10 maanden (en een beetje)

10 maanden

10 maanden! Pfff…dat voelt als “bijna 1” en dat voelt als “bijna geen baby meer” en dat voelt… Best een beetje raar! Apetrots op elke kleine vooruitgang en elk klein dingetje wat mijn kleine meid weer geleerd heeft. Elke dag weer verwonderd dat dat kleine wormpje van die eerste echo nu rondloopt door de kamer met haar “babyrollator”. Ja, ik weet het: het is de normaalste zaak van de wereld…kleine emryo’s worden baby’s en baby’s worden groot…blabla… Maar zodra je zelf MAMA bent en er opeens met je neus bovenop zit dan is het gewoon opeens rete-bijzonder! ;)

Maar ik baal ook…dat het zo snel gaat…dat ik door die stomme depressie het gevoel heb dat ik een halfjaar van haar eerste jaar “kwijt” ben geraakt…en dat kan me zo verdrietig maken! Maar ik moet ook even met twee benen op de grond blijven staan. Want het gaat naar omstandigheden best goed hier en we zijn gezond. En dat terwijl dagelijks het nieuws bol staat van verschrikkelijkheden elders op de aardbol. Ik en mijn zelfmedelijden: shame on me!

Dus we proberen er bovenop te krabbelen en dat gaat met ups en downs. De “ups” worden steeds wat hoger en de “downs” worden steeds wat minder diep. Een keer in de twee weken heb ik een gesprek met een psycholoog. Cognitieve gedragstherapie. En thuis mag ik therapie-huiswerk maken. Mijn gedachten uitpluizen, denkfouten opsporen, angsten overwinnen. Wat vreemd om zelf “op de divan” te zitten als psycholoog! Ik heb steeds het gevoel dat ik een rollenspel aan het doen ben, zoals we in de opleiding ook oefenden. Alleen nu is het voor het “echie”.

Naomi is een schatjepatatje. Het lopen langs de meubels gaat steeds rapper. Ze stapt zelf achter haar loopwagen en kan nu ook zelf weer gaan zitten, hurken of dingetjes van de grond rapen terwijl ze staat/loopt. De afgelopen week heeft ze al een paar keer secondenlang  los gestaan (terwijl mijn hart bijna stilstond hahaha). Ze heeft nu 2 tandjes onder en 4 dikke rode nare bulten boven. Soepstengels eten gaat daarom de laatste dagen wat minder (pijn-gekrijs) maar haar eerste pannenkoek ging er afgelopen zondag des te sneller in! Elke dag verschijnen er meer “woordjes” in haar vocabulaire. Het volume wordt met de dag groter… Eenkennigheid komt nu ook om de hoek kijken. Opeens doet ze verschrikkelijk meisjesachtig verlegen. Aan mijn been hangen, haar hoofdje verstoppen… Op het kinderdagverblijf gaat het prima. Ze wordt omschreven als “altijd vrolijk, gezellig, actief en ondernemend”. Maar er is ook een minpuntje: “Ze klimt wel een beetje veel op de andere kindjes…we moeten haar steeds van de andere baby’s aftrekken”. Hihi…tsja, daar heb ik thuis geen last van! ;) Verder gaat het slapen prima en ’s ochtends wordt ze geregeld lachend wakker. Rond een uur of 7 horen we in de kamer naast ons een steeds luider wordend “hahaha”, dan kijken Bart en ik elkaar grijnzend aan en wordt het soms een wedstrijdje wie haar als eerste gaat begroeten. She makes my day! J

Maargoed, wat een lap tekst weer! Ik ga jullie niet langer vervelen met mijn gezwets! Tijd voor nog een paar fotootjes! Liefs, Roos en Naomi

Met haar kleine voetjes in de koude zee...brrr

Ga je mee naar het water?

Even naar papa zwaaien...

Ze werd helemaal wildenthousiast van de zee haha

Family picture @ the beach

Mijn twee ondertandjes showen!

Huh? Heb je het tegen mij?

 Steeds meer haar: twee staartjes! :)