Het leed dat inleiden heet

Gisteren was het dan zover: ik zou worden ingeleid.
Deze keuze hebben de doktoren gemaakt omdat onze baby groot is (P97). Gelukkig heeft dit geen vervelende oorzaak zoals zwangerschapssuiker, maar is dit genetisch bepaald.

Donderdagavond zijn we nog even lekker wezen uiteten en vrijdagochtend vetrokken we vol goede moed vertrokken we naar het ziekenhuis. We begonnen met een CTG scan om de conditie van de baby te bekijken. Deze was goed en het ballonnetje zou worden geplaatst. Poging 1 was niet prettig, maar dat is het nooit niet, maar wel goed te doen. Na de plaatsing werd gekeken of het ballonnetje goed zat, maar helaas was dat niet het geval. Alles werd er weer uitgehaald; op naar poging 2: heel veel gefrummel met die eendenbek zonder resultaat. Poging 3: 'aanhaken': met een tangetje pakken ze je baarmoedermond vast om deze wat uit te rekken zodat ze de ballon kunnen plaatsen. Auwauwauw! De tranen dreven me over mijn wangen. Ik ben echt geen 'miep' maar dit deed echt heel veel pijn. Ik bloedde er zelfs van.
Conclusie van het ballonnetje: mijn baarmoedermond is dusdanig onrijp dat dit niet geplaatst kan worden.

Na even bijgekomen te zijn van het nare ballonetje gingen we met de gel aan de slag. Eerst een gelletje van 1mg omdat ik astma klachten heb en de gel deze klachten kan verergeren. Dit viel me in het begin mee. Het inbrengen deed geen pijn en ik voelde al snel dat het wat deed daar beneden. Dit was ook niet pijnlijk dus we hadden goede hoop.
Later kwamen ze voelen wat de gel had gedaan: mijn baarmoedermond was wat zachter geworden, geen astma klachten, baby deed het nog prima. Top. Op naar de gel van 2 mg. Deze had inderdaad meer effect. Veel meer effect. Ik kreeg erge buikkrampen (dacht dat het weeen waren), diarree en wederom tranen over de wangen van de pijn. De dokter kwam voelen hoe het met mijn baarmoedermond ging. Deze was wat zachter maar geen ontsluiting. De buikkramen  hebben de hele avond geduurd totdat ze me om middernacht paracetamol en een slaaptabletje kwamen brengen. De conditie van de baby bleef gelukkig steeds goed.

In de nacht heb ik wel redelijk kunnen slapen gelukkig. De volgende ochtend liet ik mijn meemaaksels van de dag ervoor nog eens de revue passeren. Het voelde allemaal niet goed voor mij. De doktoren moeten het allemaal zó forceren om een bevalling op te wekken en blijkbaar zijn de baby en ik er gewoon nog niet aan toe. Kunnen we de natuur niet nog even zijn beloop laten gaan? Ik ben pas 39+4, voel me prima en met de baby gaat het ook super. Vanwaar alle haast? Alleen maar omdat hij, net als zijn ouders, groot is? Overigens hoor je vaak dat het geboortegewicht 'meevalt' als ze een zware baby verwachten en daarbij: de laatste keer dat ze hem goed hebben 'gemeten' is bijna 4 weken geleden.
Ik ken mijn lichaam: ik voel prima wat er gaande is en ik zal je vertellen: bevallingstechnisch niet veel. Gaan we dan weer een ballon proberen? Hell no. Weer een gel dan? Omdat die vorige twee zo'n fan-tas-tisch resultaat gaven? 
Laat mij met rust is wat mijn lichaam schreeuwde.

Dit heb ik tegen de verpleegkundige gezegd die wilde komen voelen of we vandaag wel met een ballon aan de slag konden en ze is het gaan overleggen met de dokter. HIj kwam even later naar ons toe en gelukkig was hij van dezelfde mening als ik. Hij zei eigenlijk precies wat ik dacht. Wat fijn!

Nu zit ik lekker thuis, heb wat gerust en voel me iets beter. Ik heb nog wel last van diarree van die ellendige gel. Maandag mag ik bellen voor een afspraak voor diezelfde dag of voor dinsdag zodat ze gaan kijken of er dit weekend nog iets is veranderd en dan gaan we de verdere opties bespreken.

Waar ik nog het meest van baal: ik voelde me prima, was nog super mobiel (ben donderdag nog op de fiets naar de stad geweest om even te shoppen) met de baby ging alles goed en nu voel ik me een dood vogeltje dat amper kan lopen. En waarom moesten we dit allemaal ondergaan? Omdat ons manneke het goed doet in mijn buik. Arm ding.