Van ongeduld tot bevallen!
Van ongeduldigheid tot lancering…: DE BEVALLING!
Maandag 18 maart werd ik gestript met 50% kans op doorzetten. Het strippen had tot gevolg dat ik maandag de hele dag en nacht weeën had. Zo nu en dan met regelmaat maar qua pijngraad zeker nog niet het echte werk. Helaas wel een slapeloze nacht tot gevolg.
Dinsdag 19 maart (mijn oma’s verjaardag), moe moe moe en nog altijd die weeën. Wat te doen? Nog een dag afwachten tot de tweede strippoging op woensdag? Toch maar aan de verloskundige gevraagd of ik diezelfde dag nog een keer terecht kon voor een tweede strip-act ;-)
Na de tweede keer strippen (15.15) uur had ik 3 cm ontsluiting. De weeën kwamen dit keer direct met regelmaat: elke 4 minuten spande de buik zich netjes aan. Pijnlijk? Mwoah, goed te doen! Rond 17.00 uur toch maar de verloskundige gebeld voor het geval het opeens erg snel zou gaan. Om 17.30 waren de verloskundige en de kraamhulp er.
Even voelen…4 cm ontsluiting. Had ook niet veel meer verwacht, want écht pijnlijk was het hele gebeuren niet. Afwachten maar…22.00 uur: 4,5 cm ontsluiting… mmm dat werd toch wel irritant. Zou het wel gaan doorzetten? 22.15 uur besloten de vliezen te breken….en toen? STORM!!! LUCHT, PUF PUF PUF PUF… 23.13 uur… voelen…9,5 cm…10 cm! PERSDRANG… PERS PERS (KRIJS) PERS! 23.20 uur:
Bevallen!
Daar was ze dan: Feline Lieve Tijdeman, 4020 gram en 53 cm. Apgar score van 9/10. Oooohh wat overweldigend weer, wat een geluk kun je dan ervaren…en wat voelen we ons rijk!
Een bevalling met een lange aanloopfase, maar een slot in sneltreinvaart! Zonder knip of scheur de bevalling doorgekomen, in eigen bed nota bene…voel me de koning te rijk. Helaas kwam de placenta niet vanzelf. Een hoop gedruk op mijn buik (ai ai ai), een hormoonshot in mijn been, en uiteindelijk kwam hij met trek en duwwerk tevoorschijn. Helaas niet helemaal compleet… Domper!
Infuus zetten, spullen inpakken, kleren gauw aan en in de auto. Geen tijd om Feline te controleren (gewicht, lengte etc. werden pas later bekend), maar die deed het prima, geen tijd om de ambulance te bellen, met eigen vervoer zou sneller zijn. Dus ik bij de Verloskundige in de auto en Bart er overrompeld achteraan met Feline.
Direct een echo, er zat inderdaad nog een stukje in de baarmoeder, maar wel kleiner dan verwacht. Een nachtje blijven en afwachten wat het bloedverlies deed…volgende ochtend weer echo en waarschijnlijk naar de OK. Een onverwacht spannende nacht, wederom zonder slaap. De volgende ochtend toch besloten om niet te opereren. Het bloedverlies viel mee en de risico’s van opereren vonden ze groter…dus: Weer naar huis! Gelukkig maar!
Feline doet het prima, houdt zich goed op temperatuur, drinkt als een natuurtalentje en poept in sneltreinvaart alle meconium eruit. Wel was ze de hele dag misselijk, kreunerig en haar neusje zit een beetje dicht, maar lekker knuffelen maakt daarvan een hoop goed!
Naomi sliep bij opa en oma maar kwam natuurlijk zo snel mogelijk haar zusje bewonderen. Prachtig om te zien hoe voor haar het kwartje direct leek te vallen: Aha! Dus JIJ zat aldoor in die dikke buik! Dan ben jij mijn zusje Feline! Prachtig om te zien! En wat een gelijkenissen...Een klein dubbelgangstertje van haar grote zus!
En Feline doet nu al recht aan de betekenis van haar naam “Geluk brengend”: want geen andere naam had de lading zo goed kunnen dekken!
X Roos
reacties (0)