En dan vergaat de wereld n klein beetje...

Gisteren om 11:10 had ik mn 2de afspraak bij de gyn. Wat was ik blij! Mn lieve schat had me de avond ervoor via msn verteld dat hij met me mee zou gaan om naar ons kleintje te gaan kijken. Ik was zo ontzettend blij! Want ik weet dat het voor hem niet makkelijk is om vrij te krijgen. Hij zit nu in zn opleidingsjaar vd Genie en moet dus elke dag aanwezig zijn... Maar hij mocht even weg! We zouden samen naar ons wondertje kijken....

Helemaal blij had ik dochterlief die ochtend naar school gebracht en zou haar pas rond 17:00 uur terugzien want ze zou gaan spelen bij n vriendinnetje en naar de manege gaan. Daarna vlug naar huis, nog even met mn moeder gebabbeld op msn, mn make-up gedaan en toen hoorde ik de voordeur open gaan. Ik vloog m om zn nek en begon spontaan te huilen (sja, daar ging de make-up) Met zn 2 nog even bakkie thee gedronken en ff babbeltje gedaan saampies en toen was t al heel snel kwart voor 11. Dus hop, naar t ziekenhuis.

Twas echt vreselijk druk en r hing al n bordje dat t spreekuur 40 minuten uitgelopen was. Pfffff, maar ach, ik had mn schatje bij me dus we kwamen de tijd wel door. Ik werd eerst opgeroepen door een zuster die mn bloeddruk zou opmeten. Die was 110 / 40 en r werd gezegd dat t aan de lage kant was. Dus kging weer bij mn lieverd zitten en zei hem dat t aan de lage kant was. Ook al, kreeg ik als antwoord, je ijzer ook al! Dus ik zeg, och schat, als mn gewicht nou ook aan de lage kant blijft ist goed;) Tijd kroop echt en ik las t ene boekje na t andere en toen eindelijk werd ik geroepen, dus stonden we eindelijk op en liepen richting gyn.

"Hoe voel je je?"vroeg ze. Behoorlijk nerveus meldde ik haar, want ja, zat inmiddels al bijna een uur te wachten. Gelukkig zei ze dat we dan maar meteen gingen kijken en dan later een babbeltje zouden doen. Ik zei haar tijdens t uitkleden dat ik best veel last had van buikpijn en van mn rug. En dat ik daar al diverse malen voor had gebeld naar de afdeling en dat er gezegd werd dat t bandenpijn was. Nou, we gaan gewoon ff kijken zei ze. Dus ik trok broek en dergelijke uit en ging op de onderzoekstafel liggen. Mn lief keek vol spanning naar t nog zwarte beeldscherm en ik lag daar ontzettend blij te wezen dat hij erbij kon zijn.

Toen mn melkwegstelsel tevoorschijn kwam op t beeldscherm en ze ging zoeken naar ons kleintje zag ik t ballonetje tevoorschijn komen, met een wit ieniemienie mensje erin. Maar.........................er knipperde niks! Mn gyn deed nog s goed kijken en zei toen "ik heb tog slecht nieuws, het ziet er niet goed uit"

Vanaf dat moment kreeg ik niks meer mee, ik bleef maar kijken naar t schermpje en zei maar in mezelf:"klop nou! klop nou! Ga knipperen!" Maar er gebeurde niks. De gyn zei dat de ruimte buiten t dooierzakje veel te groot was en dat t hartje niet klopte. De wereld verging op dat moment een heel klein beetje. Mn lief begreep t niet en vroeg nog, maar wat houdt dit in dan? Tranen stroomden over mn wangen toen ze zei:"Dit gaat een miskraam worden.

Ik mocht me aankleden en tijdens t aankleden hield mn lief me vast, alles stond te draaien. Eenmaal aangekleed hebben we elkaar stevig vastgehouden en ik voelde me leeg. Zo intens verdrietig, ik wilde t uitschreeuwen maar wist dat dat niet kon. Na een tijdje zo te hebben gestaan hield mn lief mn gezicht vast en zei: "kom schat, we gaan nog even zitten en dan gaan we lekker naar huis" Alles ging langs me heen want, ons wondertje was een engeltje geworden.... Ik moest een afspraak maken voor over een week, dan zou er nog een echo gemaakt worden. Maar ik moest rekening houden met een spontane miskraam en alles wat daarbij zou horen, dus moest kraamverband in huis halen. Ondersteund door mn lief stonden we even later bij de balie van de afdeling en ik kon mn tranen niet in bedwang houden. En die zuster stond ook nog eens te praten met n collega terwijl ik daar in stond te storten. Pffff HALLO!!!!! ik wil weg! Eindelijk werd er een afspraak gemaakt voor de 17de en konden we weg. Eenmaal buiten t ziekenhuis, en weg van de ingang en de meeste mensen kon ik niet meer. In de stromende regen pakte ik mn schat vast en begon zo hard te huilen. t intresseerde me allemaal niet meer......... We gingen naar huis.

Eenmaal thuis gekomen viel ik op de bank en hoefde ik me niet meer in te houden. Mn lief kwam naast me zitten, hield me stevig vast en samen zaten we te huilen. Toen de impact langzamerhand minder werd zei ik dat ik niet tot vrijdag wilde wachten, ik wilde het zsm weg laten halen, want...... ik vond t doodeng allemaal. Mn lief belde t ziekenhuis en ging een afspraak maken........ Het kan niet sneller dan 14 april. :s

Vanmorgen vroeg is mn schat weer naar de kazerne vertrokken, moest van mij. Hij wilde zich ziek melden maar ik zei hem dat hij maar beter vandaag en morgen kon werken en dan dinsdag niet. Dan kon hij er de hele dag bijzijn. "Als t niet gaat poppie moet je bellen he!"zei hij vanmorgen toen hij wegging. tuurlijk schat.......zei ik, om hem gerust te stellen. Ga hem niet bellen vandaag, ik ga vandaag helemaal niks doen. Ja, straks mn dochter naar school brengen, daarna naar het ziekenhuis om de opname papieren op te halen en dan helemaal niks..........Heb ook geen zin in mensen om me heen.

Ik voel me nu schuldig met mn geklaag over mn overheersend gevoel van pffffffffff. Schuldig dat ik gerookt heb. En zit tog met de vraag, wat is er mis gegaan? Ligt het aan mij? Dit heeft allemaal geen zin, weet ik wel, maar tog.

Straks in het ziekenhuis gelijk vragen wat me allemaal te wachten staat. En dan ook vragen hoelang we moeten wachten tot we t weer kunnen gaan proberen..............

Durf eigenlijk ook niet de deur uit te gaan nu, bang dat ik in de supermarkt de miskraam ga krijgen. t leven gaat gewoon door, maar wat een vreselijke impact heeft dit zeg............