20. 2 maart... de uitgerekende datum

Ik weet het nog precies. Dat ene weekend in juni 2020. Vol migraine, zo’n blegh gevoel en het besef dat ik toch wel laat ben met menstruatie. Ik appte mijn beste vriendin hier nog over. Die gekscherend nog zei. Doe anders even een test. Ik begon te lachen en zei tegen haar, hoezo? Ben toch gewoon aan de pil en daarbij met mijn historie in het ziekenhuis, kan ik echt niet spontaan zwanger zijn. Doe nou maar zegt ze me nog. Ik trek wat kasten open en vind nog een test. Houdbaar tot 2021. Dat kan dus mooi nog. Vlak voor ik naar mijn opa’s 85e verjaardag ga, doe ik even een test. Het zal wel niks zijn denk ik bij mezelf. Maar niet geschoten is altijd mis. Ik leg de test aan de kant en kijk binnen afleestijd op het schermpje. Oke wat is dit? De streepjes knallen nog net niet van de test af! Direct app ik mijn beste vriendin weer. Hier kun je niet omheen. Deze is super positief, M! Beetje beduusd en nog niet beseffend wat er allemaal gaat komen, ga ik naar de verjaardag. Vriendlief weet nog van niks. Ik heb het idee dat ik heen en weer geslingerd wordt in mijn emoties. Mijn grote wens komt uit, maar vriendlief heeft die wens helemaal niet. We wonen nog niet samen. Hoe gaan we dit allemaal doen? Op de verjaardag probeer ik gezellig mee te doen en praat vooral wat bla bla bla. Als we thuiskomen, wilt vriendlief meteen boodschappen doen. Ik vraag hem even te gaan zitten en vertel hem dat ik positief getest heb en dus zwanger ben. Want ja in die gekke periode kun je voor corona ook positief testen natuurlijk. Zijn ogen worden groter en hij is net zo verbaasd als ik. Waar ik bijna stond te springen, blijft hij zitten en zegt mij; schat, ik weet niet of ik dit wel wil en kan. Een reactie die ik al had zien aankomen. We praten en praten. Proberen nog even wat van de zondag te maken en we besluiten daarna om elkaar even wat ruimte te geven om het allemaal te laten bezinken. Na een paar dagen komt hij weer bij me langs. Hij heeft er een paar dagen heel goed over na gedacht. Weet hoe groot die wens bij mij is en wilt er vol voor gaan. Samen kruipen we achter de computer om kadootjes voor de aanstaande opa’s en oma’s uit te zoeken, plannen een afspraak bij de verloskundige en zijn al druk op zoek naar namen en een mooie kinderkamer. Op 12 juli bloedverlies. Ik bel de verloskundige en die zegt me naar het ziekenhuis te gaan. Omdat ik vriendlief niet te pakken krijg en hij niet bij mij was ivm mijn werk, bel ik mijn ouders. Die nog half slaperig niks van mijn verhaal snappen. Wat zwanger? Jij? Huh? Ja pap, mam, ik ben zwanger en moet nu naar het ziekenhuis. Ze komen gauw naar me toe. In het ziekenhuis wordt een echo gemaakt. Hartje is al te zien en ze meet mij op een ruime 6 weken. Uitgerekende datum schat ze op 2 maart. We gaan met een gerust hart naar huis. Ik bel de verloskundige nog even terug en plan met haar een afspraak in voor een week later. 18 juli vertellen we het grote nieuws nog aan mijn schoonouders. Die zijn super blij en kunnen niet wachten! Maandags ga ik naar de echo. Dan gaat alles heel snel. Ze denkt geen hartje te vinden, ze geeft aan dat ik rekening moet houden met een miskraam, ik moet maar gaan na denken over medicatie om de miskraam op te wekken. Ivm corona maatregelen mocht vriendlief niet mee naar de verloskundige dus hij besloot gewoon te gaan werken. Dan sta ik binnen no time buiten, en breek ik. Mijn wens, onze wens, zou het dan toch niet goed gaan? En inderdaad op dinsdag 21 juli 2020 heb ik een miskraam met precies 8 weken. Totaal verslagen zit ik op de bank en kan alleen nog maar huilen. Mijn ouders en vriend steunen mij. Maar niks lijkt te helpen. Ik licht mijn manager in en meld mij voor de komende tijd ziek. Niks voor mij, maar ik trek het even niet meer. Gelukkig krijg ik van hem alle ruimte om te herstellen en te verwerken en na een week of 2 ga ik weer aan het werk. Ik ben redelijk opgeknapt. Af en toe nog wat emotioneel en vind het fijn om er over te praten. Ik pak de draag weer op en de rollercoaster is niet zo heftig meer. Tot 20 augustus… De rollercoaster houdt niet op! Want ik test weer positief! Nog steeds ben ik in gedachte wel bezig met de eerste zwangerschap. Wat zou het zijn geweest? Een jongen? Een meisje? Op wie zou hij of zij lijken? En ondertussen gaan de weken van de nieuwe zwangerschap voorbij en zitten we inmiddels op 32 weken. Uitgerekend op 27 april. Koningsdag en een jongetje. Een echt prinsje vinden wij. Maar dat de weken voorbij gaan, betekent ook dat het bijna 2 maart zou zijn. Mijn eerste uitgerekende datum. En vandaag… vandaag is die dag gekomen. Het is 2 maart. Ik heb een blegh gevoel, terwijl ik probeer te genieten van het getrappel in mijn buik. Ik probeer mij te focussen op mijn werk. Gelukkig werk ik vanuit huis en hoef ik even niemand mijn gevoel te laten zien en kan ik rustig mijn tranen laten gaan wanneer nodig. Vandaag is het 2 maart… Kleine uk, je was zo welkom!