Tweede echo: Vreugdetranen!!!
Hoi lieve dames,
Wat hebben we in spanning gezeten de afgelopen dagen. Ons kindje had met 10+6 een nekplooi van 5,2 mm, waar deze slechts 3 a 3,5 mm mocht zijn. Dat was een forse afwijking en reden voor aanvullend onderzoek. De echoscopist was niet positief gestemd... Ook heeft het ons erg aan het denken gezet over allerlei vraagstukken waar je helemaal niet over na wilt denken. Wie zijn wij om te beslissen over het leven? Wanneer bepaal je of de kwaliteit van het leven onvoldoende zal zijn en wat doe je dan met die wetenschap? Vele tranen werden gelaten en afwachten, duimen, bidden en hopen was alles wat we konden doen...
Vandaag was de dag van opnieuw een echo onderzoek. Ik zei 's ochtends nog tegen Bart: "ik kan me alleen maar levendig voorstellen dat we heel blij naar buiten wandelen vanmiddag. Ik kan me geen beeld maken van een ongelukkig einde". Daarna moest ik eerst een aantal uur werken...wat gaat de tijd dan langzaam zeg!
Om 13.00 uur kwam Bart me ophalen van mijn werk: op naar het prenatale screeningscentrum. Om 14.00 uur waren we aan de beurt. Ik mocht direct gaan liggen. Geen gesprekjes, niet langer in spanning houden, gewoon direct kijken. Ondertussen vertelde ze dat de bloedresultaten ook al bekend waren. Beta HCG stond op 1 (gemiddeld) en PAPP-A op 1.9 (1.0 is gemiddeld). Ze kon nog niet zeggen of dat gunstig was. Stilletjes deed ze een aantal metingen en ik zag meteen dat de nekplooi er veel beter uit zag. De metingen varieerden van 2.2 mm tot maximaal 2.7 mm. Dat was wel dikker dan gemiddeld, maar dit geeft geen verhoogd risico meer. Toen alle resultaten uit de printer rolden stond er bij alle syndromen: GEEN VERHOOGD RISICO!!!
Beiden barstten we in huilen uit! De echoscopiste deed nog extra metingen en liet van alles zien. Neusbeentje aanwezig (kinderen met down hebben vaak geen neusbeentje), armen, benen, vingers, tenen, hartje, hersenen, blaasje, en.....jawel....de NUB! Ze durfde geen uitspraak te doen erover, maar heeft hem mooi op de foto gezet, en ik denk dat mijn gevoel weleens kan kloppen: een jongetje!
Maar who cares, wat het geslacht is!!! Niets is zo belangrijk als een GEZOND kindje...wat zijn we ons daar bewust van geworden, en wat hebben we dubbel respect en ontzag voor het leven gekregen de afgelopen dagen! En dat zo'n dikke nekplooi kan verdwijnen, daar had de echoscopist geen duidelijk antwoord op. Ik ook niet, maar het voelt als een wonder! :))
Kortom, opluchting en blijdschap alom: genieten geblazen!
Veel liefs van Roos met roze bril vanaf een roze wolkje!
FOTO'S=>
Nekplooi eerst:
Nekplooi nu:
Beentje in de lucht:
De positieve uitslag!!!
NUB
Nog een keer NUB
XXX
reacties (0)