Hoi lieve meiden,
Vandaag de dag waar we al die dagen naar uitkeken...de eerste echo! We hadden een goed gevoel over de zwangerschap, maar toch is het spannend zo'n echo, omdat je in je achterhoofd alle verhalen meedraagt van mensen bij wie het niet goed bleek...
Voordat de echo gemaakt werd vroeg de echoscopiste of we ook een combinatietest wilden laten doen. Dat wilden we in principe niet. Toen vroeg ze, dat ALS ze iets afwijkends zou zien, aan bijvoorbeeld de nekplooi, of we dat dan wilden horen. Ja, dat wilden we wel, er van uit gaande dat er niks bijzonders zou zijn.
En dan de echo....ja hoor! Ik zie een beebje! En een kloppend hartje! En bewegende armen en beentjes! Ook konden we het hartje horen kloppen...162 slagen per minuut. 10 weken en 6 dagen volgens de echo, dat klopt ook wel...Mooi! Maar de echoscopiste keek al die tijd al wat zorgelijk...zij had allang iets gezien wat wij niet zagen: de nekplooi. Veel te dik. Ze toonde de vochtholte en maakte er een meting van. Hij overschreed de 3mm, wat hij maximaal mocht zijn (ik ben vergeten hoe groot hij precies was). SLIK. Misschien konden we toch beter een combinatietest laten doen, adviseerde ze.
Meteen bloed laten prikken en volgende week woensdag een nieuwe uitgebreide echo. Eind volgende week krijgen we een kansberekening te horen, hoe groot de kans is dat ons kindje een chromosoomafwijking heeft, zoals het syndroom van Down (of een andere afwijking). En aan de hand daar van kunnen we besluiten een vlokkentest of vruchtwaterpunctie te doen. En dan?
We hebben vragen, vragen en nog eens vragen en vooral veel onzekerheid.
Wat is er aan de hand met ons kindje? O wat hoop en bid en duim ik dat ons kindje gezond mag zijn!
x
p.s. De foto van de echo en nekplooi staat in mijn fotoboek.
reacties (0)