Update, evaluatiegesprek en start laatste kans

We zijn alweer bijna een maand verder en het gaat hier zijn gangetje. Het grootste verdriet en de grote teleurstelling van het niet slagen hebben inmiddels plaats gemaakt voor nieuwe hoop en nieuw vertrouwen.
We zouden eigenlijk pas 29 januari een evaluatie hebben naar aanleiding van de icsi behandeling. Normaal gesproken houden ze voor dit gesprek 5 weken na de punctie aan, maar bij onswas de afspraak gezet op 6,5 week na de punctie. Toen het voor ons duidelijk was dat de icsi niet zou slagen, heb ik direct MCK gebeld om de afspraak te vervroegen naar 5 weken na de punctie. En zo zaten we dus afgelopen donderdag weer bij MCK. Ons zoontje hadden we meegenomen, want anders zou ik niet op tijd op het schoolplein kunnen staan om onze oudste op te halen. Het gesprek bij onze eigen arts, waar we niet echt een lekkere klik mee hebben, was wat kil. Deze arts heeft weinig empathie en dat was ook erg duidelijk in de antwoorden die ze me gaf. Zo gaf ik aan dat ik voor onze laatste kans graag wil dat er wederom icsi uitgevoerd wordt (we weten namelijk niet wat IVF ons zou brengen omdat het bij de vorige poging een escape was om alsnog icsi te doen, en dat risico ga ik nu niet meer nemen). Ze noteerde het, ging er dus wel mee akkoord, maar haar antwoord op mijn beredenatie (ik heb meer vertrouwen in een goede slaging met icsi) was 'daar zijn de boeken nog niet over gesloten'. Bij dit soort opmerkingen denk ik ook echt, ik hou mijn mond maar even wijs. Daarbij moesten we 4 jaar geleden nog verplicht icsi, omdat ingevroren zaad niet goed genoeg zou zijn voor ivf. Ook daar loopt nog onderzoek naar en zijn de boeken er nog niet over gesloten...
Ze liet ons nog even erg schrikken. Ze vroeg ons hoe het ging en wat onze wensen/ideeën nu waren nu het zaad op was. Dus wij stamelde alletwee, er is toch nog een rietje over? Ze had fout in haar systeem gekeken, en inderdaad is ons rietje gewoon nog aanwezig waar het nu hoort te zijn. Pfew, het zou wat zijn als ze het kwijt zouden zijn of hierin de administratie niet op orde hebben. Gelukkig bleek het gewoon allemaal goed in het systeem te staan.
Ik heb wel wat vragen gesteld, maar het is moeilijk te achterhalen waarom er maar zo weinig eicellen uit de follikels zijn gekomen. Ze denkt dat ze toch niet voldoende rijp zijn geweest, misschien te snel gegroeid. Vandaar de keuze om nu met een lagere dosis te starten, 100eh puregon en dan na een week (op CD 8 - na 6 dagen spuiten) een echo te plannen. Ik opperde nog of een ander medicijn misschien een andere respons zou kunnen geven. Maar ze wil nu door op deze medicatie omdat ze dan terug kunnen kijken in de vorige ronde. 
Dan kregen we nog de vraag, wanneer willen jullie weer van start. Tsja, die vraag is niet moeilijk. Wanneer er plek is! Omdat vorige poging bleek dat niet iedereen van start kan vanwege de drukte heb ik haar wel uitgelegd dat ik pas met de onttrekkingskuur start, ook als ik dan nog maanden zou moeten wachten, als er dan ook echt zekerheid is dat ik daarna ook daadwerkelijk van start kan. Ik heb echt heel erg last van bijwerkingen van de primolut, en ik ga die niet gebruiken om vervolgens na de kuur te horen dat ik niet kan starten omdat het vol is. Dit begreep ze gelukkig goed en ons plekje staat dus al gereserveerd. Na de kuur ben ik er dus zeker van dat ik ook mag starten. Ze heeft hem nu als startdatum van mijn cyclus voorlopig gezet op 26 januari. Woensdag heb ik mijn laatste pilletjes, dus die verwachting heb ik ook. Dan heb ik een uitgangsecho en als die goed is kunnen we van start.

Wat we nog niet hebben besproken, is dat we het rietje niet willen gebruiken als er weer zo weinig eicellen uit de punctie verkregen worden. We hebben vanuit de zorgverzekering nog recht op 2 puncties, dus mocht de respons weer zo laag zijn - breken we hem na de punctie af en wordt alle hoop gevestigd op de laatste vergoedde poging. Maar hopelijk is het ook niet nodig om dit nog te bespreken en zal deze ronde het geluk meer aan onze zijde staan.

Toen we weggingen zei ze nog, gelukkig hebben jullie al twee mooie kinderen. Daar ben ik me ook erg bewust van. De tegenslagen van afgelopen jaar hadden we ook kunnen hebben toen we nog kinderloos waren. Toch vond ik de opmerking niet gepast, zij moet als arts beter weten en beseffen dat de kinderwens nu net zo intens aanwezig is. Mijn man kwam 's avonds thuis van het werk en was er nog steeds een beetje boos om. Ik kon het wat beter loslaten, ze heeft ook gelijk - misschien wil ze ons alvast behoeden als het niet meer lukt. Daarbij ben ik het inmiddels van haar gewend dat ze zo gevoelloos uit de hoek kan komen.

Het is een wat onsamenhangend verhaal geworden volgens mij, maar we gaan er voor de laatste keer voor! Wij duimen dat het geluk ons nog eenmaal gegeven is!