik aangesloten op bed liggen, zo nu en dan kwam er een zuster langs om te kijken hoe het met me ging, de dokter zou zo spoedig mogelijk onze kant op komen maar er waren een hoop spoedgevallen.

Naast ons in dezelfde kamer lag een vrouw die pas bevallen was van een dochter, toen ik het babytje hoorde huilen ging er een warm gevoel door me heen, ik kan haast niet wachten tot ik Faridje hoor huilen, maar belangrijkste is dat hij gezond is, en liever nog even in mama's buik blijft, dat is immer de beste couveuse die er is.

Toen hoorde ik een geluid dat mij zeer geruststelde, namelijk een schopje op het apparaat. Het klonk 20 keer zo hard en dat voelde zo fijn! '' Waar was je nou kleine dondersteen?'' Fluisterde ik tegen Farid ''Mama maakte zich zoveel zorgen!''

Maar pas na de uitslagen kon ik me volledig gerust voelen. Er kwam een zuster binnen die de vrouw, haar man en hun pas geboren dochter naar de andere kant van de afdeling begeleidde.

Omdat de verwarming aan stond begonnen mijn ogen te branden, even sukkelde ik weg, Farid gaf een klein schopje dus deed ik gerust mijn ogen weer dicht, totdat ik plots zijn hartslag niet meer hoorde! Direct raakte ik in paniek, waarop mijn moeder uit haar stoel rechtovereind sprong. Bleek dat Farid zo hard tegen de elektrode had geschopt dat hij van zijn plaats verschoven was, waardoor het apparaat uit ging, toen ik hem weer op zijn plaats zette hoorde we zijn hartslag weer.

Wat is dat een fijn geluid! Omdat het zo lang duurde voordat er iemand kwam stond mijn moeder op om even haar benen te strekken, naast mij aan de linkerzijde hing een stetoscoop. Mijn moeder keek om het hoekje of er iemand aan kwam, en aan de sprankel in haar ogen zag ik dat ze iets van plan was. Brutaal pakte ze de stetescoop en zette hem op mijn oren. '' Moet je luisteren naar het verschil van je eigen hartslag en die van Farid.''

Wat een verschil in kracht, die van Farid klopt twee keer zo hard als de mijne, dit wist ik wel, maar het was heel mooi om te horen. Inmiddels moest ik heel nodig naar de wc, en of dat nog niet genoeg was kreeg ik kramp in mijn been! Mijn lieve moeder masseerde even mijn been en de kramp trok eruit.

Toen kwam de zuster terug om het apparaat te verwijderen en naar de resultaten te kijken. Op mijn buik stonden rode afdrukken, wat een opluchting was het dat ze eraf waren! En nog meer dat ik even mijn benen kon strekken en naar de wc kon! Maar alles voor mijn Faridje!

Wel moest ik nog even blijven liggen tot de dokter kwam om een echo te maken en te kijken of alles in orde is met Farid. Toen ik terug kwam uit de wc kwam er een spoedgeval binnen op dezelfde kamer. Het was een 30 weken zwangere vrouw die onwel was geworden en met de ambulance was binnen gebracht.

De vrouw had ernstige klachten, ze had in het verleden een placenta gravida gehad ( wat volgens mij staat voor het loslaten van de placenta) en haar bloeddruk was wel 212/190, en dat maakte haar hypertent, ze had ook bloedingen gehad. Uiteraard keek de doktor eerst naar haar, haar klachten waren immers bedreigend!

Toen de vrouw gestabiliseerd was kwam de doktor naar mij, ze bood haar excuses aan voor het lange wachten, en ik zei dat ik het volkomen begreep. Ze deed de koude gel op mijn buik en begon met het maken van de echo. Wat is Farid groot geworden! Hij past niet eens meer op het scherm. ''Het vruchtwater ziet er goed uit, en is voldoende, de baby ligt ingedaald, hier zie je zijn hartje..'' die klopte erg mooi, ik was zo opgelucht dat alles in orde was.

Maar hoe kwam het dan dat ik me zo beroerd voelde? Omdat de baby steeds minder ruimte heeft en soms in diepe slaap verkeerd kan het zijn dat ik hem wat minder heftig voel. En vanwege mijn lage bloeddruk werd ik zo licht in mijn hoofd, waardoor ik die warm koud aanvallen kreeg.

De plaats waar ik steken in mijn buik had, was de plek waar Farid me kennelijk zo hard heeft geschopt dat het een beetje een beurse plek is. Maar verder gaat alles Godzijdank goed met Farid en mama. Even later konden we rustig naar huis gaan, wel zal ik wat vaker moeten rusten en zeker meer moeten ontspannen, dus dat gaan we ook zeker doen!