Bevallingsverhaal en eerste 2.5 maand als mama (opgepast: lang verhaal!)

Hoi iedereen

Het is een hele boterham, mijn verhaal. 

Op 27 januari werd mijn dochter R geboren. Ik was toen 39+6d, maar mijn vliezen werden gebroken omdat ik een beginnende zwangerschapsvergiftiging had. Mijn bloeddruk was 15/100 en mijn benen waren erg opgezwollen. De bevalling zelf was een nachtmerrie. Ik had al 3cm opening, dus ik hoopte dat het vlot zou gaan. Er werd me aangeraden om een epidurale te nemen, zodat mijn bloeddruk niet nog meer zou stijgen en onder controle kon gehouden worden. De vroedvrouwen hadden al vrij snel gezien dat mijn dochter nog niet goed was ingedaald. Maar dat kwam wel in orde nu de vliezen gebroken waren. Anders zou het een keizersnede worden, en 'dat wil je niet hoor'! Alsof ik er iets aan kon doen dat mijn baby niet goed indaalde.

Na ongeveeer 10u had ik volledige ontsluiting. Ik was al erg moe, maar was opgelucht dat ik eindelijk mocht beginnen persen. De laatste 2 cm had immers 4 uur geduurd... Mijn dochter was echter nog steeds niet volledig ingedaald en er werd een echo genomen. Op zich zag alles er ok uit, alleen moest ze nog net een stukje zakken. Persen dus. Ik begon vol overgave, want ik wilde ECHT GEEN keizersnede. Maar helaas. Er kwam geen schot in de zaak + ik voelde de pijn door de epidurale heen. Het was als het ware alsof ze vast zat. Met zuignap dan maar. Er was geen vooruitgang en het deed ONGELOOFLIJK veel pijn. De gynaecoloog besloot van een spoedkeizersnede te doen. Waarschijnlijk zat mijn baby vast in mijn bekken. Of was mijn bekken te smal.

Ergens was ik wel opgelucht. Eindelijk zou mijn dochter, na 12uur arbeid, geboren worden. Ik zou bovendien meer pijnstilling krijgen. Hoera! Al snel werd mijn dochter geboren en werd ze bij mij op de borst gelegd. Ik kon niet stoppen met huilen van blijdschap. Maar ik voelde dat ze het koud had. Ik vroeg of dat normaal was. In allerijl werd ze onder de lamp gelegd. Mijn man erachter. Na een tijdje hoorde ik dat er naar de kinderarts gebeld werd. WAT? Ik lag daar zo high als wat door de pijnstilling, ik wist van niks en ik lag daar maar te roepen 'WAT IS ER MIS??' Niemand die mij iets zei, na een tijdje zei mijn gynaecoloog dat er niks mis was, maar dat ze uit veiligheid naar neonatologie werd gebracht. Uit voorzorg. De zuurstofwaarden in haar bloed waren aan de lage kant. Ik kon wel janken. Ik voelde me op dat moment echt in de steek gelaten. Baby weg, man weg en ik lag daar met m'n buik open. Ik dacht nog: 'Fijn, de job is done en iedereen vergeet mij al.' Ik wist van toeten nog blazen en voelde me zo ijl als wat in m'n hoofd. Ik was ergens ook kwaad op mijn man, maar ja wat doe je als je dochter net geboren is en er lijkt iets mis te zijn? Alleen maar oog hebben voor haar natuurlijk. Achteraf gezien neem ik hem niks kwalijk. Al was het op dat moment echt verschrikkelijk dat niemand mij wat vertelde of er bij stilstond dat ik daar wel nog lag te wachten op info.

Na de hechtingen werd ik met bed en al tot op de neonatologie gereden. Ik kon eindelijk mijn dochter nog eens zien. Ze was zo mooi! Ik kon haar echter niet vasthouden, want ik bibberde als een gek door de verdoving die aan het uitwerken was. De pijn kwam ook ineens in alle glorie op. Ik dacht dat ik pijn kende. Totdat ik een keizersnede kreeg. Waarschijnlijk is dat voor iedereen anders, maar ik heb nog nooit in mijn leven zoveel pijn gehad. Ze gaven me zoveel pijnstilling als mogelijk. Na een uurtje kon ik dan mijn dochter vastnemen, omdat het trillen was gestopt. Ik mocht skinnen. Ze legden me ook uit dat mijn dochter niet mee naar de kamer mocht. Ze moest daar overnachten. Morgen zou ze waarschijnlijk wel mee mogen. Mijn hart brak, maar ik kon er nog mee leven. Er was momenteel toch niks met me aan te vangen.

