Een kadotje dat niet in te pakken valt

Time flies when you have fun, vandaag mag ik alweer 24 kaarsjes uitblazen. En bij het opstaat realiseer ik mezelf direct dat het mooiste kado niet in te pakken valt. Dit is namelijk de hartslag van onze geliefde mini. Ver weg nog verstopt, veilig in mijn buik. Mijn laatste verjaardag zonder ons kindje, volgend jaar worden we met zn drieën wakker. Wauw wat een realiteits check is dat toch. Het lijkt nog zo ver weg, maar dat leek mijn verjaardag vorig jaar ook. En vorige jaar riep ik zoals heeel veel jaren, volgend jaar vier ik het niet meer. Sinds me paps is overleden is het een dag waarin ik enorm verdrietig ben, ik mis zijn dikke zoenen op mijn wang namelijk. Maar dit jaar, dit jaar werd ik wakker met een geluks gevoel, trots dat ik een ouder ga worden. trots dat ik het aller mooiste mag gaan mee maken in het leven. Trots dat het nog maar een half jaartje duurt voor dat dit alles gaat gebeuren.  

Ik weet dat als vanmiddag de visite komt en me moeder alleen binnen komt ik toch in me hart weer een traantje ga laten. Maar dit keer niet alleen omdat mijn vader mijn verjaardag mist. Dit keer ook omdat hij ook dat aller mooiste kadtje wat niet in te pakken mist. Wij gaan in ieder geval proberen om er een mooie dag van te maken. En als ik vanavond op de bank plof denk ik dat ik nog wel wat tranen zal laten.. 

Sorry ladyś een vrij emotionele blog voor mij, met wat minder baby en wat meer verdriet. Een rouwproces is een bijzonder iets. Elke keer denk ik weer dat ik het wel aan kan maar de laatste paar weken vliegt het me in eens weer aan. Door een opmerking, een liedje of zoals vandaag omdat het een dag is die je graag wilt delen. Je wilt je ouders nooit missen maar voor me gevoel is die van mij echt veelste vroeg van me weg genomen...