Zo wat voel ik me kut vandaag, Er was zoveel hoop op die eerste iui en toen toch gister te horen gekregen dat het toch niet door ging, De hele week hield ik er rekening mee dat mijn lichaam soms toch in eene rare dingen ging doen. Ook al was de arts zo positief. Maar na die knipperende smiley van Zaterdag ochtend had ik zelf ook echt het idee dat het wel goed zou komen. Tuurlijk ik was gister zenuwachtig op weg naar de kliniek maar dat ik dit te horen zou krijgen had ik gister echt niet verwacht. De grond zakte weg onder mijn voeten.
Gister bij de arts kon ik er nog ergens een beetje om lachen. Tenminste lachen misschien waren het een beetje de zenuwen. Ik zei nog tegen de arts van ik wist dat mijn lichaam raar in elkaar zat. Maar zo raar had ik ook niet verwacht. Wat moest ik anders zeggen. Natuurlijk vond ik het vreselijk, Maar ja er is niks aan te doen, Het is zoals het is en we moeten verder. De arts vond het echt heel erg voor mij. Juist omdat zij de geene was die maar positief bleef en ze steeds bleef zeggen dat de poging echt wel door zou gaan. De vorige poging van December was ook al afgeblazen. Het enige verschil nu is dat het op het allerlaatste moment als nog niet door ging en ik er dus al een week naar toe had geleefd. De vorige keer was op cd9 al het nieuws gekomen dat het niet door zou gaan.
Het nieuws is vandaag een beetje geland en wat voel ik me kut. Ik kan veel hebben. Maar vandaag valt het me allemaal een beetje zwaar. Vannacht weer slecht geslapen. Vanmorgen eerst naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Omdat dat gister niet lukte. Ze moesten even zoeken naar een goede ader maar het was nu wel gelukt. Daarna na het werk. Ik kon elk moment in tranen uitbarsten hier herken ik me zelf zo niet in. Zo ben ik helemaal niet ik kan me meestal heel goed groot houden. Dit lukte op het werk eerst ook nog wel. We hadden het er over ik vertelde dat ik natuurlijk baalde maar we gaan gewoon door. Het komt vast goed. Tot dat ik alleen met mijn vaste collega en goede vriendin was. Ze vroeg iets aan me en ik barste in tranen uit, Wat is dit, ik wil niet huilen we moeten door gaan. Na dat het er uit was, was het er uit en kon ik er weer heel even normaal over praten. Ze weet hoe groot mij kinderwens is. Het was vorige week zo en zo al een kut week en dan kan dit er ook nog wel bij. Nu is het gewoon even te veel.
Mijn vader en ik hebben een hele goede band. Dit hadden we al toen mijn moeder nog leefde. En die is alleen maar sterker geworden na het overlijden van mij moeder. Ik sta/stond 24/7 voor mijn vader klaar. Vanaf dat mijn moeder 8 jaar geleden overleden is mankeert mijn vader van alles. Nu denk ik dat het vooral psychisch is en dat hij zich zelf een beetje aan het gek maken is. En heb al meerdere keren tegen hem gezegd dat hij naar een psycholoog moet gaan, Inmiddels vind ik dat ik ook recht heb op een eigen leven en dat ik niet altijd alles voor mijn vader hoef te doen. Sommige dingen kan hij echt wel zelf. Hij werkt niet dus heeft de hele dag de tijd. Ik denk dat het traject waar ik nu in zit voor hem ook wel wat spanning met zich mee brengt. Hij vind het aan de eene kant heel erg leuk maar aan de andere kant vind hij het ook wel moeilijk. Het is natuurlijk niet een normale manier om een kind te krijgen. Ik heb straks dan echt een eigen leven en kan er dan niet 24/7 voor hem zijn,
Donderdag heb ik zelfs ruzie met hem gehad. Ik denk door de spanning ik slaap al een week slecht door de spanning of ik wel of geen iui zou krijgen. En hij wilde dat ik iets voor hem wilde doen. Nou toen barste de bom. Ik denk dat het goed is geweest dat dit nu even gebeurd is. We hebben het wel uit gepraat maar ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik nu wil dat hij echt met iemand gaat praten. Aankomende Vrijdag gaan we samen naar de huisarts toe om dit te regelen. Heel benieuwd hoe dit gesprek gaat verlopen. Maar dit brengt natuurlijk ook weer spanning met zich mee. En morgen is ook nog de overlijdens dag van mmijn moeder die 8 jaar geleden overleden is.
Ik denk dat ik door alles bij elkaar daarom nu even niet mijn emoties onder controle heb. Nu moet ik zeggen dat ik normaal niet echt mijn emotie uit. Ik slik ze weg en ga door dus misschien is het wel even goed dat ik dit nu wel doe. Dat wordt nog wat als ik straks aan de hormonen zit maar dat zien we dan wel weer.
Morgen wordt ik door de arts gebeld met wat het nieuwe behandel plan gaat worden. Dit hangt van mijn bloed uitslagen van vandaag af, Ik ben heel benieuwd. Ik ga er maar van uit dat ze mij pas eind van de dag gaat bellen. Dus nog een kleine 24 uur en dan weet ik hoe of wat. De arts heeft gister vertelt dat we verder gaan met hormonen maar wat voor hormonen en hoe nu verder dat wist ze nog niet. Ik weet nu al dat ik vannacht weer slecht ga slapen. En vind het best wel spannend wat ik morgen te horen ga krijgen. Ik hoop dat ik na het telefoon gesprek met de arts morgen toch een beetje de dag positief kan afsluiten. En we vol goede moed verder kunnen, En ik mijn emoties dan ook weer wat beter onder controle heb.
Morgen meer!
Op weg naar een BaMam.
reacties (11)