Dat was even schrikken gisteravond....

Om 17:10 uur hadden we standaard controle bij de verloskundige gistermiddag. Omdat er toch wel wat dingen waren waar ik niet blij me ben en ik OF te emotioneel erop ga reageren OF te laks, ging Robin (m'n man) toch ff mee. Hij kan dan ff relativeren en het woord doen als ik begin te ratelen. :)

Ik had 2 weken geleden al contact gehad met een van de vk's over mijn harde buiken en dat ze ook zeer deden etc maar werd een beetje afgedaan als: "hoort erbij en gaat wel weer over". Zat me al niet lekker, want naar mijn idee kwam het te vaak en ze horen volgens mij geen pijn te doen....
Daarnaast heb ik een paar weken geleden een suikertest gedaan in het ziekenhuis en nooit een uitslag van gekregen, heb vorige week zelf maar even gebeld en de assistente zei dat ze mijn uitslag nooit ontvangen had. Ze zou gaan bellen met het ziekenhuis en mij terug bellen voor 13:00 uur, nooooit meer wat van gehoord. Omdat ik me niet zo'n zorgen maakte en de waardes zelf al gezien had (me moeder wist ook dat ze goed waren), had ik zoiets van: "laat maar, 'k heb woensdag toch controle, komt het dan wel". Maar toch ik vind het storend want voor hetzelfde geld had ik gewoon zwangerschapsdiabetes!

Wij zaten dus keuring om 17:05 uur in de wachtkamer en na ons kwam een stel binnen die vervolgens meteen aan de beurt was... heel apart als je om 17:10 uur een afspraak hebt, tenzij de controles maar 5 minuten duren tegenwoordig maar dat lijkt me sterk. Toen er vervolgens weer een stel binnen kwam en weer voor osn ging heb ik even met een licht geirriteerde kop gevraagd wat de bedoeling was van ONZE afspraak. Robin trok me al meteen terug omdat ik licht paars aanliep van irritatie.., hahhaha (hoeft weinig te gebeuren momenteel en ik zit op de kast, zullen het de hormonen zijn??)
Ze heeft in de agenda gekeken en inderdaad.... de verloskundige van de 24 weken controle heeft onze afspraak niet in alle agenda's gezet en daardoor niet doorgekomen. We zaten er dus al 3 kwartier voor de katzekut! (sorry voor m'n woorden)
Gelukkig mochten we meteen naar binnen en heb meteen m'n briefje uit m'n tas gepakt. De harde buiken nam deze verloskundige iets serieuzer dan de vorige dan ze wilde me meteen toucheren. Niet echt fijn natuurlijk, maar wat nodig is, is nodig. Tenslotte gaan er straks hele handen/vuisten in als de baby geboren moet worden... :). Eerst heeft ze Robin nog even geleerd hoe je met je handen kan voelen hoe de baby ligt. Vond 'ie erg leuk alleen snapte íe er geen moer van, haha. (ze lag al wel met d'r hoofdje naar beneden maar was nog niet ingedaald). Vervolgens ging ze m'n baarmoedermond opmeten/voelen en mocht ik weer van de tafel komen. Ze viel meteen met de deur in huis en zei dat ze iets verontrustends gevoeld heeft.
Door de regelamtig harde buiken, heb ik een verweekte baarmoedermond gekregen die je heel makkelijk kon indrukken. Deze hoort in dit stadium van de zwangerschap nog opdicht te zitten en een soort 'tuutje" te zijn die zo hard is als het puntje van je neus. Niet bij mij dus.... en ik kon meteen door naar het ziekenhuis, want de gyn zat al op me te wachten! NEEEEJJ! Ik zag Robin ookal van kleur verschieten en ik voelde de tranen al opkomen. Gelukkig kon ze me wel vertellen dat ze niet verwacht dat de geboorte zich ineens gaat aankondigen. Ik had geen ontsluiting, maar mijn baarmoedermond hoort niet met ruim 28 weken al helemaal verweekt te zijn.

Op naar het ziekenhuis! Heb daar een uur aan de hart scan gelegen. Lag daar eigenlijk best lekker met een tijdschrift naar het ritme van het hartje van m'n dochter te luisteren, dus harde buiken: nee hoor! De baby vond de elektronen op m'n buik alleen iets minder en probeerde deze er steeds af te trappen waardoor d'r hartslag ook steeds wegviel op de monitor. Moest zo lachen, ze vond het duidelijk niets en heeft nu al een eigen idee over wat leuk is en niet.

Na een uur en nog een inwendige echo (jaja, wederom met de benen in de beugels, want daar hou ik zo van.... pppff..) en 3 artsen en 6 paar ogen op het scherm, kwamen ze tot de conclusie dat ik gewoon extreem rustig aan moet doen. Sommige zwangere vrouwen hebben rond de 28-30 weken hier vaker last van dan andere en ik mag dus echt niet veel meer uitvoeren. Zoals het er nu uitziet is het allemaal ok, maar het mag niet verder verweken want dan ga ik ontsluiting krijgen. Kortom, best wel ff schrikken.
Ik werk al maanden niet meer en doe eerlijk gezegd op het huishouden en zwangerschapszwemmen niet heel erg veel dus heb gewoon pech met die harde buiken.

Ik ben iig blij dat ik niet hoefde te blijven en ik weer lekker thuis zit. Nu toch maar echt achter een huishoud-hulp aan. IEMAND NOG EEN TIP?

Dit weekend gaat Robin het kamertje helemaal afmaken. Hij heeft toch gisteravond laat (00:30 uur 'snachts) de commode in elkaar gezet incl. een paar schelpartijen :) en mij lekker met een kop thee op bed gelegd. Ik hoef alleen straks de decoratie te doen en dan is alles klaar!

Gelukkig is alles dus met een sisser afgelopen, maar leuk is anders.... en ik dacht nog wel zo goed bezig te zijn!