Aanmelding IVF
Hay meiden,
Vandaag was het dan zover; ons evaluatiegesprek met onze hoofdbehandelaar, de professor. Hij vroeg hoe het met ons ging en toen hebben we eerlijk gezegd dat we moedeloos zijn geworden van de twee IUI ronden die we hebben moeten afbreken en met name de laatste cyclus. Hij begreep ons meteen en gaf aan dat het bij IUI moeilijk was om de juiste hoeveelheid stimulatie te geven. Omdat ik meer stimulatie nodig heb zijn ze bij IUI bang voor teveel eitjes waardoor een inseminatie ook niet kan doorgaan. Bij ivf kunnen ze me maximaal stimuleren want hoe meer eitjes hoe beter. Dat lijkt ons en hem ook dan de beste volgende stap. IUI zag hij ook niet meer echt zitten voor ons, het zou aanrommelen worden en daar is niemand bij gebaat. Wel benadrukte hij dat we er rekening mee moeten houden dat ik onvoldoende eitjes ga aanmaken en dat dat het einde van de ivf behandeling betekent. Eerlijk, duidelijk maar o zo confronterend. Eigenlijk hadden wij dit zelf wel al in de gaten en wisten we dat we dit antwoord konden verwachten maar als je het dan echt uit de mond van je arts hoort, terwijl hij de vorige keer nog optimistisch was, besef je toch dat het eindstation wel eens heel snel in beeld kan komen en dat is schrikken. We gaan nu alles op alles zetten en hopen op een mooie oogst. Waarschijnlijk kunnen we in maart of april starten en dat komt best goed uit. Ik vroeg of het geen verloren maanden waren; de prof zei dat het wel goed was dat mijn lichaam nu eerst even op rust komt na deze vreemde cyclus en daar zijn we het mee eens. Dan kunnen we de accu ook weer wat opladen want we voelen dat we op onze tenen lopen. We zijn alleen nog maar moe van alle tegenslagen en onduidelijkheden. Hoe moeilijk het ook was om dit nieuws vandaag van de prof te horen, ergens zijn we toch opgelucht omdat we nu wat meer duidelijkheid hebben. Klinkt misschien raar maar ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel.
We hebben ook nog even kort over eiceldonatie gesproken maar we zijn daar niet te diep op in gegaan omdat we eerst de ivf met mijn eigen eicellen willen proberen.
Ik weet niet zo goed wat ik allemaal voel; er gaat vanalles door me heen. Na ons gesprek is mijn vriend naar zijn werk gegaan en ben ik naar de kapper gegaan. Ben al een poosje ontevreden over mijn haarkleur en kapsel en vond het nu wel het juiste moment om me te laten verwennen. Ik ben benieuwd hoe mijn vriend dadelijk thuis komt want hij heeft het er ook erg moeilijk mee. Het doet me zoveel pijn als ik zijn verdriet zie.....wat een oneerlijke strijd is dit.
We hebben meteen bloed laten prikken in het ziekenhuis, hetgeen standaard is vóór de start van ivf en wachten nu af wanneer er een envelop van het ziekenhuis op de deurmat valt.
Zo ben je nog volop bezig met IUI en de dag later sta je op de wachtlijst voor ivf. Ik moet nog wennen aan het idee.
Een dikke knuffel van mij
reacties (0)