De dag erna brachten we iedereen op de hoogte. R bleef op de neonatologie en mocht maar 2x een half uur per dag bezoek krijgen. Mama en papa mogen de hele dag door, maar andere mensen mochten enkel op die tijdstippen, vergezeld van mama of papa en mochten haar niet aanraken. Ik kon echt NIKS, ik was bang om uit mijn bed te komen, ik had zoooooveel pijn. Toen dat eindelijk gelukt was, kon ik enkel met rolstoel naar neonatologie. Niet erg mobiel dus. Mijn man vergezelde al het bezoek naar de neonatologie. Ik kreeg die dag zoveel bezoek van familie en van vrienden. En ikzelf kon hen alleen maar de horror vertellen van wat er gebeurd was. Ik had me kraambezoek erg anders voorgesteld. Ik die lag te stralen in mijn bed met een baby in mijn armen. Niks van dat alles. In plaats daarvan moest het bezoek in groepjes van 2 op een half uurtje tijd mee met mijn man om een glimp op te vangen van ons mooie meisje. Heel erg surreëel. Er werd ook geen champagne gedronken. Mijn droombeeld (of waanbeeld) lag aan diggelen. Ik ging zoveel ik kon naar mijn dochter, maar uit bed en in de rolstoel was echt heel moeilijk voor me. Je dondert op dat moment écht wel van je roze wolk. De befaamde ‘kraamtranen’ bleven dan ook niet lang weg. Alsof mijn gezicht al niet opgezwollen genoeg was. Maar morgen, morgen zou mijn baby hoogstwaarschijnlijk naar de kamer kome en naast me mogen liggen! Die gedachte hield ik vast. De vroedvrouwen zetten die eerste dag mijn bezoek op de duur buiten. Er zat zoveel volk op dat kleine kamertje, mijn bloeddruk schoot door alles wat er gebeurd was en door het gejoel en gejengel de hoogte in. Ik moest echt rusten.

De dag erna kregen we het nieuws dat er verhoogde infectiewaarden waren teruggevonden in het bloed van R. Ze moest op de afdeling blijven. Ze moest antibiotica krijgen en moest aan een infuusje. Voor een week. Langzaamaan drong het tot me door dat dit betekende dat ik enkele dagen later zonder baby naar huis moest. Ik donderde voor de tweede keer van mijn roze wolk. Waarom? Ze was voldragen en nu lag ze daar, tussen de prematuurtjes. ‘Ja mevrouw, de bevalling is voor u beiden wat zwaar geweest. Uw baby heeft daar, evengoed zoals u, last van.’ Hallo, schuldgevoel! Omdat mijn lichaam klaarblijkelijk niet in staat was om een baby langs natuurlijke weg eruit te werken, lag mijn baby nu op neonatologie. Ik voelde me ontzettend schuldig. Hoewel iedereen me bleef vertellen dat ik er niks aan kon doen. Op dat moment hoor je dat allemaal niet; zeker niet met al die hormonen die door je lijf gieren. Bovendien verliep de borstvoeding ook niet erg vlot. R wou niet aanhappen. ‘Ja mevrouw ook dat kan een gevolg zijn van de moeilijke bevalling. Uw dochtertje heeft pijn door de bult van de zuignap, heeft mogelijks een infectie en is nog wat moe. Morgen nog eens proberen.’ Voorlopig kreeg ze suikerwater, dus nog niks aan de hand. Dag 3. Nogmaals borstvoeding proberen. Lukte niet. We probeerden tepelhoeden, haar foppen met een spuitje kunstmelk langs de tepelhoed. Niks hielp. Droombeeld nummer 3 naar de vaantjes. Ik zou immers 6 maanden borstvoeding geven. Had talrijke boeken erover gelezen. Tarara boemdijee. Ik begon te kolven. Op dag 4 had ik 1 cc melk gekolfd. Ik zo fier als een gieter ermee naar neonatologie. Ik gaf mijn dochter via een spuitje haar eerste beetje moedermelk. Haar voeding werd aangevuld met kunstmelk, totdat mijn productie via kolven op pijl was. Ik kolfde elke voeding mee. Ik probeerde haar elke dag meermaals aan te leggen, maar ze wou niet aanhappen aan de borst. Een fles lukte wel direct. Zucht. Ok, blijven kolven dan maar. Het was zo zwaar, je bent elke keer dubbel bezig, maar ik wou het proberen. Omdat ik een gigantische bloeduitstorting had onder mijn wonde, mocht ik een dag langer blijven. Ik was erg blij, want dat betekende dat ik het naar huis gaan zonder baby een dag mocht uitstellen.

