Zorgen

Al 34 weken lang misselijk beroerd en overgeven. 12weken lang iedere week naar ziekenhuis voor controle tot afgelopen week.
De gyn gaf aan dat ze niets meer konden betekenen op het moment, ik mag terug naar eigen verloskundige en dan om en om.
Ene week de vk, andere week gyn. Scheelt reizen en tijd. Laatst moest ik 2.5uur wachten omdat de gyn uitliep, kan altijd gebeuren
maar ondertussen had ik al meerdere keren overgegeven en was ik ook flauwgevallen. Toch was gyn positief, t was een slecht dagje
volgens de gyn. (Had ik zelf niet bedacht op dat moment, not!)

Toch ben ik ergens wel blij dat ik naar de vk terug mag want dat lijkt mij toch een beetje positief, de kleine is zeer actief en laat zich
echt meerdere keren per dag zien en voelen. Ook nu ik dit schrijf voel ik een handje wrijven en zijn voet schoppen, dus daar ben ik
niet bezorgd om. Maar ik heb ineens schrik, maak me zorgen om allerlei zaken.

Zo lig ik al tijden wakker om het feit dat ik geen duidelijkheid heb. Wanneer komt de kleine nu eigenlijk? Zal de bevalling goed gaan?
Ik ben al weken over mijn grenzen heen gegaan betreft accepteren, loslaten en laten gebeuren. Ben echt heel erg benieuwd of ik sterk
genoeg ben, door al t overgeven ben ik heel veel kracht verloren. Ook ben ik benieuwd hoe ik merk of de bevalling is begonnen. Ook
ben ik bezorgd of ik overtijd ga, ik verlang gewoon naar niet meer hoeven overgeven en normaal eten (zonder iedere dag zoeken wat
wel binnenblijft, zonder over te geven te kunnen genieten aan tafel). Toen ik de vraag stelde aan de gyn hoe zij met mijn situatie omgaan
omdat ik nu al 34weken overgeef dus het eigenlijk niet zie zitten om te moeten wachten tot week 42, kreeg ik als antwoord:' wat zijn
nu nog 2 weken extra ziekzijn vergeleken de rest van je zwangerschap?' Dus mocht ik overtijd gaan, pech, kind wordt niet gehaald.

Maar ik snap het, ik accepteer het, nouja zal wel moeten. Heb niets meer te willen. Voel me echt een robot. Ik huil laatste tijd ook veelmeer
puur omdat ik moe ben, ben gewoon op. Ik kan niet genieten, vraag me af wie er na 34weken overgeven nog kan genieten. In de spiegel zie
ik een wit spook, heb geen kleur meer in mijn gezicht, ribben zijn telbaar en mijn buik is eigenlijk best klein. De gyn zegt dat hij normaal is,
maar als ik in mijn omgeving zie en hoor is hij echt wel klein. (Mensen schrikken als ze horen dat ik ong. 6weken nog moet. 'Zal zeker geen
9 ponder worden haha').

Jaloers op de mensen in mijn omgeving die lachend en fluitend hun zwangerschap volbrengen zonder enige moeite. Die nog ff lekker op
Babymoon gaan of cursusje pakken, wat ik graag had gewild. Die grootst aankondigen 'Yes 5maanden verlof! Heerlijk!' Terwijl ik al 4maanden
thuis zit omdat ik te ziek ben. Jaloers op degene die kunnen shoppen in winkels, uiteten
gaan met partner/vriendinnen/collegas en hierover uitgebreid verslag doen op fb of instagram. Jaloers op mijn partner omdat hij kan werken en
met vrienden kan afspreken (ja hij houdt wel rekening met mij dat hij niet elke avond weg is maar hij heeft ook af en toe even ontspanning nodig
en die vindt hij dan in de kroeg of bij vrienden of voetbal). Hij zegt ook zovaak dat hij het kon overnemen of verbeteren. Erg lief, maar t werkt niet.

Ik verlies mezelf. Heb nergens meer zin in, durf niets meer alleen te doen omdat ik bang ben om over te geven of flauw te vallen. De muren
komen op mij af, mensen vinden het eng om met mij te praten omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen of ze vinden dat ze mij storen (waarin, in
het overgeven? Of zoeken naar wat ik wel kan eten? Tv kijken? Slapen?) Ik was best spontaan en ondernemend, ben benieuwd of dat terugkomt.

Mijn partner doet wat hij kan maarja hij heeft ook zijn verplichtingen. Zo gaat hij over 2 weken (!!!!) Nog ff een weekendje naar Barca, met vrienden.
Gewoon, omdat t kan. Hij zegt dan ook mooi, de kleine komt echt pas in mei, dus no worries. En hij is eigenlijk maar 1 hele dag weg (mooi niet.
Vrijdagmiddag vliegen ze heen, zondagochtend zijn ze terug. Hij ziet dat als 1 dag). Hij probeert mij gerust te stellen door dingen te doen
wat ik ook maar vraag, zonder te mopperen. (Behalve toen ik vroeg voor kledingset voor vluchttas voor hemzelf, werd geadviseerd, want
dat vindt hij grote onzin).

Mijn hoofd zit zo vol, je merkt het vast aan manier van schrijven van deze blog. Misschien dat het nu door deze blog uit mijn hoofd gaat
Dat ik weer kracht krijg en door kan gaan, de laatste loodjes. Ik voel me schuldig omdat ik weet dat ik me gelukkig moet prijzen dat ik zwanger
mag worden terwijl er vrouwen zijn die t jaren proberen zonder resultaat. Het spijt me mocht ik te negatief overkomen of iemand verkeerd
Neerzetten. Het zijn mijn zorgen.