Zwanger zijn, voor mij geen roze wolk

Ik heb hier even over getwijfeld, maar het lijkt me zo lekker om alles even van je af te typen. M'n man wordt langzaam ook gek van m'n geklaag denk ik zo.. Ik wil hierin namelijk heel mijn zwangerschap proberen te samenvatten.

Geen idee hoe iedereen het zwanger zijn ervaard, maar ik weet wel dat ik het vreselijk vind. Niet omdat mijn lichaam veranderd, maar omdat ik alles behalve een makkelijke zwangerschap heb. Voor mijn gevoel ben ik ook echt al een jaar zwanger, maar we zitten 'pas' in week 32. Vanaf de dag dat ik er achter kwam zwanger te zijn was ik mega blij, maar in het begin vooral onzeker of alles wel goed zou gaan, want ja, je leest tegenwoordig zo veel over miskramen ect. Gelukkig was bij de echo een kloppend hartje te zien en dat gaf al iets meer rust. Maar dan.. sinds week 7 van mijn zwangerschap begonnen de kwaaltjes. Misselijk, spugen, geen eetlust, moe en noem maar op. Toen we de termijnecho hadden en ik ruim 11 weken was moest ik mij vooraf wegen. 59,9 kilo gaf hij aan. De weken er na bleef ik misselijk en kon ik maar slecht eten en drinken. Toch hield ik hoop, want de verloskunde had gezegd dat het vaak rond de 13 weken wel weg trok. Met 15 weken hadden we de geslachtsbepaling en weer moest ik me vooraf wegen. Ik voelde me die dag sowieso al als een slap spaghetti sliertje, maar dat werd flink bevestigd toen de weegschaal 55,6kilo aan gaf. In ruim 3 weken tijd was ik dus ruim 4 kilo afgevallen.. Meteen werd er gezegd dat ik niet meer volledig mocht werken én rade ze me aan om emasefene te gaan gebruiken. Dat eerste heb ik meteen geregeld met werk, maar medicatie wilde ik nog niet aan beginnen. Het was fijn dat ik nu meer rust kon pakken, maar voor mijn gevoel hielp het nog niks. Uiteindelijk toch maar aan de emasefene gegaan en dit leek als snel redelijk te helpen. Ik kon weer wat eten én het bleef zitten! Nog steeds moest ik wel iedere dag een tot twee keer overgeven, maar vanaf week 17 was dit gelukkig weg. Zal het dan toch over zijn nu? Ik was even bang dat ik die persoon was waarbij het 9 maanden zou duren. Met 19 weken kregen we de medische echo en ons kleintje doet het gelukkig perfect en groeit goed! Eenmaal thuis aangekomen voel ik me toch weer misselijk worden. Shit, weer spugen. De dagen erna ben ik helaas toch weer flink misselijk en dit gaat op en af tot ik ongeveer 24/25 weken ben. Vanaf toen ging het eindelijk goed! Maar hey, m'n lichaam was nog niet klaar met terroriseren, dus vanaf die week kreeg ik dagelijks maagzuur. Bahbah, wat is dat irritant en naar, maar als dat het is kan ik er nog wel even mee door.
Aangekomen bij week 30: ik begin m'n bekken te voelen en m'n onderrug zeurt af en toe mee. 'Gewoon doorgaan met werken Saar, dat hoort er allemaal bij' dacht ik. De week erop kregen we eindelijk weer een groeiecho, man wat had ik die kleine man gemist haha! Weer een goede echo en meneer lag al behoorlijk ingedaald tot achter m'n schaambeen. 'Huh wat? Ingedaald? Is dat normaal?' vroeg ik me af. Gelukkig zei de verloskundige meteen dat je baby de positie aan neemt die hij het fijnst vindt. Geen zorgen voor vroeggeboorte dus, t kan zomaar zijn dat je tot over de 40 weken gaat. Wel gaf ze aan dat je daardoor wel sneller last van je bekken en onderrug kan krijgen vanwege de druk. 'Kijk' dacht ik, 'dat verklaard die pijn'. Met een gerust hart gaan we weer naar huis.
31+6 weken: Ik word wakker van de wekker van mijn man, hij stapt uit bed en ik kan eigenlijk niet meer lekker liggen. Ik pak wat extra kussen en draai me nog een paar keer om. Ik app hem en zeg dat ik zo veel pijn in m'n rug heb dat ik er misselijk van ben. Na dat appje stap ik ook direct uit bed en loop naar beneden. Ik waggel door de woonkamer en weer mezelf geen houding te geven. 'Het doet zo'n pijn! Ik kan niet meer' zeg ik. Spontaan begin ik te huilen van de pijn en weet hij 'dit is serieus'. Hij pakt me vast, maar stil staan kan ik niet. 'Zal ik de verloskundige even bellen?' vraagt hij. 'Ik ben zo misselijk, ik moest spugen' zeg ik en loop snel naar de wc. 'Ja bel de verloskundige maar, ik weet het niet meer'. Op aanraden van de verloskundige maar even een warme douche genomen. Al trillend sta ik onder die douchen, maar gelukkig zakt de pijn wat af. Na het douchen moesten we even terug bellen, maar onder het afdrogen schiet het er weer in. Het begint langzaam en ondertussen bellen we de verloskundige om te zeggen dat het wel even ging onder de douche, maar nu het er toch weer in schiet. We denken beide aan een verrekte spier of iets. Maar na 5 minuten heb ik al weer die hevige pijn in m'n rug. 'DIT KAN GEEN SPIER ZIJN' roep ik en krampwerend van de pijn. Ik heb in 1 minuut tijd wel 50 verschillende standjes geprobeerd, maar ik kan niet zitten, liggen, lopen of staan. Bijna huilend begin ik weeer 'ik kan echt niet meer'. Ryan bedenkt zich geen moment en zegt 'ik ga nu bellen!' De verloskundige hoort me op de achtergrond puffen en komt er direct aan. Ze controleerd me en m'n baarmoederhals blijkt zachter dan normaal. Het zekere voor het onzekere 'pak maar een tas met kleren en dan gaan we naar het ziekenhuis'! Zo gezegd zo gedaan. In de auto lijkt het even weg te zijn en denk ik 'shit, heb ik me nu aangesteld of wat is dit?'. De verloskundige steld me gerust en geeft aan dat het waarschijnlijk even weg is door de adrenaline. Gelijk heeft ze want als ik eenmaal aan de monitor lig begint het weer. Dit keer komen ze en gaan ze en gaat het gepaard met af en toe harde buiken. Die harde buiken heb ik overigens al vanaf week 20, dus daar maakte ik me weinig zorgen over. Het lijken nu wel weeën en al heb ik geen idee hoe weeën voelen, ik geloof helemaal dat dit ze zijn! Man wat een pijn en wat ben ik aan het puffen. Er worden van allerlei controles gedaan, maar er wordt weinig gevonden. M'n baarmoederhals was iets wat zacht, maar geen ontsluiting en hij was nog mooi lang. Bij het onderzoek van mijn urine zien ze dat het erg troebel is, maar ook daar is niets mis mee.. Na 3 uur weeen die op en af kwamen is het eindelijk rustig. We blijven nog wat langer, maar het is echt weg en ik kan me ein-de-lijk weer ontspannen. Zo dankbaar dat het niet heeft doorgezet en die kleine nog lekker veilig bij mij zit. Maar man man man, wat een heftige ochtend was dat!

