Ons verhaal. Een vrolijk koppel, met ook een sterke kinderwens, enig probleem een erfelijke ziekte in de familie. In de lente van 2018 maakte ik een eerste afspraak, enkel om wat informatie in te winnen… Enkele maanden later was het zover. Alles werd besproken en de gynaecoloog wees ons door naar een ander ziekenhuis. Zeer gelukkig ging ik hier buiten, de mogelijkheid om een kindje te maken zonder deze erfelijke ziekte is er.
Aangezien dit allemaal zo vlot klonk hadden we besloten nog even te wachten om verder te gaan. Eerst de bouw van ons huis. Eens we goed en wel verhuisd waren (maart 2019) maakten we de volgende afspraak. Alles wat samengeteld…. Tegen het najaar zwanger… Vol goede moed gingen we naar de afspraak op het centrum voor menselijke erfelijkheid. Hier werd onze vreugde al meteen flink onderuit gehaald. De erfelijke ziekte werd besproken, en vervolgens kwam de vraag of dit echt nodig was en wat dit allemaal aan de maatschappij kost. Hier waren wij niet op voorbereid, de waarom- wel, het kostenplaatje voor ons zelf en naar de maatschappij toe -totaal niet. Compleet van de kaart stapten wij hier buiten en in de wandelgangen van het ziekenhuis barste ik in tranen uit. Gelukkig voor ons werd er wel geoordeeld dat deze ziekte effectief een grote impact heeft op de levenskwaliteit van een kind/mens en konden wij verder. Heel wat testen en onderzoeken volgde. Een PGT (pré- implantatie genetische testing) traject kon voor ons van start gaan.
De volgende stappen waren de fertiliteitsonderzoeken. Hier verwachtten wij geen problemen. Tot er hier ontdekt werd dat ik niet zo veel eitjes meer heb. Een grote rode lijn op de resultaten, meteen wist ik dat er iets niet goed zat. Maar de andere resultaten waren goed dus wij konden van start gaan. Nog een intake gesprek , nog een afspraak bij de prof, afspraak anesthesie, nog een ditje, nog een testje daar,… Alsof er maar geen echt startmoment kwam. Ik wachtte op een behandelschema en een koelkast vol medicatie, maar dit bleef maar uit….
Uiteindelijk was het dan zover; het voorschrift van de prof, een laatste afspraak in het ziekenhuis en dan zou het echt starten. De volgende eerste dag van mijn cyclus mocht ik bellen. (Uiteraard had deze cyclus nog geen zin om te starten en zat ik opeens al een week verder dan gepland.) Eindelijk beginnen! Ik was super enthousiast en begon er met volle moed aan. Verhalen van 20 eicellen per keer, van de eerste ronde zwanger,… Dit ging voor ons ook gebeuren. De naalden, dat was even wennen. De eerste keer zat ik enkele minuten klaar voor ik durfde te prikken, wat later werd dit routine. Jammer genoeg geen verhaal van 20 eicellen, maar eerder eentje van 3 a 4. Een roze wolk die weer verdween maar de vroedvrouw kon mij zeker geruststellen en goede hoop geven. Geen enkel van de embryo’s bleek na genetische testen de ziekte niet te hebben. Ik wilde zo snel mogelijk gewoon terug eraan beginnen.
Jammer genoeg stak de corona pandemie hier een stokje voor. Mei 2020 konden wij terug starten. Heel veel last van de hormoonbehandeling, angst, paniek, was dit wel een goede keuze? Als een emotioneel wrak ging ik door deze dagen. Momenteel wachten wij al enkele weken het resultaat van het genetisch onderzoek af. Wachten kan heel lang duren… Maar misschien is geen nieuws ook goed nieuws ?
Zit/zat er hier iemand in een gelijkaardige situatie?
reacties (7)