Bevallen

hallo,

jullie hebben er een tijdje op moeten wachten maar hier volgt mijn bevallingsverhaal. Ondertussen zijn we precies een weekje thuis. We beginnen ons ritme te vinden en voel ons goed in de rol van mama en papa zijn!

De laatste weken en dagen sliep ik 's nachts geen uurtjes meer door. Ik had altijd verschrikkelijke ruglast en wist me geen houding meer te vinden. Mijn buik werd zwaarder en Lex daalde in maar oefen en voorweeen heb ik niet gehad. Maandagavond voor de inleiding was ik heel onrustig. Ik was weliswaar zenuwachtig voor de dinsdag maar toch. Ik kreeg weer die ruglast en opeens toen ik rechtstond om een glas cola te schenken kreeg ik een wel heel rare ervaring! Het was net of in mijn broek had geplast! Ik holde naar het toilet maar daar was het alweer over! Andy en ik stonden daar zo schaapachtig te lachen van 'zou het toch begonnen zijn?'. Omdat ik toch 's anderendaags 's morgens me moest aanmelden bleven we nog thuis die nacht. 's Nachts heb ik nog twee maal heel wat vocht verloren met zelfs een beetje bloed bij. Achteraf hebben we geweten dat het geen vruchtwater was, maar waarschijnlijk Lex die verschrikkelijk op mijn blaas duwde. Het bloed kwam van de opening die ik kreeg.

De dinsdag was aangebroken. We maakten ons klaar, laadden de auto en met een knoop in de maag kwamen we aan in het ziekenhuis. De vroedvrouw onderzocht me eerst even. Al zes centimeter!! Zo, was dat opeens snel gegaan. Vandaar dus de onrustige nachten!! Maar ik had geen weeen en die zouden worden opgewekt door middel van een serum. Ik kreeg eerst een lavementje en wanneer ik naar het toilet geweest was zou ik mijn epidurale krijgen. (ik ben blij dat we in Belgie de keus hebben om te bevallen met een epidurale, mijn vriendinnetjes van bb kunnen dat jammergenoeg niet!). Ik was bloednerveus voor de prik. Ik was niet bang voor de prik zelf, maar voor het gevoel 'verlamd' te zijn. En tja, algauw na de prik begon ik me was loom te voelen. Wat vreemd dat je je benen niet meer kunt opheffen! Je hangt volledig af van anderen. Het serum werd aangebracht en de monitor. Algauw kreeg ik redelijke pieken. De vroedvrouwen zeiden dat veel vrouwen me zouden benijden, ik lag gewoon af te wachten tot ik naar de verloskamer mocht. Ik voelde niets! Mijn vliezen werden gebroken. Ik werd een tiental-keer onderzocht voor de opening...ik voelde gewoon zalig niets!!!!! Rond de middag vroeg Andy aan de vroedvrouw wanneer ze dacht dat Lex geboren zou worden. Zij voorspelde rond 14.00u...Wij hadden iets van WAAAATTTT?????? Nu al!! Tja, ik kon niets anders dan wat zenuwachtiger worden! Ik kon het niet geloven! Ik zou echt bevallen! Wat was het snel gegaan. Rond 8.30u is de inleiding begonnen en tegen twee uur zou ik Lex in mijn armen hebben! En ik had geen persweeen of druk of zo. Ik lag daar gewoon, zoals ik hier nu in mijn zetel zit!! Leve de epidurale!

