Wat als ik niet zal houden van dit kindje?

Ik kan njet begrijpen wat jij door moet maken, maar 1 ding begrijp ik wel: de angst dat je niet van je kind kunt houden. Ik ben in mijn zwangerschap depressief geweest. Ik was verdoofd. Ik kon niet voelen. Het lukte mij niet contact te maken met de baby in mijn buik en ik vond het zelfs heel moeilijk om mijn buik aan te raken. Ik was zo bang dat ik niet van hem zou houden. Hij is nu 6 maanden en wat hou ik veel van hem! Geef het tijd. Erken je verdriet en je angst. Als ik je verhaal lees, krijg ik het Gevoel dat je je niet durft te binden aan deze baby omdat je bang bent dat je hem alsnog zult verliezen. Je mag dit allemaal voelen. Echt, het is oké. Ik denk dat je straks als je baby veilig in je armen ligt van hem zult houden. Of het zal gaan groeien. Geef jezelf tijd. Heel veel sterkte!

Allereerst vind je erg moedig en sterk.

Klinkt misschien raar maar door dit te zeggen ben je al gaan houden van je kindje.

Ik heb dan niet hetzelfde meegemaakt als jou.

Maar ik heb een zoon van bijna negen.

Ik was bijna zeven jaar alleen met hem.

Inmiddels heb ik een dochtertje van bijna tien maanden, en ik zei ook ik kan nooit houden van dit meisje.

Omdat ik altijd alleen was met men zoon.

En hij altijd op de eerste plek stond.

Eenmaal toen mijn dochtertje werd geboren was het liefde op het eerste gezicht.

En ben ik van beide gaan houden. Onvoorwaardelijk.

Lieve mama ik weet dat je het kan.

Door alleen je verhaal al te doen laat je merken dat je nu al zielsveel van je kindje hou.

Ik mk en bbz gehad. Totaal 3 jaar bezig geweest

Nu 34 weken zwanger, maar voel het bijna niet. Zit nu elke dag in spanning, omdat ik bang ben dat het straks een stil geboren wordt

met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal. Geen advies aangezien ik geen idee heb wat je allemaal door hebt moeten maken, maar wil toch even zeggen dat ik het zo ongelofelijk dappen en moedig vindt dat je het zo kan verwoorden. Ik denk dat elke moeder ongeacht zo'n groot verlies onwijs onzeker is. Nu zwanger van de 2de denk ik ook wel eens, zou ik wel net zo veel van ons 2de kindje kunnen houden als de eerste. ik denk dat het feit dat je erover praat onwijs goed is en dat het allemaal perfect op zijn plaats gaat vallen als je eenmaal je schat in je armen hebt. Helaas verder geen tips ofzo. Maar een dikke knuffel

Lieve mama. Weinige kunnen dit zeggen maar ik begrijp wat je doormaakt. Altijd gedacht dat we maar 1 kindje zouden mogen krijgen. En toen was ik ineens zwanger van een 2e jongen geweldig want mijzelf nooit gezien als meisjes mama. Helaas na 23 bijna 24 weken na een ontzettend snelle bevalling kwam onze zoon te wereld. Het verdriet en de woede en angst zal nooit een plek hebben maar een onderdeel zijn van ons leven. Na 6 maanden raakte ik geheel gewenst toch nog in verwachting. Een zeer beladen zwangerschap zeker toen bleek dat we een dochter zouden krijgen. Wekenlang heb ik in het ziekenhuis gelegen en veel moeten afzien en veel zorgen.En toen lag ze ineens op mijn buik en was daar de liefde. De angst om haar te verliezen domineerde zo mijn gevoelens dat het wel leek of ik niet van haar kon houden. Een van de artsen zei dat is ook liefde. Een grotere liefde bestaat niet. Nu zijn we al een tijd verder en kan ik zeggen ons gezin compleet is ook Al heb ik ze niet alle drie bij ons.

Praten met lotgenoten maar ook met mensen van het ziekenhuis heeft mij er door heen geholpen. Zeker de verpleegkundige die al langer werkte en meer meegemaakt hadden op de werkvloer daar heb ik veel aan gehad. Je kan mij eventueel ook een berichtje sturen . Je bent een sterke mama. Veel liefs

Ik ben vorig jaar een zoon verloren met 18 weken. Nu 23 weken zwanger en zoveel angst gehad. Zo weinig kunnen genieten. Maar dankzij emdr wel kunnen relativeren. Wij krijgen weer een zoon. Ben zelf bang om te gaan vergelijken. De mannetjes niet afzonderlijk te kunnen zien. Wat als ik mijn energie steek in dit nieuwe kindje, vergeet ik dan mijn overleden zoontje?

Sterkte. Als wat is, aan de bel trekken. Een zwangerschap na verlies is al zo zwaar. Emotioneel.

