Wat is normaal?

Even een blogje, want ik moet het toch eventjes kwijt.

Doordat ik zolang al ziek ben (gehele zwangerschap dagelijks overgeven, moeilijk kunnen eten en als ik wel gegeten heb komt het er vaak bijna meteen er weer uit) ben ik ook veel afgevallen, zo'n 8 kg. Na mijn zwangerschap zullen we het goed kunnen zien en meten, want ik weet precies hoeveel ik woog voordat ik zwanger werd, omdat ik toen ging trouwen en daardoor mijn gewicht goed in de gaten hield. Opzich kan ik hiermee wel leven, de ene dag beter dan de andere, soms met vloeken en schelden, soms met huilen en lachen. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ik heb me er bij neer gelegd en ik begin het einde in zicht te krijgen, nog ongeveer 4 weekjes. Wat zal ik blij zijn als ik mijn kleine man in mijn armen mag vasthouden na deze weg. Het zal het allemaal waard zijn.

Doordat ik dus zo ziek ben, durf ik niet meer alleen over straat. Ik ben een paar keer flauwgevallen, dus puur uit veiligheid vind ik het prettiger dan bv mijn moeder of mijn man met me mee gaat, anders blijf ik liever rondom mijn huis. Hier kan ik meteen hulp in schakelen en wordt mijn deur platgelopen de  gehele dag door buurvrouw, schoonmoeder, mijn man en vriendinnen. Dus mocht ik neergaan dan is er snel hulp (en zij weten wat ze moeten doen en wat er aan de hand is,geeft mij toch meer rust dan alleen naar supermarkt).

Zo ben ik afgelopen zaterdag samen met mijn moeder eventjes naar de winkel gegaan. Eventjes eruit en ik voelde me opzich wel goed. Daar stond ik te wachten tot we weer verder konden lopen, komen er 2 vrouwen naar mij toegelopen. Superlief vragen ze hoever ik ben en ik geef netjes antwoord: 36weken, dus ben aan het aftellen. Nou die vrouwen keken alsof ze water zagen branden en zeiden: "jij kan nooit 36weken zijn met zo'n klein buikje, het is puur interesse, als je niet wilt antwoorden is het ook goed."  en ze liepen weg. Daar stond ik dan, verbaasd wat mij overkwam en begon me ook druk te maken. Mijn moeder heeft mij mee getrokken en we zijn meteen naar huis gegaan, zij op mij inpratend maar ik was al te misselijk van het druk maken. 

Tegen die vrouwen had ik tekeer moeten gaan, moeten schreeuwen of zo dat ik toch zelf wel weet dat ik 36weken ben. Ja ik heb misschien een kleine buik (niet zo'n buik als bv roxanne hazes) maar ik vind hem zelf best groot hoor (en ja heb er last van, kan niet op hurken zitten of zelf uit bad stappen). Ik ben potverdorie 8kg kwijt, ja je kan mijn ribben goed tellen, mijn sleutelbenen vastpakken, mijn bolle gezicht is ingevallen en mijn buik lijkt erop geplakt zitten. Maar ik doe mijn best. En wie zijn zij om te oordelen? Ik sta onder controle bij VK en GYN en beiden reageren juist positief dat ik telkens toch net voldoende vocht en voeding binnen heb gekregen zodat ik toch weer naar huis mag. Dan mag ik toch gewoon trots zijn? Ik zit al sinds week 22 op hetzelfde gewicht, en om het nog mooier te maken, ben zelfs sinds vorige week 1 kg zwaarder (en wat voel ik me trots!).

Morgen krijg ik een groeiecho en dan weet ik hoe groot ongeveer mijn kleine man is, tot nu toe zat hij wel continue op het onderste gezonde groeilijntje, maar dat kan ook aanleg zijn. Zijn buik is wel telkens voldoende op de curve. Zolang dat toch allemaal goed is, wat is het dan het probleem? Waarom moeten mensen dan oordelen? Hebben mensen dan niet in de gaten dat niet alle zwangerschappen rozengeur en manenschijn is? En waarom trek ik het mezelf zo erg aan, terwijl ik weet dat ik mijn best doe en eigenlijk het best goed doe. Had het ook graag anders gezien, heb me ook dagen druk gemaakt om mijn babytje, of hij wel voldoende krijgt maar al met al blijkt telkens bij alle testen dat hij het goed naar zijn zin heeft dus ik vang de klappen op. 

Dus eigenlijk, wat is normaal? Ja bij mij zal je niet twijfelen of het er 1 of 2 (of meer) zijn. Maar gezien mijn complete zwangerschap doe ik het toch best goed. De een komt 30 kg aan, de ander valt 8 kg af.... Iedere zwangere vrouw is mooi op haar eigen manier.