Inmiddels ben ik 2 weken eerder met verlof, want op het werk vonden ze het niet meer verantwoord, wat ik totaal begrijp, maar wel jammer vind. Momenteel zit ik dus thuis en ben ik ieder moment bang dat het weer op komt zetten. Er blijft namelijk een zeurende pijn in m'n rug zitten, maar op schaal van 1/10 is dit een 4 en was het maandag een 10+++!

Stiekem hoop ik voor mezelf dat hij bij 37 weken al komt, dan mag het officieel en ben ik eindelijk klaar met het zwanger zijn! Begrijp me niet verkeerd, ik ben super dankbaar en blij dat ik dit mag mee maken en dat het ons gegund is, maar je snapt vast wel dat ik blij ben als het er op zit ;)!

Dank voor het lezen,
liefs x

1881 x gelezen, 1

reacties (6)


  • Kooki

    Wat een herkenbaar verhaal... constant in de gaten gehouden worden wegens pre eclampsie.. maagzuur waar je eng van word en vanaf 10 weken al tintelende/doof voelende handen/vingers vanwegen het vocht... voor de maagzuur kan ik je antagel adviseren. Rennies en andere rommel doen voor mij al niets meer.. ik zweer bij Antagel kun je halen bij de appotheek wanneer je last hebt een dopje en het werkt direct.

    Succes nog even

  • Aapjeguppie

    He wat ontzettend jammer dat je zo veel klachten hebt. Het is goed dat jullie hebben gebeld en je man nog een keer het niet goed voelde. Blijf vertrouwen hebben in je en intuïtie en luister naar je lijf. Geen zwangerschap is hetzelfde en geen vrouw ervaart het op dezelfde manier.

    Ik hoop voor je dat je de 37 weken haalt zonder nog meer narigheid en wens je een voorspoedige bevalling.

  • Tweede83

    Zo zie je maar weer dat de 1 er makkelijk door gaat en ook dat het word ervaren zoals jij het omschrijft. Jou verhaal staat haaks op die van mij. Ik had wel goede zwangerschappen maar de bevallingen gingen dan weer minder. Jammer dat het dan voor jou zo is. Wens je super veel sterkte met de laatste loodjes!

  • Yune

    Heel veel sterkte

  • mamavan5kidss

    die helse pijn heb ik gewoon soms dagelijks soms dag niet waardoor ze me aan de tramadol moesten zetten ik was gewoon bek af. Hier gaan ze wel halen met 37 weken me lichaam is op en de baby is te groot al bij al zodra jij merkt dat je lichaam het begeeft meld dit neem actie bij me dochter niet gedaan eind resultaat bevallen was een ramp de puf was weg persen lukte niet. bij me andere zoon aangegeven is gehaald en door dat ik zo luisterde na me lichaam redde ik het had niet langer moeten lopen..Nu weer ik ben soms zo moe dat ik blij ben dat ik nog 2 weken moet helemaal omdat mijn lichaam zwak word. dus maak je niet druk wat mensen denken! jij voelt je lichaam niemand anders!

  • SarahRobin

    Vreselijk!!

    Wat een goede tip. Ik vind het inderdaad echt zwaar, het vreet me op! Dank je wel, ga ik zeker wat mee doen :).