Angst dat het niet lukt

Doorheen onze ICSI/PGD route heen is er één constante; Angst, deze komt regelmatig terug. De ene moment zie ik alles goed komen. De andere besluipt angst , teleurstelling en het gevoel van onrecht me. Teleurstelling wanneer het weer een eindeloze weg lijkt,  steeds een nieuw onderzoek, een maand wachten, nog een afspraak, embryo’s die niet teruggeplaatst kunnen worden,…  Onrecht, waarom lukt het bij een ander zo vlot, waarom zitten net wij met een erfelijke ziekte, waarom heb ik zo weinig eicellen,… En enorme angst dat deze (toch wel emotionele) rollercoaster misschien naar niets leidt. Ook angst om goed nieuws te krijgen dat misschien wat later toch slecht nieuws wordt.


Ik dacht altijd dat kindjes krijgen zo simpel zou zijn. Vruchtbaarheidsbehandelingen en dergelijke waren een ver weg verhaal. En nu zit ik er midden in. Ik wil de moed niet opgeven, maar ik wil ook niet teveel hopen, want iedere keer donder ik van die roze wolk keihard naar beneden.


Nog een weekje wachten en we krijgen te horen of er embryo’s in aanmerking komen voor een terugplaatsing. Doe het goed kleine eskimo’s!  (Misschien zal ik al maar wat extra multivitamines bestellen, nog een appelsientje eten, en mijn best doen om er toch in te blijven geloven.)

831 x gelezen, 1

In Zwanger worden

reacties (7)


  • Wildemien

    Ach meid, je bent zeker niet de enige. Ik herken het gevoel heel goed. Je omgeving leeft vast en zeker heel erg mee, maar voor je gevoel begrijpen ze er niks van. Zo voelde ik dat tenminste heel erg. En nu nog, 32 weken zwanger, krijg ik vaak te horen, nou dan vergeet je die ellende tenminste. Maar 4,5 jaar tussen hoop en wanhoop vergeet je echt niet meer. Ik ben alleen erg dankbaar dat het niet voor niks is geweest.

    Ik ga ook niet zeggen dat het allemaal goed komt, want dat kan helaas niemand je beloven. Ik heb vaak gezegd: nu stop ik ermee, maar kon voor mezelf toch pas echt stoppen als ik de drie pogingen vol had gemaakt.

    Bepaal voor jezelf wel grenzen, want het is heel makkelijk om daar in the flow vanzelf over heen te gaan. Mocht je zo'n grens benaderen, kan je altijd weer heroverwegen wat je wil.

    Helaas zul je je nog heel vaak alleen voelen (ook al weet je dat er vele vrouwen met je zijn) en wanhopen waarom je lichaam je in de steek laat. Hopelijk kunnen jij en je partner elkaar er door heen slepen en doen ook jullie het niet voor niks! Vergeten doe je die ellende niet, maar het maakt het wel waard. In ieder geval kan je later terug kijken en weten dat je er in ieder geval alles aan hebt gedaan.

    Ondertussen mag er verdriet zijn, maar probeer samen leuke dingen te doen om de tijd te doden en je gedachten te verzetten. Heel veel succes in ieder geval!

  • SC93

    Dankjewel voor deze mooie reactie

  • kimberley-mama-van-5

    ahhh zo herkenbaar meid .

    zit precies hetzelfde zo .

    de angsten zijn zo herkenbaar . en ook ik dacht dat fertillitie ver weg was .

    maar aan de andere kant ben ik super blij met alles wat ze tegenwoordig kunnen en mogelijk is .

    en ook ik heb me goede dagen en slechte dagen . mensen om me heen zijn na ons super positief . maar goed ik vind pas terecht om positief te zijn als het gelukt is tot die tijd blijft me gevoel wisselen .

    hoop zo dat gaat lukken bij jou en bij mij

    op na goed nieuws volgende week

  • SC93

    Dankjewel voor deze fijne reactie :) het is wel fijn om te merken dat je niet de enige in deze situatie bent (tot voor kort zat ik heel erg met het gevoel dat enkel ik en mijn vriend hierdoor moesten) good Luck

  • kimberley-mama-van-5

    ahhh nee joh daarom stiekem wel fijn deze pagina . en zeker van je af schrijven en zeker vragen stellen .

    tuurlijk is niemand hier expert maar wel vele met ervaringen hier .

    dit traject is voor mij ook nieuw ( heb 4 kinderen maar normaal zwanger geworden ) dus ben ook erg blij me de mamas die me er door helpen .

    veel s6 het gaat je lukken

  • Charhm

    Ik leef met je mee!

  • SC93

    Dankjewel