Door het stof als moeder zijde..
Mijn hoofd loopt over. Ik voel enorm veel verdriet en van alles tegelijk. Tranen willen eruit.
Het is onmacht, schuld, onbegrip, schaamte en tegelijkertijd boosheid. Ik ben zodra het kon gaan tanden poetsen en mijn bed in gegaan. Waar ik lig te herkauwen en me rot voel.
Naar bed brengen ging niet zoals gehoopt. Eerst wel. Kindjes lagen beide rustig, ik las voor, zij luisterden. Daarna was het even stil. Wauw, dit gaat gewoon lukken dacht ik. Mis gedacht.
De jongste was aan het stieren, niet willen liggen, zich uit mijn armen wurgen, beet hard in mijn tepel tijdens het melk drinken..
de oudste reageerde ergens op, ging daarna blaffen als een hondje en stopte niet meer. Duidelijke herhaling van afspraken hielp niet. Uitleg dat we allemaal moeten wennen zo’n eerste nacht in de tent en ook allemaal rekening met elkaar moeten houden, oftewel, het is stil, had weinig effect. Toen een grens: je bent nu stil. Toen kreeg ik een brutale mond terug: 'je moet zelf stil zijn, stil nu!' En hiermee ging ze door, geen stoppen meer aan. Die triggerde mij, na een korte instructie hiermee te stoppen en daarna een reflectie vraag zonder effect schoot ik uit mijn slof. Ga maar naar buiten dan, wegwezen. Hup! ‘Nee’ riep ze brutaal, haar tong uitstekend. Ik heb haar in boosheid bij de boven arm gepakt en richting de ingang van de tent bewogen.
En precies dit, die boosheid, het machteloze, maakt dat ik me zo ontzettend ongeschikt en verdrietig voel.
Hoe komt het dat we steeds weer in deze situatie belanden. Dat ik schijnbaar niks kan doen om het te keren. Ze zich nergens door laat corrigeren. Ik ben boos en snap het echt niet. Hoezo luistert ze niet, walst ze over mijn grenzen en is ze zo ontzettend brutaal (in contrast tot twee rustige aangepaste ouders..). Tegelijkertijd voel ik me zo ontzettend schuldig dat ik niet de moeder ben die ik haar gun en zou willen zijn. Iemand met meer geduld, die meer de behoefte achter de brutaliteit kan zien, zich niet laat raken door de harde woorden, maar kan zien dat het kind het moeilijk heeft ipv moeilijk doet. En het ergste: het besef dat ik precies mijn moeder ben terwijl ik gezworen had dat nooit te willen zijn. Die kon ook boos worden, onvoorspelbaar zijn en uit onmacht handelen. Het maakt me heel verdrietig als ik bedenk wat voor effect dat op mij had en wat ik nu dus doorgeef aan mijn kind.
Voor nu ben ik lamgeslagen. Dit was een lange avond. Jongste was uit haar doen door de spanning tussen oudste en mij. Oudste mocht toen ik haar de tent uit stuurde op schoot bij papa, die vol geduld haar vasthield, uit liet razen en wachtte tot ze in slaap viel in zijn geborgenheid. Terwijl ik nog boos was en eigenlijk vond dat we deze situatie moesten ‘repareren’ voor ze ging slapen, nu doet ze brutaal en mag ze nog ‘opblijven’ ook. En dan weer boos op mezelf, want ik ben de volwassene hier en kan niet mijn 5 jarige dochter de schuld geven. Zij is niet verantwoordelijk voor mijn gevoelens. Schaamte, want in mijn onmacht heb ik dingen gezegd die ik liever niet gezegd had en haar vastgepakt. En jaloers, want wauw, hoe fijn en onvoorwaardelijk pakte hij dit aan. En tegelijkertijd maakt het dat ik me nog ongeschikter voel als moeder.
En die voel ik momenteel even heel diep….
reacties (22)