1e follikelmeting ronde 3

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch wat nerveus was voor vanochtend.
Waarom precies weet ik niet, ik denk dat het hoop is, dat het deze keer aanslaat gecombineerd met een beetje angst dat het niet aanslaat. Het idee dat het zo maar zou kunnen dat
ik door moet met 150mg beangstigd me toch een beetje. Als ik zie wat 50mg en 100mg
al met mijn 'emotional wellbeing' doet, hou ik mijn hart vast voor 150mg (vooral voor mijn
omgeving..)

Maar daar zijn we natuurlijk nog niet dus ik ging vanochtend vol goede moed naar het
ziekenhuis. Ik zat nog maar net in de wachtkamer of ik werd al naar binnen geroepen.
Gelukkig, want dat betekende dat ik niet veel tijd had om me druk te maken en allerlei
'Wat als' scenarios te bedenken.

Ze begroette me vriendelijk, en vertelde me hoe leuk ze mn dochter vond en hoe lief ze was
de vorige keer. Dat was de eerste keer dat ze mee was geweest, het kon toen even niet
anders helaas. Ik vond dat toen héél ongemakkelijk maar ze heeft heel lief spelletjes gespeeld
aan het bureau.
Ik kon meteen in de stoel plaatsnemen. Ergens voelt het ook wel vertrouwd, als een routine.
Het is steeds hetzelfde maar toch blijft de uitkomst elke keer weer spannend. Misschien
gaat dat over zodra de juiste dosering is gevonden.

Ze draait het echo apparaat naar links. Op het scherm zie ik de bekende 'bubbeltjes' groot en
klein. Ze zegt nog niks, en draait het echo apparaat naar rechts. Hier zie ik hetzelfde als aan de
linkerkant. Ik zie niks anders dan op alle andere echo's, maar ik ben natuurlijk geen arts.

Ze verbreekt de stilte met 'Nee, er is geen follikel te zien'. Teleurgesteld en een beetje angstig
dat het nu wéér niet aanslaat, sta ik op uit de stoel. De 'wat als' scenarios flitsen toch door mn
hoofd. Ik probeer mezelf een beetje op te peppen met dat er nog van alles kan gebeuren. Ik zit
tenslotte pas op cd10 dus alles is nog mogelijk.
De arts probeert me wat gerust te stellen en vertelt me dat het bij vrouwen met PCOS vaker voor
komt dat er de ene dag nog niks te zien is en 2 dagen later er opeens wel een grote follikel kan zijn.
Het helpt me weer een beetje van mijn paniekwolkje af, we gaan door tot cd 20 dus het is nog vroeg.
Gewoon een kwestie van afwachten. Ik vraag haar nog een overzichtje van het bloedonderzoek van
mijn hormonen. Deze wilde mijn acupuncturiste graag hebben zodat we zo zorgvuldig mogelijk het
dieet en de supplementen daar op kunnen aanpassen.

Met een nieuwe afspraak voor follikelmetingen op vrijdag en maandag, loop ik het ziekenhuis weer uit.
Gek genoeg voel ik mezelf wat meet tot rust komen. 'Het komt vast goed', denk ik bij mijzelf. Zelfs
als de Clomid helemaal niet zou werken, houdt het daar niet op. Er zijn tegenwoordig nog zo veel opties.
Het idee dat ik het 'eindstation' nog niet nader, stelt me wat meer gerust.

Vol goede moed op naar vrijdag!