Uiteindelijk was hij daar natuurlijk. Die dag. Ik stond te huilen aan haar bedje. De vroedvrouw nam me eens goed vast. ‘Je mag zoveel langskomen als je wil hoor mevrouw.’ En dat deed ik ook. S nachts sliep ik met een gedragen body van R, al jankend. Jongens toch. Niks was verlopen zoals ik het had gedacht. Ik moest thuis natuurlijk ook blijven doorkolven. Op de duur kolfde ik 120cc. Maar ik was het na week 1 al zo  beu als koude pap. Ik voelde me een melkkoe. Het geluid van de kolfmachine enerveerde me mateloos. Maar we deden verder. Voor R. Want misschien zou ze thuis, op haar gemak, wel willen aanhappen.

Eindelijk mocht ze mee naar huis. Uiteindelijk was het maar 2.5 dag dat ze zonder mij in het ziekenhuis verbleef, en ik zat er overdag ook bijna constant, maar het feit dat je ‘s avonds je baby moet achterlaten is moordend. We waren dus dolgelukkig. Ik had gelukkig een vroedvrouw aan huis geregeld op voorhand, dus die kwam regelmatig langs. Ik kon amper uit de voeten thuis. Mijn wonde ging terug open, ik had veel pijnstilling nodig en op de koop toe wou R nog steeds niet aan de borst drinken. We gaven haar kunstvoeding bij op momenten dat ik niet genoeg melk had. Ik kan je wel vertellen dat bezoek op dat moment echt het laatste is wat je nodig hebt. Maar natuurlijk willen er mensen langskomen. Mijn schoonmoeder was daar 1 van. Elke dag stond ze in het ziekenhuis tijdens de kraamtijd daar. Toen we thuis waren ook. Totdat we haar vertelden dat we best wel eens een dagje onder ons drie konden gebruiken. Wanneer ze R vastnam, liet ze haar bijna niet meer los. Terwijl ik het gevoel had dat ik mijn baby in mijn armen nodig had om fatsoenlijk te kunnen functioneren. Maar ik voelde me dan een bitch en te bezitterig, dus ik slikte mijn woorden telkens weer in. Hoewel ik elke keer tegen iedereen wou roepen; ‘Geef me mijn baby terug!’ Ik had het gevoel alsof ik nog een tijd in te halen had, door die eerste dagen op neonatologie. Bovendien verliep niks zoals het hoorde, laat me dan tenminste mijn baby vasthouden nu het kan. Ik haatte kraambezoek. Tegelijk hield ik ervan. Ik wou natuurlijk trots mijn baby showen. Maar ik kon niet verdragen dat iemand haar langer dan 10 minuten vast had. ‘Is heel natuurlijk’, zei de vroedvrouw. ‘Dat gaat wel over.’ Maar het ging niet over. Vooral niet bij mijn schoonmoeder. Iedere keer zei haar vasthield en begon kusjes te geven, voelde ik een concurrentiestrijd opkomen. Ik was potverdorie jaloers! Ik had het gevoel dat ze ‘mama’ speelde, terwijl ik toch de mama ben? Ik voelde me alsof ik enkel goed genoeg was om melk te kolven als een koe. Bovendien voelde ik me SUPERschuldig over het hele verloop van de bevalling. Het was immers MIJN schuld dat R op de neonatologie belandde, of toch tenminste de schuld van mijn lichaam. Het was mijn schuld dat de borstvoeding hierdoor niet op gang kwam, dat R niet wou aanhappen. Dat ik mijn toevlucht moest zoeken tot kunstvoeding. Wat ik absoluut wou vermijden. Ik zou de mama zijn die 6 maanden borstvoeding gaf, hiervoor ouderschapsverlof had genomen en trots met haar kind de zwier op zou gaan terwijl ik altijd eten bij had. Toch? Ik zou niet die triestige, hormoonafhankelijke, jaloerse, ietwat bittere vrouw/bitch zijn die zich schuldig voelde tegenover haar kersverse dochtertje en met poedermelk en flesjes aan de gang moest. Die niet kon verdragen dat iemand haar dochter vasthield. Die eigenlijk zooo graag wou stoppen met kolven, omdat het haar mateloos irriteerde en ongelukkig maakte. Ik voelde me kortom een slechte moeder.

