Whenever you heal...

Nog even en dan is het weer die dag.
Die dag die zowel bloedmooi als zwartgallig is.
Dubbele herinneringen, de ene zo mooi, maar de andere zo intens verdrietig.
Dit jaar ligt het gevoel net wat anders.
De afgelopen vijftien jaren lag het negatieve als een strop om mijn nek, maar dit jaar kan ik eindelijk het mooie echt omarmen.
En hierin heeft geen enkele vorm van therapie geholpen, maar gewoon een simpele erkenning, een simpele vorm..gewoon de allersimpelste van het simpelste.
Ik ben de woede richting mijzelf kwijt, het is omgetoverd in een glimlach en ik kan omarmen wat veertien jaar geleden wel de mooie herinnering gaf, of misschien eigenlijk toen alwel de plaats had moeten maken voor het zwartgallige.

Ik heel, hetzij soms met horten en stoten.
*aai over mijn vlindertattoo* dag kleintje.