Knuffel!

Ik kan me je verscheurdheid zo voorstellen.... Je hebt in oktober een keuze gemaakt die je niet had moeten krijgen en waarvan je de gevolgen niet kon overzien.... Zo heftig... Zo tegennatuurlijk... Iedereen maakt elkaar wijs dat dat de beste keuze is... Maar daarbij wordt de moeder vergeten die hiermee verder moet leven... Die het misschien beter zou kunnen verwerken als ze haar kindje pas hoefde los te laten wanneer het spontaan zou overlijden

... Misschien, want dat zullen we nooit weten... Maar jij zit met je schuldgevoel. De "wat als?" En je moederhart dat hier niet voor gemaakt is.... En nu is er weer een kindje, terwijl Charlie nog lang niet "verwerkt" is-als dat al bestaat.... Dit gaat verder dan rouwverwerking... Ik hoop dat je toch een goede psycholoog vindt bij dit proces... Of misschien zelfs een pastoraal werker of dominee of pastoor of wie dan ook om deze diepere laag mee te kunnen doorworstelen.... Ongetwijfeld houd jij van je kindje. Alleen je gevoel ligt in de kreukels... Heel veel sterkte!!!

Lieverd heb jij geen prenatale depressie? Het klinkt zo herkenbaar. En je hebt ook niet de makkelijkste zwangerschap zo na het verlies van je dochtertje. Je gaat wel houden van je kindje hoor. Dat gaat gewoon niet bij elke zwangerschap en elke baby vanzelf. Je bent niet altijd in de wolken en niet altijd op slag verliefd. Bij mij jongste kwam de liefde pas een paar dagen na de bevalling. Ik schaamde me dood. Maar ik had de hele zwangerschap gevochten tegen een depressie. Ik voelde ook niks. Geen band met de baby, geen geluk, geen roze wolk. Niet genoten van mn zwangerschap. Ik vond t vreselijk dat ik niet kon genieten van mn laatste zwangerschap. Ik had namelijk wel enorm genoten van de zwangerschap van mn oudste zoon. Met het magische verliefde moment bij de bevalling. Maar de jongste is nu 7 maanden en ik moet me elke dag inhouden om m niet op te vreten. Soms is de liefde er gelijk, soms moet het een beetje groeien. Maar het komt echt wel, vertrouw er maar op. Wanneer de hormonen straks je lijf verlaten ga je weer een beetje jezelf worden. Misschien kan je de gyn vragen of je naar de pop poli oid mag. Na wat je hebt meegemaakt lijkt het me alles behalve raar dat je wat hulp nodig hebt. En vergeet die rottige hormonen niet. Die maken alles moeilijker.

Ik begrijp je verdriet en je worsteling, absoluut. Ik vraag me af of je je rouwproces als afgesloten hebt, want volgens mij zit je daar eigenlijk nog midden in. Dat geeft niks, maar is voor jezelf even lastig.

Dat je niet van dit kindje gaat houden, daar geloof ik niks van. Ook dit wordt een kindje waar je dik mee zult zijn en enorm trots, for sure! Dat het voor jezelf moeilijk gaat worden en dat je vaker in de knoop zult raken, dat kan zeker gebeuren. En dat is niet erg, het verliezen van je dochtertje is heel verdrietig en voor jou heel heftig geweest, dan is het niet gek dat dat zijn impact hebben zal.

Je omgeving zal het misschien niet begrijpen, je hebt toch al een gezond kindje, je bent nu toch zwanger van weer een gezond kindje, maak je niet gek, let niet op je omgeving, zij zijn jou niet en gaan niet dit proces door met jou gevoelens en emoties!

Kop op, je bent een sterke vrouw met een hart van goud! Dit kindje krijgt een goede, lieve en zorgzame mama. Dat je de vraag nu al stelt laat zien dat je het beste voor hebt met je nog ongeboren zoontje, je laat nu al jr liefde en bewogenheid voor hem zien.

Wat naar dat je dit gevoel zo hebt 😓Waarom zou je niet van dit kindje kunnen houden? Dat is denk ik de vraag die beantwoord moet worden. Wat maakt dit kindje anders, behalve dat het een jongen is?

In je andere blogs lees ik wel terug dat het gevoel van angst je niet te kunnen binden aan dit kindje groot is.

Ik vraag me af of je wel eens een hulpverlener spreekt. Lijkt me erg naar en eenzaam om met zo weinig gevoel voor de baby rond te lopen, maar denk ook niet geheel onterecht, een kindje verliezen halverwege de zwangerschap... poeh, heftig. Misschien ben je (onbewust) een afstand aan het creëren, mocht het weer “foutgaan”.

Wat ik meteen dacht is: Haptotherapie!

Beetje zweverig, maar bij mij toch wel zinvol geweest.