Mijn man was een rots in de branding. Hij liet me zoveel mogelijk doorslapen snachts. Natuurlijk moest ik kolven, dus ik zat als een zombie in bed terwijl hij R verschoonde en eten gaf. Hij poetste het huis en maakte elke avond vers eten. En al snel begon R door te slapen. Wat een geluk. Het was en is nog steeds zo’n gemakkelijke baby. Dat heeft heel erg geholpen, maar het bleef moeilijk, mijn wonde ging meermaals open en ik kreeg een beginnende borstontsteking.

Toch voelde ik me langzaamaan beter worden. Ook mentaal. Ik kon nog niet echt het huis uit, want ik kon amper wandelen, en met de auto ergens naartoe was door die wonde en al dat geschok ook uit den boze. Maar ik heb een wolk van een baby. Iedereen zei wat voor een gemakkelijk kindje ze is. Je kon haar gemakkelijk van arm tot arm geven zonder dat ze wakker werd. Met uitzondering van krampjes en wat teruggeven huilt ze bijna nooit.

Toch besloot het noodlot nogmaals toe te slaan.

Na de geboorte van R kwam ook mijn mama op bezoek in het ziekenhuis. Ze ging met gsm in de aanslag mee met mijn man om naar R te kijken. Ze was zo trots. Het zou de eerste en de laatste keer zijn dat ze mijn dochter zou zien. 1 maand later, op 1 maart, zou ze immers onverwachts overlijden na een routineoperatie. En ze heeft haar kleindochter niet eens mogen vastnemen, omdat R toen op de neonatologie lag. Mijn wereld stortte in. Je wordt moeder, maar verliest je eigen moeder. Dat gevoel is met geen woorden te omschrijven, ik wens het niemand toe. Mijn schuldgevoel stak natuurlijk terug de kop op, want alles was mijn schuld. Het feit dat mijn moeder haar niet had kunnen vastnemen: mijn schuld, want R lag op neonatologie door mijn toedoen. Het feit dat ik niet meer op bezoek ben kunnen gaan bij mijn moeder, die nogal ver weg woont, met R na de geboorte: mijn schuld, door die stomme wonde kon ik immers niet met de auto ver weg. Ik had enkel met haar gewhatsappt en fotootjes doorgestuurd. Ze vertelde me hoe trots ze was en hoe mooi R was. Ze zou na haar routineoperatie snel op bezoek komen, ik moest maar goed uitrusten zodat ik snel weer beter was. Dat is het laatste dat ik met haar heb gecommuniceerd. Ik heb haar niet meer getelefoneerd, hoewel ik dat achteraf gezien wel had moeten doen. Maar ik was teveel bezig met mijn baby, met mezelf, met kolven,  met die eerste weken te overleven. Daar voel ik me tot op de dag van vandaag nog schuldig over.

