Update vliezen gebroken 22+1 nu 23+1
heb zaterdag ochtend mijn tas ingepakt en mijn kindjes ondergebracht en ben met mijn man doorgereden naar Duitsland heb me toen gemeld bij de eerste hulp ik kreeg een papier onder mijn neus die ik moest invullen dat viel niet mee ik kan totaal geen Duits en mijn Engels lijkt wel chinees uiteindelijk toch gelukt en ik werd doorverwezen naar de afdeling ik kon gelijk gaan liggen om een echo te maken gelukkig het hartje klopte ik was zo opgelucht en zo bang tegelijk
Er was geen vruchtwater meer zo zielig om er zo te moeten zien helemaal in elkaar gekropen
Daarna namen ze bloed af en een urine monster toe moest ik in een stoel zitten met mijn benen omhoog ze namen overal monsters van met een wattenstaafje vervolgens kreeg ik een katheter wat een vervelend rot ding (nu voel ik er gelukkig niet veel meer van )
Toen werd ik naar een kamer gebracht en een uur later stond er een arts bij me
De communicatie liep moeilijk maar begreep het meeste gelukkig wel
Ze legde uit dat als de baby voor 23 weken geboren wordt ze het in principe niet gaan redden en bij 23 weken ze dat wel zullen doen
ze vertelde me wat de behandeling zou zijn en geloof zoals je in nl met je handen in je haren staat
Was hier zeker niet het geval gelijk behandelen en proberen zoveel mogelijk voor je te doen
Ik krijg 3 x per dag antibiotica blijkt dat ik een infectie had pas vandaag tehoren gekregen taal probleem
Ik heb speciale sokken voor de trombose en elke dag een prik voor de trombose
Er word elke dag bloed geprikt
Je krijgt elke dag een ctg om te kijken of er geen weeën zijn en voor het hartje van de baby
De longenrijpers heb ik gekregen met 22+5 en 23
2 dagen geleden een echo gehad gelukkig was er een klein beetje vruchtwater ze had gelukkig wat in de blaas en de maag zo fijn om te horen
Morgen weer een echo ben benieuwd
Ik ben heel blij dat ik deze keus gemaakt heb maar moet wel eerlijk zeggen dat ik het heel zwaar vind
Ik heb thuis een zieke man en 5 kindjes en vind het heel erg om ze zo alleen te laten
Elke keer als ik ze spreek of zie via de tel kan ik alleen maar huilen want ik mis ze zo
Ik kan er niks aan doen voel me zo machteloos
Het voelt echt alsof mijn hart gebroken is
Ik heb mijn man gezet om contact op te nemen met het Nederlandse ziekenhuis maar ze blijven bij hun regeltjes
Over het vervoer naar Nederland doen ze ook heel moeilijk
En mocht ik met 24 weken naar huis kunnen weten we niet eens of dat ik wel opgenomen wordt
Dus ben heel erg onzeker
Ik wil heel graag dichter bij huis zodat mijn gezin me ook kan bezoeken
Maar wil zeker geen risico lopen voor onze kleine meid
Ik blijf hier sowieso tot 24 weken en dan zien we wel verder vandaag 23+1
reacties (0)