Kraamvrouw-AF

Kraamvrouw-AF

Een drukke tijd met nauwelijks tijd voor Babybytes, forgive me ;) Naomi is bijna 3 en Feline is 8 weken oud: een kraamvrouw kan ik mezelf dus niet meer noemen. Naomi groeit goed (13,7 kilo en 94 cm) en doet alles wat een peutertje zou moeten doen (inclusief peuterfratsen). Feline is het toonbeeld van Hollandsch Glorie met haar 58 cm en 5,8 kilo (netjes langs de +2-lijn). Volgende week gaat Feline wennen op het kinderdagverblijf, en die weer erna moet ik weer aan het werk. Vandaag is mijn laatste dag alléén met Feline. Nog even wat exclusieve baby-tijd. Terwijl Feline in de draagzak op mijn borst slaapt denk ik terug aan de zwangerschap, de bevalling en de afgelopen periode. Ik heb mijn bevallingsverhaal nog eens gelezen, aangevuld met details die ik niet wil vergeten en natuurlijk met een terugblik op de afgelopen weken.

Lees het, of lees het niet, het is een LANG verhaal maar ik ben blij dat ik het op papier gezet heb als een mooie herinnering voor later :)

Terugblikken

Na een niet totaal onbezorgde zwangerschap (3 maanden afzien van misselijkheid, een nekplooi van 5,2 mm, gescheurde buikspieren, vermoedens van zwangerschapssuiker) was daar op 15 maart “de uitgerekende datum”. Weinig echte voorweeën…wel een paar keer wat slijmprop verloren en harde buiken, maar dat was minimaal. Ongeduld overheerste. Iedereen had verwacht dat ik al lang bevallen zou zijn met mijn MEGA buik. Ik was niet erg mobiel meer en zag er tegen op misschien NOG wel één of twee weken zo te moeten doorlopen. Hoewel ik ondanks alles terugkijk op een goede zwangerschap begon ik het nu wel echt zát te zijn.

Maandag 18 maart had ik weer een controle en zou ik worden gestript als er wat ontsluiting was. Ik had geen ontsluiting verwacht maar toch was er één cm ontsluiting en werd ik gestript. Flink gewroet waarna ze een dikke slijmprop naar buiten toverde. Ze gaf het 50% kans op doorzetten. Het strippen had tot gevolg dat ik maandag de hele dag en nacht weeën had. Zo nu en dan met regelmaat maar qua pijngraad zeker nog niet het echte werk. Helaas wel een slapeloze nacht tot gevolg.

Dinsdag 19 maart (mijn oma’s verjaardag), moe moe moe en nog altijd die weeën. ’s Ochtends flink mijn darmen geleegd. Wat te doen? Nog een dag afwachten tot de tweede strippoging op woensdag? Naomi de hele ochtend voor de televisie gezet en zelf nog maar even gaan stofzuigen en dweilen. Bart kwam vroeg thuis en ik was het helemaal zat. Toch maar aan de verloskundige gevraagd of ik diezelfde dag nog een keer terecht kon voor een tweede strip-act ;-) Naomi mocht even bij Jesper spelen.

Na de tweede keer strippen (15.15) uur had ik 3 cm ontsluiting. De weeën kwamen dit keer direct met regelmaat: elke 4 minuten spande de buik zich netjes aan. Pijnlijk? Mwoah, goed te doen! De kans was aanwezig dat het nu wel door zou gaan zetten (al kon ik dat nog moeilijk geloven) maar om het in elk geval een goede, rustige kans te geven hebben we Bas en Marry gebeld om Naomi op te halen. Ze waren al in Rotterdam voor de verjaardag van Oma Pop en zouden Naomi aan het eind van de middag komen ophalen. Naomi had er zin in… haar koffertje stond al een poosje klaar en ze had niet kunnen wachten tot het zover was. Maar nu het moment daar was, was het ook wel een beetje spannend. Rond 5 uur toch ook maar de verloskundige gebeld voor het geval het opeens erg snel zou gaan. Om ongeveer half 6 waren zowel de verloskundige (Sarah Kalt) en de kraamhulp er. Ik zag Sarah aankomen bij de voordeur met een gigantische knaloranje hut-koffer over haar schouder…en dan weet je opeens dat het staat te gebeuren en dat ik snel opnieuw mama zou worden.