Ik stopte toen met de borstvoeding. Ik had het echt al langer ermee gehad en door die gebeurtenis hakte ik de knoop door. Ik kreeg natuurlijk een borstontsteking en cyste gevuld met melk, die moest leeggetrokken worden. Ik voelde me wel wat schuldig: ik heb immers maar 1 maand borstvoeding (via kolven) gegeven ipv de vooropgestelde 6 maanden. Maar ik besef dat het de beste beslissing was voor iedereen, voornamelijk voor mezelf en voor R. Het kolven voelde op de duur als een verplichting en ik voelde me er echt niet meer goed bij. 1 maand borstvoeding is natuurlijk nog steeds beter dan geen. Maar toch. Het knaagt. Ik ben jaloers op vrouwen bij wie dit vanzelf ging. Net zoals ik jaloers ben op vrouwen die een natuurlijke bevalling hebben gehad. 

Vandaag, 2,5 maanden na de geboorte en 1,5 maand na het overlijden van mijn mama gaat het wat beter met me. Vooral fysiek dan, mentaal voel ik me nog altijd voor 50 procent een ander persoon. Ik mis mijn moeder. Voel me schuldig over vanalles en nog wat, zowel tegenover R als tegenover mijn moeder. Ik denk aan alles wat ongezegd en ongedaan bleef.

Wat me brengt bij mijn huidige probleem. Ik kan het nog steeds niet verdragen dat mijn schoenmoeder op bezoek komt. Ze vertelt ook tegen iedereen dat ze hoopt dat het snel augustus is. Dan moet ik terug gaan werken en heeft zij R voor zich alleen overdag.

Wat heb ik me dat al beklaagd, dat we beslisten om niet voor de creche te gaan, maar voor mijn schoonmoeder als oppas. Ik kwam voor de geboorte erg goed overeen met mijn schoonmoeder. Erg goed. Abnormaal goed. Soms zelfs beter dan met mijn eigen moeder. Maar nu? Het is alsof ik mezelf niet meer herken. Ze trekt soms mijn dochter uit de armen van haar zoon (bij mij heeft ze dat nog niet geprobeerd). Mij zit ze aan te staren tot ik R aan haar geef. En dan laat ze haar bijna niet meer los. Dan moet je gewoon geduld hebben. Terwijl ik het uit wil schreeuwen. Ze kan niks goed doen, al weet ik niet waarom. Ik voel me jaloers en ik zie haar als concurrentie als ze R vastneemt. Ik heb nachtmerries over de dag dat ik terug moet gaan werken, al is die nu nog 3.5 maand ver. Ik ben als de dood dat R iets nieuws leert als ze bij haar is. Zonder mama of papa erbij. Zo, hopla! Een belangrijk moment gemist. Ik denk aan mijn moeder als zij R vastheeft. Ik had mijn moeder dat ook gegund. Zo erg. Ik wil gewoon mijn moeder en niet mijn schoonmoeder.

Ze komt gelukkig niet meer elke dag langs, en als ze belt, dan neem ik soms niet op, uit schrik dat ze weer wil langskomen. Ik heb gewoon ook tijd voor mezelf nodig. Tijd alleen met R. Ik denk dat ze mijn attitudeverschuiving wel heeft gemerkt, want voordien belde ik altijd meteen terug. Nu niet meer. Vrijdag is haar vaste dag om langs te komen. En ik zie nu elke keer weer tegenop tegen vrijdag. Het lijkt alsof ik gevangen ben ik mijn eigen huis. Ik weet dat ik mijn baby dan even ‘kwijt’ ben. De meesten zouden zeggen ‘even tijd voor jezelf, mooi!’. Maar ik kan niet vanalles beginnen doen als er iemand in mijn huis zit. Dan zit ik naast haar in de zetel. Te wachten. Letterlijk. Ik probeer dan wat over vanalles en nog wat te praten. Dat gevoel van voordien terug op te roepen dat ik met haar had. Maar het lukt me niet. Ik voel jaloezie. En ik weet niet waarom. Want ze bedoelt het allemaal goed. Echt waar. Ze komt meestal enkel op vrijdag, al probeert ze wel excuses te zoeken om andere dagen ook langs te komen. Wat een monster ben ik dat ik dat niet toelaat.

