Follikelmeting 2 ronde 3

Waar ik eerder de dagen echt aftelde tot de volgende afspraak, heb ik nu het idee dat
ze voorbij zijn gevlogen. Als het mogelijk is plan ik mijn echo afspraken elke keer in de
ochtend rond kwart over 9. Dan kan ik mijn dochter eerst op school afzetten en dan in
een keer door naar het ziekenhuis. Zo ook vanochtend.

Het was druk vandaag, een stuk drukker dan normaal. Wellicht liep mijn afspraak door
deze drukte dan ook ruim 20 minuten uit. Ik zag het een beetje somber in. Waar ik bij
de 50 mg nog elke keer dacht 'ja vandaag gaat er wel een follikel zitten!', zat ik deze
keer een beetje met lood in mijn schoenen te wachten. Natuurlijk wil ik dit heel graag,
maar ik ben ook heel bang voor keer op keer teleurstellingen. Om mijn aandacht een
beetje van het malen af te halen, probeerde ik me wat meer op de omgeving te focussen.
Andere mensen te bekijken, de fertiliteitspoli ligt uiteraard op de afdeling gynaecologie.
Toch greep het me opeens aan. Er kwam een vrouw aangelopen met een hele mooie,
zwangere buik. Het was zo confronterend, ik voelde me opeens zo verdrietig. Waarom
zij wel? Ik voelde me meteen schuldig. Ik wist helemaal niks van haar, misschien is het
bij haar ook moeilijk geweest. En al was het dat niet, dan nog gun ik iedereen een mooie
zwangerschap en een gezond kindje toe.
Ik merkte de laatste tijd sowieso al dat ik het moeilijker vind om zwangere vrouwen te zien.
Opeens lijkt ook iedereen in mijn omgeving zwanger te worden, en het is niet dat ik het ze
niet gun. Ik vind t alleen moeilijk om er mee om te gaan omdat t bij mij niet meer natuurlijk
gaat.

Ik moet nog even wachten en dan word ik het kamertje ingeroepen. Deze keer een andere
arts, maar wel een die ik al eerder gezien heb. Ze vraagt me hoe het gaat en ik geef aan dat
ik het soms emotioneel gezien toch zwaar vind. Het verbaasd me een beetje als ze er over
door vraagt. Ik vind het vooral zwaar vanaf dag 5 t/m dag 7. Dan kan ik echt de hele dag in
bed blijven liggen, om alles huilen, echt een beetje een mini depressie hebben. Maar goed,
ik wist dat dat een bijwerking kon zijn dus ik heb dat nooit echt aangekaart. Voor mij hoorde
dat er nu eenmaal bij. De arts gaf aan dat er ook nog een andere medicatie gebruikt kon
worden, of meteen over gegaan kon worden op spuiten als ik er echt last van bleef houden.
Ik kijk nog even aan hoe t met de 100mg Clomid gaat en anders is het het overwegen waard.

Ik mag weer plaats nemen in de stoel voor de echo. Eerst wordt mijn baarmoederslijmvlies
gemeten. 6.4mm, best prima voor deze tijd van de cyclus en voor mijn doen wat dikker dan
normaal! Zou het aan de druppels liggen die ik van mijn acupuncturiste gekregen heb? De
druppels zelf zijn echt heel smerig, maar als het helpt ben ik er toch heel blij mee!
Vervolgens kijkt ze naar mijn rechter eierstok. Deze arts legt me alles uit en wijst alles aan
tijdens de echo. Er zitten allemaal cystes, maar geen follikel. Het voelt meer als bevestiging
dan een teleurstelling. Ik had me er een beetje op ingesteld dat er nu weer niks te zien zou
zijn. Ze draait een beetje met het echo apparaat en mijn linker eierstok verschijnt op het
beeld. 'Kijk,' en ze wijst op het beeldscherm, 'daar zit wel een follikel'. Ik wist niet wat ik
hoorde, de teneergeslagenheid en teleurstelling die ik daar net nog voelde maakte plaats
voor een warm en enthousiast gevoel. Hoe blij een mens kan zijn dat er uberhaupt een follikel
groeit! Er werd nog even een meting gedaan en ze kwam uit op 11,5 mm. Ze vertelde er bij
dat de follikel gewoon door kan groeien maar het ook nog zo kan zijn dat hij weer kleiner
wordt. Het veranderde niks aan hoe blij ik was, er was tenminste íets gebeurd!

De hele weg naar huis heb ik met een grote glimlach in de auto gezeten.
Op naar maandag, hopelijk blijft hij groeien!