Mijn `witte` kerst zo anders voorgesteld

de wachtweken, wat een vreselijke tijd! Ik heb mezelf nog net niet opgegeten... Ik ben heel onrustig geweest. Onrustiger dan andere keren. Nog de napijn van de punctie die lang aanwezig is geweest. Vanaf zaterdag, 6 dagen na de terugplaatsing ben ik al aan het testen. Ik voelde vrijdag zoveel krampjes, ik had het niet meer. Ik hoopte stiekem op een innesteling. De test bleef wit. Zondag getest, maandag getest, de dag dat ik positief teste bij de cryo terugplaatsing, weer een witte test. Maar wat wil ik? Een cryo wordt 2, zelfs 3 dagen later teruggeplaatst. Dus... met kerst zou er wel wat te zien (moeten) zijn. Daar geloof ik echt in, bij ons zoontje 12 dagen na punctie een overduideljke test gehad en bij onze dochter 13 dagen na de iui.
Helaas, ondanks de krampjes, rugpijn en hoofdpijn, blijft het bij een witte kerst.
Gisteravond, na mijzelf de hele dag groot houden tegenover de kinderen, ben ik gebroken. Ik heb gehuild, enorm gehuild. Het voelde alsof iemand mij vertelde dat er voor de tweede keer geen zaad meer is. Waar moet ik de kracht vandaan halen om te vertrouwen en geloven dat een nieuwe icsi wel kan slagen en onze minimale kansen laat vergroten. Ik bedoel... ruim 20 follikels, 2 eitjes, 2 embryo's, 1 terugplaatsing en 1 toch niet goed genoeg om in te vriezen. Hoe dan?! Van 20 naar 1... Waarom zou dat straks beter gaan en waarom zou het straks wel lukken. Het zaad raakt op... Ik weet niet of ik die spanning de baas zal zijn. Ik ben echt gebroken... nog maar een rietje, nog maar één laatste kans...