Het is oorlog in mijn hoofd door alles wat er gebeurd is en ik heb nog niet alles verwerkt. Ik hoop dan ook dat het daardoor is dat ik mijn schoonmoeder nu als boeman zie. Want ik weet eigenlijk niet waarom. Ik weet dat ze het goed meent, en dat ze het beste met haar kleindochter voor heeft. Ik voel me soms een bitch dat ik me zo gedraag en voel tegenover haar. R heeft immers maar 1 grootouder meer, en dat is zij. Mijn papa en mijn schoonpapa overleden beiden 7 jaar geleden, op 1 maand verschil van elkaar. We zijn al een paar keer naar familiefeestjes geweest met R. Dat gaat heel makkelijk, want ze is een makkelijke baby. Maar ik weet dat wanneer mijn schoonmoeder er is, dat ik mijn baby ‘afgeef’ vanaf het moment dat ik door de deur komt. Als ze dan weent, dan wil zij haar troosten. Ze gaat van de ene arm op de andere. En iedereen is zo blij om R even vast te houden. En dan komt het altijd uit dat mijn schoonmoeder ze terug in haar armen krijgt. Of neemt. En ik kan het NIET verdragen. Ik wil dan altijd roepen dat zij binnenkort meer dan genoeg tijd heeft met R, dat ze andere mensen en ons als ouders nu ook wel eens wat tijd alleen mag gunnen met R. Dat mijn moeder niks heeft gehad van dat alles, en dat ze al lang blij mag zijn dat ze ernaar kan kijken. Laat staan vasthouden. Lelijk vind ik dat van mezelf. Echt waar.

Vandaag stond ze onverwachts voor de deur, mijn man had haar gevraagd om iets in de apotheker te halen bij haar op de hoek en ze wou het even binnenbrengen. Mijn man werkte vandaag thuis en zat met baby op schoot. Ze was even aan het wenen en hup, R werd uit de armen getrokken. ‘Voila se, bij mij weent ze niet meer!’ NIKS is erger als kersverse ouder dan je baby die stopt met wenen bij iemand anders dan jezelf of je partner. Jij wil de persoon zijn die haar kan troosten. Bij mij is dat nog eens net die extra druppel omdat zij dat is. Jup. Jaloezie. Concurrentie. Ik ben nijdig als R bij haar stopt met wenen.

Ik kan enkel denken aan die dag in augustus, wanneer ik mijn baby moet achterlaten en ik het gevoel heb dat ik de moederrol aan mijn schoonmoeder doorgeef. Dat ik van fulltime mama naar halftime mama ga. Omdat ik terug moet gaan werken. Omdat het niet anders kan. We hebben immers een huis af te betalen en er komen nog verbouwingen aan in de nabije toekomst. Ik ben als de dood dat R mijn schoonmoeder als mama zal beginnen zien, doordat zij eigenlijk een stukje mee de volledige opvoeding doet terwijl wij aan het werk zijn. Of vergis ik me hierin?

Ik voel me zo in oorlog met mezelf. Iedereen verwacht dat je op en top gelukkig bent als je bevallen bent. Dat je uberhaupt een gezonde baby hebt. Daar ben ik echt dankbaar voor, echt waar. En ik weet dat ik echt geluk heb met deze baby, die doorslaapt vanaf week 6. Ze is een wolk van een dochter en ik zie haar liever dan wat dan ook. Als ik naar haar kijk, dan glimlach ik van geluk. Maar kan ik zeggen dat ik écht gelukkig ben? Nee, en dat kan de maatschappij van vandaag maar moeilijk verdragen. Ik geef het ook tegen niemand toe, behalve nu in deze ellenlange blog.  Ik weet dat ik lelijke dingen heb geschreven, maar ik besef dat zelf ook wel. Ergens hoop ik dat er onder jullie iemand is die zichzelf hierin herkent, heeft meegemaakt wat ik voel en me kan helpen. Ergens hoop ik dat het allemaal overgaat. Dat het komt door wat er op een paar maanden tijd allemaal gebeurd is. Dat het is zoals mijn verdriet: ik moet er leren mee omgaan. Dat ik, en alleen ik, mezelf mama voel van R. En dat niks of niemand me meer jaloers maakt. Dat het weer rustig is in mijn hoofd. Dat ik al mijn gevoelens op een rijtje heb. Dat ik weer kan genieten van alles en iedereen en terug kan zeggen dat ik echt gelukkig ben.