En ja hoor, om 13.30u kwam de vroedvrouw nog eens voelen. Lex zat klaar, had mijn 10 centimeter en hij lag niet meer gedraaid! Lex lag blijkbaar als een sterrenkijker. Ik heb de hele morgen op mijn zij moeten liggen. Maar er was een klein probleempje. Er was op dat moment nog een meisje die moest bevallen met mijn gyn. En we waren alletwee tegelijkertijd 'klaar'...maar aangezien het de tweede bevalling was van dat meisje mocht zij eerst. Het zou niet lang duren. En ja hoor, om 14.00u werd ik naar de verloskamer gebracht. Ik werd er op het bed gehesen en mocht aan het echte werk beginnen. Nu was het wel vervelend dat ik geen druk of persweeen voelde. Gelukkig hebben de vroedvrouwen me goed geholpen. Zij hebben gevoeld aan mijn buik en op de monitor gekeken en op hun teken moest ik persen. Telkens in blokjes van drie keer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de eerste keren mijn krachten meteen verspilde, ik nam niet genoeg adem en duwde maar proestte soms in lachen uit...ik dacht dat mijn hoofd ging spatten, ik blies als een paard! Hilarisch... nou ja...beetje high van de epi misschien? :) Opeens had ik het te pakken! Ik heb wel een uurtje moeten duwen. Toen was het tijd om de gyn te bellen! De vroedvrouwen zeiden dat hij eraan kwam. Blijkbaar zag je het hoofdje al. En aan Andys gezicht zag ik dat het waar was! Hij glunderde! Bij de gyn heb ik maar een paar keer moeten duwen en hij was er! Onze Lex! Ik heb heel eventjes zijn hoofdje voelen 'spannen', maar heel lichtjes maar en pijnloos. Toen ik nog volledig in een persbeurt was lag hij al op mijn buik!! Andy zei dat ik mocht stoppen hoor....:) Ik ging er zo in op en hij was er al!! Ik kon het niet geloven. Ze stoppen daar een kindje in je armen die uit jezelf komt, maar ik was van de kaart! Ik heb hem liggen aanstaren en kon mijn ogen niet geloven! De dokters vroegen wel tien keer of het ging met mij! Tja, het heeft nog een paar uurtjes de tijd nodig gehad om door te dringen...maar toen ik 's avonds met Lex alleen was, was het moedergevoel er al heel sterk! Niemand zou hem ooit mogen pijn doen!! Ik kon hem al niet meer missen!

Toen de epidurale uitwerkte voelde ik wel de 'schade' downstairs. Ik heb een knip gehad en had verschrikkelijke aambeien...heb een week gewaggeld als een gans...haha, maar ach, voor mijn ventje had ik dit over. En dan nog, na zo'n bevalling durf ik niet te veel klagen! Ik dank God dat ik dit zo heb mogen beleven. Bevallen en doodgaan zijn mijn twee levensangsten. De eerste heb ik overleefd! Ik heb lang gewacht voor een baby omdat ik bang was voor de bevalling! Maar had ik het geweten...Ik weet wel nog niet wat een wee is. Ik zou wel zeggen, een pluim voor de vrouwen die gewoon bevallen!

We zijn 6 nachten moeten blijven in het ziekenhuis, bij ons in Belgie is dit normaal. Maar wat verlangde ik naar mijn huisje! Ik haatte het ziekenhuis. Ik kon er niet tegen er te worden geleefd. 's Ochtends werd mijn deur plat gelopen van de dokters, de gyn, de kinderarts, de kuisvrouw en bezoek en 's namiddags hadden we opnieuw kraambezoek. Om 22.00u plofte Andy vermoeid in de zetel naast mijn bed en hadden we eindelijk nog wat tijd voor ons gezinnetje. De nachten waren hels! Lex lag bij me op de kamer maar als ie huilde of zijn flesje moest dan kon ik nog niet uit bed. Moest dan bellen om een verpleegster. Maar de mama's weten ook dat je 's nachts wel 30keer een fopspeen in het mondje moet steken! Ik haalde mijn slaap niet in en verlangde naar huis! Daar is Andy er en kunnen we 's nachts elkaar aflossen! Maar ja, daar zijn we nu ook al over. We zijn al een week thuis en het is net of Lex er al altijd is geweest! Voorlopig is ons leventje perfect! Misschien voelen we volgend jaar opnieuw een leegte voor een speelkameraadje voor ons zoontje...:) We zien wel! Eerst genieten van Lex. Het is heel mooi om te zien hoe ie evolueert, groeit en ons leert kennen! Als zijn ogen me aankijken, dan smelt ik als ijs voor de zon! Mijn hart breekt als ie huilt en zijn lipje trilt! Als ik hem heb uitgedost met één van zijn tenuetjes die ik al had gekocht tijdens mijn zwangere dagen, dan is ie om van te snoepen!!! Ik heb wel nog soms heimwee naar mijn buik! Het veilige, zalige, rustgevende gevoel dat er een kindje in je buik zit is weg! Als ik mijn vriendinnetjes zie op bb ben ik stiekem jaloers op hen!!! Ik volg dan ook graag hun zwangerschap mee!! Zo denk ik nog eens terug aan die weken met Lex...maar ik heb nu natuurlijk iets waardevols in de plaats! Een van de weinige dingen die je kunt kopen in de wereld: je eigen gezond kind en zijn liefde!!

Lex, je mama heeft lang op je gewacht, je bent er eindelijk! Je maakt ons gezinnetje nu compleet! Je bent nog mooier dan we hadden durven dromen!

Mama