Ik lag op de bank, en Bart maakte tosti’s voor de verloskundige en zichzelf. Ik wilde zelf niet want ik was bang dat ik er misselijk van zou worden als ik inderdaad zou gaan bevallen. Ik hield het bij water en dextro energy ;) De weeën bleven regelmatig komen (om de 3 á 4 minuten) maar ik wist nog van de bevalling van Naomi dat het echte werk nog niet begonnen was met deze pijngraad. Op een gegeven moment werd Sarah gebeld. Een collega aan de andere kant van de lijn barstte in huilen uit. Een nichtje van haar was zojuist overleden. Wat een dubbel gevoel: je staat zelf op het punt nieuw leven te schenken, terwijl elders net een leven genomen is. Het leven kan zó hard en oneerlijk zijn! Sarah zou eigenlijk om 19.00 afgelost worden door deze collega, maar vanzelfsprekend bleef zij in deze situatie bij ons, ookal had zij er al een hele dag op zitten. Ze voelde zich nog fris genoeg om de bevalling te doen.

Weer even voelen…4 cm ontsluiting. Had ook niet veel meer verwacht, want écht pijnlijk was het hele gebeuren niet. Ondertussen merkte ik dat de weeën niet toenamen qua pijn en besloot ik me boven wat af te zonderen en te gaan douchen. Onder de douche kon ik goed ontspannen en echt “in de weeën kruipen”. Hele stukken slijmprop en steeds meer bloed spoelde door het putje…”kom maar kleintje, ik ben klaar voor jou, en voor de pijn!”.

Op een gegeven moment werd ik wel behoorlijk moe en begon ik goed te merken dat ik al urenlang niks gegeten had. Het werd ook erg warm in de stomende badkamer. Tussendoor steeds slokjes koud water en even op de douchekruk zitten. En dan weer wiegen en wiebelen om de weeën maar goed te stimuleren want zo schoot het niet op voor mijn gevoel.

Na een poosje toch maar onder de douche vandaan. Afdrogen, jurkje weer aan en op bed liggen. Bart kwam steeds even naar boven om te vragen hoe het ging. Ik zei dat ik tussendoor nog best een spelletje zou kunnen doen, zo kon het nog wel een dag duren! Afwachten maar…22.00 uur: 4,5 cm ontsluiting… mmm dat werd toch wel irritant. Zou het wel gaan doorzetten? Sarah had ook verwacht dat het veel sneller zou gaan maar ze zei dat ik zéker ging bevallen, maar dat het misschien wel 20 maart zou worden. Om 22.15 uur besloten we de vliezen te breken….en toen? “Oh ja, ZO voelden de échte weeën!” Ik herkende ze meteen van de bevalling van Naomi. Buik, rug en been weeën tegelijk. STORM!!! LUCHT, PUF PUF PUF PUF… Ik hing met mijn armen aan het hoofdeinde van het bed terwijl Bart de billen van de baby omlaag duwde om mijn ribben wat ruimte te geven. Dat was hard werken! Rond 23.00 uur kwam Sarah naar boven om te vragen hoe het ging en of ik al persdrang had. Bart zei “Nee joh, nog niet hoor” en ik zei “Ja! Dat begint nu te komen!!!”. De kraamhulp werd er bij gehaald. Alle spullen moesten nog gepakt worden. Bart toverde de strijkplank van zolder om alle benodigdheden op uit te stallen. Kruiken werden gevuld, kraampakket en hydrofielluiers kwamen onder het bed vandaan. Maar al die voorbereidingen gingen langs me heen. Ik was BEZIG! 23.13 uur… voelen…9,5 cm… “een randje nog… pers maar wat mee” (ik kon ook niet anders)… 10 cm! PERSDRANG… PERS PERS (KRIJS) PERS! “Zometeen staat het hoofdje, Roos, zuchten zuchten…het kan zo wat gaan branden” “DAT DOET HET AL!!!” “Bij de volgende perswee wordt ze geboren, zet ’m op! Duwen duwen duwen”…en met een laatste oerkreet van mij, om 23.20 uur:

Bevallen!

Een klein warm, bewegend baby’tje OP mijn buik. Oh wat een ontlading, wat een trots…”oh, daar ben je dan…Feline!” Ze maakte meteen geluidjes maar echt huilen deed ze niet…wat overweldigd door de snelle bevalling, met haar rechterarmpje naast haar hoofdje. Ze had bloed in haar oogjes wat er snel uit geveegd werd. Verder was ze heel schoon, met nog wel een mooi laagje huidsmeer. En wat rook ze lekker zoet. Oh wat heerlijk, om nooit meer los te laten! Na ongeveer drie minuten, toen de navelstreng was uitgeklopt werd de navelstreng door Bart doorgeknipt. Feline ging al snel op zoek en vond de borst al snel. Ze wist precies wat ze moest doen.

