De miskraam was op 2 september; het begon op m'n werk waar ik zo'n last had van m'n rug. Geen bloedverlies ervoor dus ik zag het nog niet aankomen. Onderweg naar huis kreeg ik de weëen en ze waren zoveel erger zonder enige pijnstilling. Eenmaal thuis verloor ik het vruchtje. Gelukkig kwam mijn verloofde kort na mij thuis om me te ondersteuenen.
Die maandag had ik een afspraak bij de gyneacoloog staan om te kijken of er geen groei was en dat ik de medicatie kon krijgen voor een miskraam, nu was het kijken of ik schoon was. Helaas had ik nog weefsel in m'n baarmoeder en de gyneacoloog wilde dat ik na een volgende menstruatie weer langskom om te kijken of dan alles eruit is gekomen.
Door het hele gedoe zijn we helemaal vergeten te vragen of we ondertussen mochten proberen om weer zwanger te worden. Het heeft immers 18 maanden geduurd voor deze positieve test. Uiteindelijk besloten wij dat we het een maand uitstellen tot na de volgende echo. Wat een rust gaf dat zeg. Gewoon weten dat ik niet zwanger kan zijn en dat ik wacht op een menstruatie in plaats van of ik moet gaan testen of niet.
De menstruatie is nu voorbij en m'n partner en ik willen weer proberen. Ik heb de echo nog niet gehad, maar ik ga ervan uit dat het niet veel kwaad kan en dat het weefsel uit mij is gekomen.
Ondertussen zit ik hier, net na het bekijken van vele IG-posts over de Babyloss Awareness Week. Mogelijk voeg ik vanavond zelf een verhaal toe, om het bekend te maken aan de omgeving. Want waar vele kennisen nu aan een eerste/tweede kindje beginnen, zie ik de eerste genetische testen tegemoet in december voor mijn (dan) man en ik.
reacties (5)