Mijn zwangerschap begin tot nu.

38weken zwanger, wat had ik mijn zwangerschap anders voorgesteld. Ik dank op blote knieen als ik me bedenk dat ik zomaar zwanger ben geworden. Ik weet nog dat ik donderdagavonds alleen op de badkamer zat met een test en pipetje met wat urine erin. Eventjes proberen hoe zo'n ding werkt en plop hij was meteen positief. Whaaattt!!?? We zouden paar weken later gaan trouwen. Na 4dagen ineens bloedverlies en een spoedecho, ook de misselijkheid nam met de dag toe. Het bloeden bleek van blaasjes in mijn baarmoeder vandaan te komen, hiervoor moest ik rust houden. Mijn trouwdag ging gelukkig goed, mijn huwelijksreis kan ik weinig van herinneren (met de fotos gaat het al beter). Week 12 maakten we het bekend en toen begon voor mij het gevecht. Iedere dag was ik echt misselijk, 24/7, veel overgeven. Mensen zeiden dat het wel weg zou trekken, t was een kwestie van knopje omzetten. Bij 16weken kreeg ik van mensen te horen dat ik me aanstelde, dat ik gewoon niet klaar was om een kind te krijgen en daarom zo ziek was. Ik zou volgens sommigen graag in belangstelling staan door nep ziek zijn. Alles wat gezegd werd trok ik me erg aan waardoor ik door een diepe dal ging. Ik verzette me flink tegen het ziekzijn en ondanks ik de hele nacht boven de wc had gehangen stond ik gewoon op het werk de volgende dag. Spierwit als een spook. Eten kon ik bijna niet meer, crackertjes was het enige wat nog een beetje binnenbleef. Met 22weken moest ik het opgeven, ik was lichamelijk uitgeput door het weinige eten en slapen maar wel het vele overgeven. Psychisch zat ik in een diepe put, ik kon niet meer lachen en durfde niet meer te huilen, bang dat iemand daar iets van zou vinden, van een spontane meid veranderde ik in een stil wit spookje. Toen heb ik samen met mijn man besloten hulp te vragen (ofja eigenlijk voornamelijk hij, ik was een schim en begon paniekaanvallen te krijgen en de verkeerde mensen te geloven). We moesten toen iedere week melden in het ziekenhuis, iedere week dezelfde testen om te zien of de baby wel groeide, ik niet uitdroogde of ondervoed raakte. Ik was ondertussen 12kg afgevallen. Gelukkig is onze baby sterk en groeide hij netjes door, al is hij iets aan de kleine kant, maar hij is wel zeer actief! En zo bikkelde ik door tot nu. Week 38. Ondertussen mag ik me weer melden bij de verloskundige omdat het ziekenhuis mij niet kan helpen beter te worden. Wel hebben we goede gesprekken gehad zodat ik begin te accepteren dat ziekzijn nu eenmaal bij mijn zwangerschap hoort. Om beter te worden is de enige oplossing bevallen en daarop zit ik te wachten. Sinds paar weken heb ik meer last van migraine, zal de spanningen wel zijn. Al een paar avonden op rij heb ik pijnlijke harde buiken, om de 10minuten zo'n 2 a 3 uur lang. En dan stopt het. Loos alarm, helaas. Maar als ik terugkijk naar mijn gehele zwangerschap-loopbaan mag ik eigenlijk niet klagen, ja ik ben continue ziek geweest. Ja ik heb weinig genoten en alles is gekocht door vrienden of familie omdat ikzelf niet naar winkel kon. Ja ik zit al lange tijd in ziektewet en verveel me thuis, maar alles wordt beter. Binnen nu en 3 weken heb ik eindelijk mijn wonder in mijn armen. Kan ik eindelijk gaan genieten, knuffelen en bovenal: dan heeft mijn man eindelijk zijn vrouw terug die weer onafhankelijk kan zijn en weer kan lachen. Ook ga ik dan bedenken hoe ik in elk geval mijn man kan bedanken want hij heeft veel moeten doorstaan, nachten met mij gepraat als ik het niet meer zag zitten. Van zijn werk naar huis moest racen omdat ik hulp nodig had omdat ik flauw was gevallen en niet op kon staan. Ik vermoed dat hij een maand vakantie nodig heeft om bij te slapen, door al die slapeloze nachten dankzij mij. Maar 1 ding zit wel goed, we houden superveel van elkaar, en dadelijk met deze kleine man erbij gaan we een mooie toekomst tegenmoet.. hoop ik. Kleine man, kom maar gauw!