Een bevalling met een vrij lange aanloopfase, maar een slot in sneltreinvaart! Uiteindelijk werd er slechts +/- 1,5 uur genoteerd voor de bevallingsduur. Zonder knip of scheur de bevalling doorgekomen, in eigen bed nota bene…voelde me de koning te rijk. Met Feline nog op mijn borst heb ik snel Bas en Marry nog even gebeld. Ze is er! Ondertussen kreeg ik de bibberitis door de ontlading. Ik trilde over heel mijn lichaam en kon me niet bedwingen.

Helaas kwam de placenta niet vanzelf. Een hoop gedruk op mijn buik, een hormoonshot in mijn been, en mijn blaas werd gekatheteriseerd (zo’n naar brandend gevoel). Uiteindelijk kwam hij met trek en duwwerk tevoorschijn. Helaas mogelijk niet helemaal compleet… Sarah liet zien dat er een aantal “bijplacenta’s” op het vlies zaten waarvan er misschien ééntje ontbrak. Domper! Ze wilde het zekere voor het onzekere nemen en belde het ziekenhuis (IJsselland).

Infuus zetten, spullen inpakken, kleren gauw aan en in de auto. Geen tijd om Feline te controleren, maar die deed het prima (Apgar 9/10), geen tijd om de ambulance te bellen, met eigen vervoer zou sneller zijn. Dus ik bij de Verloskundige in de auto en Bart er overrompeld achteraan. De kraamhulp bleef achter om de boel op te ruimen en zou de deur achter zich dichttrekken zodra ze klaar was. Het viel me op hoe mobiel ik was. Lopen, de trap af, nog wat spullen bij elkaar pakken. Dat ging eigenlijk prima!

In het ziekenhuis direct een echo, er zat inderdaad nog “iets” in de baarmoeder, maar wel kleiner dan verwacht. Een nachtje blijven en afwachten wat het bloedverlies deed…volgende ochtend weer echo en waarschijnlijk naar de OK. Had ik thuis nog het gevoel van “ach kan mij het schelen, ik heb mijn kindje!”, kwamen daar toch de zenuwen voor een eventuele operatie. Er werden boterhammen en beschuit met muisjes voor ons gebracht. Terwijl wij die lagen op te eten werd Feline voor het eerst gewogen en werd haar naam genoteerd en werden de controles uitgevoerd.

Feline Lieve Tijdeman, 4020 gram en 53 cm. Het daadwerkelijke geboortegewicht zullen we nooit weten; ze had al flink plas en meconium in haar luier. In elk geval was het een flinke meid, zoals bij de groei-echo’s al werd geschat. Een acht-pondertje! En die klus heb ik helemaal zelf, thuis geklaard! Trots!

Vervolgens mocht ik douchen. Plassen ging prima. Daarna volgde een onverwacht spannende nacht zonder slaap omdat ik niet wist wat me nog te wachten stond. Bart hoorde ik op een gegeven moment snurken en in de donkere ziekenhuiskamer nam ik Feline nog even lekker bij me om haar te voeden en een schone luier te geven. Ook at ik nog maar een beschuit met muisjes want ik zou straks niet mogen ontbijten omdat ik nuchter moest blijven.

De volgende ochtend kwamen er om de haverklap mensen binnen. Bloedprikken, ontbijtbestelling opnemen (voor Bart), overleg…en uiteindelijk werd toch besloten om niet te opereren. Het bloedverlies viel mee en de risico’s van opereren vonden ze groter…dus: Weer naar huis! Gelukkig maar! We werden goed in de watten gelegd en na een ontbijt en het aankleden werden we door een gastvrouw naar de auto begeleid. De kraamhulp zou om 12.00 uur bij ons thuis op de stoep staan.

Terwijl we naar huis reden sneeuwde het. Het was de koudste maand maart in héél veel jaar, en dat terwijl juist die dag (20 maart) de lente officieel begonnen was. En dan ben je thuis… meteen de vlag buiten gehangen… en begonnen het nieuws wereldkundig te maken. Feline deed het prima, hield zich goed op temperatuur, dronk als een natuurtalentje en poepte in sneltreinvaart alle meconium eruit. Wel was ze de hele dag misselijk, kreunerig en haar neusje zat een beetje dicht, maar lekker knuffelen maakte daarvan een hoop goed!

