Zwanger!

Oh mijn god. Waar moet ik beginnen? Iets meer dan een jaar geleden zijn mijn man en ik beginnen proberen voor een tweede kindje. Onze relatie zat echter helemaal niet goed. We zijn 11 jaar samen. Hij had mij het jaar ervoor bedrogen, maar we zijn er wel uitgekomen op dat moment. Samen. Het zwanger worden wilde echter maar niet lukken. We hebben 8 maanden geprobeerd. Bij ons dochtertje was ik zwanger van de eerste keer. Dat zwanger worden deze keer niet lukte, woog wel zwaar op mijn gemoed. 

Dan zijn we november vorig jaar. We zijn eind november uit elkaar gegaan omdat het niet meer ging voor mij. We leefden samen als broer en zus, als beste vrienden, maar als koppel zag ik het niet meer. We maakten vaak ruzie omdat ik 'het' alleen wou doen om een baby te verwekken, maar niet meer uit liefde. Achteraf bekeken dacht ik dat een tweede baby onze relatie zou redden. Dat is heel fout, dat weet ik zelf ook wel. Maar er was nog iets anders gebeurd. Ik was namelijk halsoverkop verliefd geworden op een collega. Dat was voor mij een teken dat het niet verder kon. We zijn wel in ons huis blijven wonen om ons dochtertje samen op te voeden. Vreemd genoeg ging het samenleven bijzonder goed, ondanks dat we geen koppel meer waren. Het huishouden liep ineens op rolletjes, omdat we daar voor de eerste keer in 11 jaar goede afspraken over konden maken. Mijn man begon te fitnessen, begon gezonder te eten en ging ten rade bij een psycholoog voor een aantal problemen die al lang aangepakt moesten worden. Hij ging er zowel mentaal als fysiek snel op vooruit. 

Ik heb die periode een korte relatie gehad met die collega. Maar al snel merkte ik dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Ik miste mijn man, mijn beste vriend die mij door en door kende. Ik besefte dat ik nooit meer op die manier een klik met iemand zou hebben. Dus zette ik er al snel een punt achter.

Begin mei hebben mijn man en ik besloten om onze relatie opnieuw een kans te geven. We hadden allebei het gevoel van met een schone lei te kunnen beginnen. Mijn man is een ander en nieuw persoon geworden op vele vlakken. Hij is minder moody, heeft een aantal mentale zaken aangepakt, helpt veel meer in het huishouden en zorgt veel beter voor zichzelf. De zaken waarop onze relatie was vastgelopen, zeg maar. Ikzelf ben ook een ander persoon geworden, in die zin dat ik besef dat je niet altijd je heil moet zoeken bij iemand anders. Het gras is echt niet groener aan de overkant. Niemand is perfect. Ik heb optijd beseft, vooraleer we gescheiden waren, dat mijn man wél de man van mijn leven is. Dat we moeten vechten voor wat we hebben, voor wat we opgebouwd hebben en voor ons dochtertje. Niet elke dag is rozengeur en maneschijn, maar bij wie is dat nu wel het geval.

Dus, toen we terug samen waren, hebben we elkaar de vraag gesteld wat ik nou zou doen met het hele pil-verhaal. Ik was namelijk aan het einde van de korte relatie met mijn collega gestopt met de pil, omdat ik op dat moment toch geen relatie had en er even genoeg van had. 

Mijn man en ik zagen een tweede kindje nog steeds zitten. Dus ik heb mijn pil niet meer opnieuw genomen. Sowieso deden we het op seksueel vlak kalm aan. Daar waren een aantal persoonlijke redenen voor. En ik had sowieso het idee dat het nog heel lang zou kunnen duren, aangezien we vorig jaar 8 maanden zonder resultaat aan het proberen waren. En geloof sowieso wel in het lot. Call me crazy, maar toch. Als het zo moet zijn, dan gebeurt het. En er is sowieso ook een reden waarom het vorig jaar niet lukte. 

En als wonder boven wonder.... is het deze keer weer van de eerste keer raak! Ik ben direct zwanger na 1 maand. Net zoals bij ons dochtertje. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik geloof echt dat het deze keer zo moet zijn. Zo mag zijn. Zeker door mijn ervaring met zwanger raken vorig jaar.

Ik had een heel vreemd gevoel de afgelopen week, maar ik negeerde het omdat ik dacht. Nee, dat kan niet. Onze dochter was een gelukstreffer. De aders op mijn borsten werden echter elke avond duidelijker en mijn borsten deden ongelooflijk veel pijn. Ik was heel vaak draaierig en misselijk, mijn koffie smaakte me niet meer, maar ik dacht dat ik zo vroeg die symptomen helemaal nog niet kon voelen igv een zwangerschap. Want dat lees je toch overal. Nou dames, dat kan dus wel degelijk! Je kan al heel vroeg symptomen hebben. Bij mijn dochtertje had ik helemaal geen symptomen. Enkel een voorgevoel. Ik had geen pijnlijke borsten, geen misselijkheid, die begon toen pas bij week 6. Je ziet dus maar hoe verschillend elke zwangerschap kan zijn! Ik had deze keer ook wel een voorgevoel, maar ik heb het onderdrukt, omdat ik vorig jaar ook zo vaak gedacht heb dat ik zwanger was, terwijl ik elke keer wel mijn MS kreeg. Deze maand voelde het echter toch net iets anders. Ik had ongi-pijn, maar een meer trekkerige ongi-pijn. Ik wist echter hoe gek ik mezelf vorig jaar elke maand maakte bij elk pijntje dat ik voelde. Dus ik bleef met mijn voetjes op de grond. Ik ging ervan uit dat we nog wel een jaartje bezig waren. Vanmorgen dan toch maar getest, omdat ik 1 dag overtijd was. De eerste 2 testen waren van sensitest. Binnen de minuut een knalstreep. Ik kon het niet geloven. Ik deed snel nog een test van clearblue. (Want ja ik had nog een hele hoop testen liggen van vorig jaar.) Ook heel snel een knalstreep. Daar zat ik dan, op de badkamervloer, met een potje urine, vol ongeloof, al bibberend te staren naar die strepen. De digitale test van clearblue (yep, test nummer 4!) zegt dat ik momenteel 1 tot 2 weken zwanger ben.

Ik ben zielsgelukkig omdat we volgend jaar ons tweede wondertje mogen verwelkomen. Heel dankbaar dat het zo snel gelukt is. Maar ergens ook wel bang, vooral voor de reactie van andere mensen. Door wat wij als koppel de afgelopen maanden hebben meegemaakt. Sommigen gaan de timing niet begrijpen denk ik. Op mijn werk weten ze zelfs nog niet dat ik terug samen ben met mijn man. 

Langs de andere kant, het allerbelangrijste is ons gezinnetje. En dat er een broertje of zusje op komst is voor mijn kleine meid die in september voor het eerst naar school zal gaan. En wat de rest van de wereld daar van denkt, maakt eigenlijk niet uit.

Ik zie je al zo graag, mijn kleine wondertje...