Bevallen van een dochtertje!

We genieten al twee dagen van onze prachtige dochter M.eline en dus is het tijd voor een kort berichtje!

Zaterdagavond verloor ik al wat bloed en slijm met de termijn van 40+6, dus wij dachten dat het ging beginnen! Op tijd naar bed, want de slaap zouden we nog wel eens nodig kunnen hebben. Maar helaas, zondag werd ik in de ochtend wakker en niets aan de hand, gewoon nog steeds zwanger.
Wel steeds verlies van bloed en slijm, toch het verliezen van de slijmprop. Dit hoefde niet perse te betekenen dat het ook zou gaan beginnen. Maar dan toch zondag op maandagnacht wat krampjes, niet noemenswaardig en hoefde ook niets weg te puffen. Dus de kinderen gewoon lopend naar school gebracht en weer opgehaald in de middag. Ergens al teleurgesteld dat de krampjes van de nacht toch niet door hadden gezet... Na schooltijd de oudste geholpen met de voorbereidingen van haar schooloptreden, om uiteindelijk te gaan koken. Tijdens het koken kwamen er weer wat krampjes terug. Wegpuffen? Ja wel een klein beetje,maar het is eind van de dag en wat vermoeidheid zou wel de de oorzaak zijn. Dus hup en door, het eten moet klaar gemaakt. Intussen is mijn thuiswerkende man klaar met werken en komt naar beneden. Wil het koken overnemen, maar dat hoeft niet van mij. Iedere tien minuten een krampje, is prima te overzien. De jongste maakt zich wat zorgen om mama, voelt het misschien al aan en wijkt niet meer van mijn zijde. Toch oma maar gevraagd om vanavond de kinderen te halen voor de zekerheid. Haasten? Nee hoor! Rustig aan, wie weet worden we weer gefopt door de kleine en wij gaan ook nog rustig eten met elkaar.
Als het eten bijna klaar is komen de krampen iets vaker en intenser. Toch maar vragen of opa en oma de kinderen al halen, dan kunnen we daarna de verloskundige bellen. Een half uurtje later, gegeten hebben we dan in turbotempo, staan opa en oma voor de deur en nemen de kinderen mee om te logeren. We drukken de kinderen op het hart dat het echt niet zeker is dat de baby komt, maar het zou kunnen.
Dan bellen we de verloskundige, ze komt onze kant uit en met een teleurstellende 3cm wil ze even een uurtje observeren wat de weeën doen. Het voelt wat ongemakkelijk om zo geobserveerd te worden, dus zo nu en dan een week lijkt het erop dat het, in vergelijking met de voorgaande bevallingen, een langere bevalling gaat worden. Geen haast en we hoeven zeker nog niet naar het ziekenhuis voor de poliklinische bevalling. De verloskundige die de dienst over gaat nemen denkt daar anders over en vraagt haar collega om toch de overdracht in het ziekenhuis te doen. Rustig wandelen we om 20.00uur het ziekenhuis in. Een rolstoel? Ben je gek, lopen gaat nog best hoor! Die sporadische wee die eventueel komt kan ik lopend en in de lift wel hebben.

Eenmaal in de bevalkamer gaan de verloskundigen hun overdracht bespreken. Vanaf dat moment barst de hel los! Een wee... Even later nog een wee. Huh? Weer een wee?! Ik heb nog geen tel rust tussendoor en besef dat het niet anders kan en ik me aanstel. Na een wee heb je even rust, toch?! Niet dus! Onze kleine meid heeft opeens haast. De weeën vliegen voorbij, ik krioel door het bed, lig op het kussen, onder het kussen, rechts en links. Ik denk dat ik dood ga, ben gesloopt en kan niet meer. Ik krijg geen pauzes, geen rustmomenten meer. De kleine 3 cm thuis vliegt in het ziekenhuis naar 9cm en 10cm. Op wilskracht mag ik persen, geen persdrang - maar krijg ze ook niet weggepuft. Een klein uurtje na aankomst in het ziekenhuis wordt onze prachtige dochter geboren. De ontlading en opluchting. Ik leef, heb een prachtige dochter op mijn borst liggen en vergeet hoe wanhopig ik door het bed krioelde zojuist... Ik verlies nog een hoop bloed, maar gelukkig blijft het net onder de grens.
Ongelofelijk hoe snel dit ging, maar ondanks de wanhoop tijdens de bevalling kijk ik er tevreden op terug. We genieten thuis van ons prachtige gezin!