Naomi sliep bij opa en oma maar kwam natuurlijk zo snel mogelijk haar zusje bewonderen. Prachtig om te zien hoe voor haar het kwartje direct leek te vallen: Aha! Dus JIJ zat aldoor in die dikke buik! Dan ben jij mijn zusje Feline! Prachtig om te zien! Maar ondertussen vond ze het ook wel héél spannend allemaal. En wat een gelijkenissen...de eerste dagen leek Feline heel veel op Naomi als baby, maar in de tijd die volgde kreeg Feline toch ook duidelijk haar eigen trekken hoewel het duidelijk zusjes blijven!

De kraamweek was fijn, al werd Bart sinds het verblijf in het ziekenhuis ziek (luchtweginfectie en een holte-ontsteking) wat wel erg vervelend was. Maar kraamhulp Ingrid van der Valk was ontzettend lief en behulpzaam. Omdat Feline niet goed aankwam de eerste week en vanwege mijn depressie na de geboorte van Naomi werd besloten dat ze nog wat langer bleef (9 dagen in totaal). Heerlijk!

Aan het einde van de tweede week bleek op het consultatiebureau dat Feline weer terug was op haar geboortegewicht. Vanaf die tijd mochten we officieel met haar naar buiten. In de weken die volgden groeide Feline als kool en ontwikkelde ze zich prima. Een sterke meid! Wel waren er wat problemen met de borstvoeding (teveel aan melk en een borstontsteking). Ook bleek Feline behoorlijk huilerig en onrustig. De lactatiekundige, het consultatiebureau, de osteopaat, de huisarts…van alle kanten tips die allemaal wel wat hielpen (ondersteboven voeden, masseren, inbakeren, zelf geen melkproducten meer gebruiken, infacol tegen krampjes), maar Feline blijft een pittig meisje dat gewoon erg graag dicht bij haar papa en mama is, net als haar grote zus. Want een pittig meisje, dat is Naomi ook! Dolblij met haar zusje, beschermend en verzorgend. Maar soms jaloers en iets te uitdagend als “zusje” teveel van mama’s tijd opeist. Geregeld heb ik opeens TWEE baby’s omdat Naomi zich er ook weer ééntje waant. Maar andere momenten is Naomi zó wijs en geeft ze Feline als een volleerd moedertje de fles. Het is druk en soms een uitdaging…maar wat een rijkdom, twee dochters!

En hoe het met mij gaat verder? Het lichamelijk herstel na de bevalling ging ontzettend vlot. De eerste week heb ik naweeën gehad tijdens het voeden. Het vloeien was na ongeveer 4 weken over. Mijn buik heeft wat gebruikerssporen maar ik heb die joekel dit keer geen moment gemist en ook heb ik geen nachtmerries of herbelevingen van de bevalling gehad. Het was goed zo. Vergeleken met periode na de vorige bevalling ben ik veel minder “labiel”. In de kraamweek heb ik me afgevraagd “waar de kraamtranen nou bleven?”. Die kwamen op het moment dat ik de CD van Chimera aanzette en Marry het liedje “Afscheid” hoorde zingen. De stem van mijn mama… en een beladen tekst nadat we de afgelopen twee jaar van mijn oom, mijn schoonvader en de oma van Bart afscheid hebben moeten nemen. Mensen die Feline nooit zullen leren kennen. Maar ook afscheid van de zwangerschap. Een mooie tijd, maar ook een spannende tijd waarin er soms zorgen waren of alles wel goed was. De tranen vloeiden en daarna was het over. De vermoeidheid en het vele huilen van Feline begon na een paar weken wel parten te spelen en natuurlijk heeft dat invloed op je emoties, maar depressief? De angst voor herhaling heb ik soms wel, maar die is tot nu toe gelukkig ongegrond!

Terwijl ik dit typ (Feline is nu bijna 2 maanden oud en hangt op mijn buik te slapen in de draagzak) merk ik dat ik wel wat emotioneel wordt…ook bij de gedachte hoe snel de tijd voorbij gevlogen is, en hoe jammer het is dat ik al weer bijna aan het werk moet. Vandaag is mijn laatste dag alléén met Feline. Een dag om terug te kijken op alles wat er is gebeurd, een dag om het op te schrijven, om al die mooie momenten een plekje op papier te geven zodat ze niet vergeten worden. Toch doet Feline nu al recht aan de betekenis van haar naam “Geluk brengend”: want geen andere naam had de lading zo goed kunnen dekken! And “Love” (Lieve) is her middle name!

En voor de toekomst? Wie weet… nog een keertje zwanger… nog een keer een groeiend wonder in mijn buik… een kleintje leven schenken… een hummeltje zien opgroeien… ik hoop het… als de tijd dáár is!

X Roos