Ik durf mijn schoonmoeder (nog) niet te vertellen dat ik zwanger ben

Zwanger worden en zwanger zijn is gewoon iets magisch. Het idee dat er een kindje in je buik groeit, dat is toch prachtig.
Natuurlijk zou het fijn zijn als zwanger worden geen probleem is. Helaas is was dat bij ons niet zo.
Toen we eenmaal besloten hadden om te stoppen met de pil, wil je natuurlijk zo snel mogelijk zwanger worden.
Na 3 pogingen was het al raak en ik voelde me dolgelukkig. Dit zou ons eerste kindje worden en was blij dat het nog relatief snel gelukt was.
Na 3 positieve zwangerschapstesten wist ik zeker dat het goed zat en we vonden het ook super moeilijk om niks te zeggen tegen familie en vrienden.
We besloten het toch aan mijn moeder en mijn schoonmoeder te vertellen. Natuurlijk waren ze allebij super blij voor ons.
Dit was aan beide kanten ook het 1e kleinkind wat geboren zou worden. Wel vroeg ik nadrukkelijk of ze dit nieuws nog even stil zouden willen houden.
Er kan bovendien nog heel veel mis gaan, ik was 5 weken zwanger en dat is echt nog heel pril.

Een week later was er een festival bij ons in de stad waar mijn moeder met haar vriendinnen aanwezig was.
Plotseling werd zij benaderd door vrienden van mijn schoonmoeder die haar heel uitgebreid feliciteerde met mijn zwangerschap.
Vlug keek ze om zich heen of haar vriendinnen dit niet gezien hadden want het moest nog geheim blijven!
Toch hadden ze het door en heeft mijn moeder het moeten opbiechten dat het inderdaad klopte. Ik was zwanger.

Mijn moeder vertelde het me een dag later, ik was super kwaad op mijn schoonmoeder. En confronteerde haar hiermee.
Ze reageerde er een beetje laconiek over alsof ik me aanstelde maar voelde zich ergens ook wel een beetje betrapt.
Ze vertelde dat ze het inderdaad aan haar vriendin had verteld. (En de kapster, overburen en kennissen van haar)
Ik kookte van woede, misschien een beetje door de hormonen maar ook vooral omdat het toch niet aan haar is om mijn
Zwangerschap bekend te maken. Ook voelde ik dat het vertrouwen gewoon een beetje gebroken was.
Ik wilde het geheim houden.

3 dagen later kreeg ik een miskraam. We hebben het onze moeders verteld en het was echt super verdrietig.
We hebben er echt een soort om 'gerouwd'. Nouja, dus moest iedereen die het dus 'per ongeluk' wist ook weer op de
Hoogte worden gebracht. Het voelde zelfs een beetje als falen.

Daarna heb ik alles wat met een zwangerschap te maken had een beetje stil gehouden. Ik heb daarna nog 2 miskramen
Achter elkaar gehad. Ik had mijn moeder niet verteld dat ik zwanger was. Ik belde haar alleen maar om te zeggen dat het weer mis is gegaan.
Ik heb me echt heel alleen gevoeld in die periodes.

Mijn schoonmoeder en ik hebben het nooit echt goed met elkaar kunnen vinden. Ik ben van nature best een vrolijk en positief persoon.
Ik kan er dan ook een beetje slecht tegen als iemand altijd maar negatief is en overal tegenaan schopt en moeilijk doet.
Als wij daar zijn is ze alleen maar aan het zeuren. Ze vind dat we vaker langs moeten komen (ze was het zoiezo niet eens dat wij gingen samenwonen)
Ze vind overal wel iets van en vooral van de dingen die ik in haar ogen niet goed doe.
Die is weer ziek, die is overleden, ik voel me eenzaam, oma is weer aan het zeuren, het schilderwerk is niet goed gedaan,
Ik kan het bed niet alleen opmaken, ik moet altijd alleen op vakantie en jullie vragen mij nooit eens mee.
En dit is echt nog maar het begin. Alles wat ze zegt draait ze negatief om en dat heeft zeker invloed op mij.
Ik ga me dan ook slecht voelen en ben serieus kapot als ik 2 uurtjes bij haar ben geweest.

Toen we de vorige keer dus vertelde dat we zwanger waren, probeerde ze meteen de baby helemaal te claimen. Ze was bang dat ik meer naar mijn
Eigen moeder toe zou trekken dan naar haar, ze was bang dat we de baby alleen naar mijn moeder zouden brengen en dat ze de baby niet zo vaak zou zien.
Ze wilde haar eigen vaste oppasdagen en ik moest het maar accepteren dat het kindje ook bij haar bleef slapen.
Dat kwam er zo bazig en dwingend uit en op dat moment kon ik het zoiezo niet verdragen dat ze de baby nu al zo claimde!
Het was nota bene zo groot als mijn vingernagel en word nu al opgeëist.

Nu ben ik dus weer zwanger. Momenteel 6,5 week en na de echo van vorige week kan ik opgelucht zeggen dat het hartje klopt.
Nog steeds is het super spannend omdat ik dus echt hoop dat deze keer mijn lichaam het kindje niet afstoot. En we gaan gewoon een hele spannende tijd tegemoet.
Mijn vriend vroeg op de dag van de echo dat als het hartje klopt of we het dan aan zijn moeder konden vertellen.
Ik was er niet zo enthousiast over en hij is er gelukkig niet meer over begonnen. Ik probeerde voorzichtig of we niet even kunnen wachten tot over een paar echo's
Zodat we zeker weten dat het goed gaat en ik niet wéér een miskraam krijg.

Voor mij speelt dan ook nog mee dat ze de vorige keer mijn vertrouwen een beetje heeft geschaad en dat ik bang ben dat ze weer zo hebberig gaat doen over de baby.
Mijn eigen moeder weet het wel. is zelfs mee geweest naar verschillende afspraken in het ziekenhuis omtrent de baby.
Ik ben bang als mijn schoonmoeder dat ooit te weten komt dat ze daar dan ook teleurgesteld over is.
Dus mijn vraag aan jullie.....
Moet ik dit aan mijn schoonmoeder vertellen omdat het eerlijker is dat te doen.
Of heb ik toch het recht om dit nog even geheim te houden?