The day after...

Gisteren was een enorm zware dag, maar ook een afsluiting. Het kleintje wat in mn buik zat zou weggehaald worden....

Om 7:30 melden we ons bij t opname bureau en werden doorverwezen naar de afdeling Gyneacologie van t ziekenhuis. We moesten plaatsnemen in de wachtkamer want ze waren bezig een andere mevrouw op te nemen die voor tzelfde kwam als ik. Ik was echt ontzettend neerveus en gespannen maar was zo blij dat mn held bij me was. We zaten een kwartiertje mekaars hand vast te houden en toen stapte de zuster binnen met de nodige papieren en vragenlijsten. Mn bloeddruk werd gemeten en toen t de vraag: "heeft u piercings?" kwam, zei ik dat ik er wel n aantal had. Mn neuspiercing had ik er thuis al uitgedaan maar de rest zat er nog, godzijdank konden die in mn oor en in mn navel erin blijven, die zouden afgeplakt worden, maar 3 moest ik eruit halen. Khad ze er nog nooit uitgehaald maar kzou t proberen. Na de lijsten te hebben afgewerkt liepen we naar mn kamer en stelde ik me voor aan de dame tegenover me. T gordijn werd dichtgeschoven want ik moest die piercings eruit halen. Na enig gepeuter en gefriemel lukte t godzijdank en gingen de staafjes in de broekzak van mn vriend. Ik kreeg een glazen eitje om rustig te worden en kon in mn bed gaan liggen.

Ik kreeg meteen een infuus, maar uiteraard lukte dat niet :s. En na de 1ste poging op mn rechterhand riep de zuster gelukkig iemand anders om t links te proberen. Toen de naald erin schoof heb ik geloof ik in allerlei talen liggen vloeken, maar ach... boeiend! Behalve de zak die je normaal krijgt van n infuus, werd er n kleiner zakje bijgehangen met n vloeistof die de arts later zou helpen. Ik zou er wel krampen van krijgen en evt bloedverlies dus kreeg ik n maandverbandje in. En daar lag ik dan, te wachten. Hand in hand met mn allesie....

Rond half 10 werd de dame tegenover me opgehaald en even later weer teruggebracht. Er was een brandalarm dus de liften deden t niet. 5 minuten later was poging 2 en toen bleef ze wel weg. Ik wist dat t nu voor mij niet lang meer duurde en de zusters kwamen me helpen met t aantrekken van t operatiekleed. Kwart voor 10 was t mijn beurt. Mn schat mocht met me meelopen tot aan de deuren naar de O.K. en daar aangekomen namen we afscheid en werd ik weggereden. Vanaf dat moment heb ik mn tranen de vrije loop gelaten. Ik kon ze gewoonweg niet meer inhouden en wist dat dat dit de afsluiting zou zijn van dit kleintje. Mn bed werd in de voorbereidingskamer neergezet en er kwam meteen een zuster naast me zitten om me te troosten. Ze zei nog dat t n beetje een rommeltje was daar omdat ze bezig waren met verbouwing. Ik antwoorde heel droog: "ach, maakt niet uit joh, ik zie tog alleen maar wazige bewegende vlekken hier want heb mn bril niet op, kheb namelijk -5" De arts kwam ook nog even kijken en niet veel later was t dan zover. Ik werd een lange gang ingereden en zag een grote deur met n joekel van n 4 erop en werd er naar binnen gebracht. T huilen was nog steeds niet gestopt en ik kreeg meteen een gaasje voor mn tranen weg te halen. Iedereen was erg lief en zei dat ze goed voor me gingen zorgen en dat alles goed zou komen. Ik moest op n ander bed schuiven, erg smal, dus moest nog voorzichtig zijn ook anders zou ik eraf vallen. Mn linkerarm moest ik op n plankje leggen en op mn duim werd een knijper gedaan. Ook mn rechterarm werd op n plankie gelegd en ik zei nog dat ik nu net op Jezus leek. Een zuster kwam boven me staan met n kapje en zei me dat t zuurstof was en dat ik heel diep in en uit moest zuchten.. Dus dat deed ik maar. Ik merkte dat de narcose in mn arm werd gespoten want er kroop een heel koud gevoel naar boven via mn arm. Toen het koude spul mn schouder had bereikt ben ik in slaap gevallen..........

Ik werd op n nogal onaangename manier wakker want mn linkerhand begon te branden dus t eerste wat ik zei toen ik wakker werd was AUW!!! Bleek dat ze n nieuwe infuuszak wilde aansluiten maar dat ging ff niet zo lekker. Ik keek naar links en zag dat er n grote bobbel op mn arm kwam en de zak met vloeistof werd meteen afgekoppeld. Ze konden t infuus niet meer gebruiken want er zat iets niet goed. Maar gelukkig was ik niet misselijk ofzo en kon vrij snel de uitslaapkamer verlaten en werd ik opgehaald door de zuster van de gyn. afdeling. De zuster draaide t nr van mn schatje en ik mocht m zelf vertellen dat ik wakker was en dat hij kon komen. Pfff wat deed mn buik pijn zeg. Op de kamer aangekomen lag ik weer n beetje de dommelen en toen voelde ik n hand de mijne pakken, mn ogen gingen open en ik zag t gezicht van mn lief. hij gaf me een kus en streek over mn voorhoofd en zei me dat alles goed ging komen. En toen was t wachten op de dokter begonnen.

De infuusnaald werd er uitgehaald maar ik moest wel melden als ik misselijk zou worden want dan moest er weer n infuus in. Mn bloeddruk werd in de gaten gehouden en op n gegeven moment was er lichtelijke paniek want mn bloeddruk was te laag, allebei ver onder de 100. Dus werd ik omhoog gezet en moest afwachten. Ik begon me al wel wat beter te voelen en kreeg dorst. Was ff vergeten dat r n pijp in mn keel had gezeten en bij t 1ste slokje drinken verslikte ik me dus bijna. Een beschuitje ging op n gegeven moment ook goed naar binnen en ik begon me best wel weer goed te voelen. Toen de zusters binnenkwamen om ons te wassen en om aan te kleden dacht ik ook dat t niet zolang meer ozu duren voor de dokter zou komen... maar helaas....

half 5 kwam hij pas! en hij zei dat alles goed was verlopen en dat ik naar huis mocht. Er zouden papieren bij de zuster liggen en ik had een vervolgafspraak. En hoe tactvol!!!!! Mn afspraak is 4 mei....... dodenherdenking.

Ach, dat zal ook de laatste keer zijn dat ik daar naar toe ga, want vind t geen best ziekenhuis. Binnekort ga ik afspraak maken met Maasstad ziekenhuis in Rotterdam, de gyn.afdeling daar staat heel goed aangeschreven.

hoe ik me nu voel? Best wel goed, heb t voor mijn gevoel goed af kunnen sluiten gisteren en ook al doet t nog best zeer , lichamelijk dan. Ik kijk wel positief naar de toekomst en zodra t weer kan gaan we er weer voor..........

Ik wil ook iedereen bedanken die me in deze klote-periode gesteund heeft, dank jullie wel!