Het ongedierte kruipt!

Mijn kleine S. is zo'n ontzettend gespierd, sterk en sportief ventje. Nu al. Ik sta er elke keer weer van te kijken hoe sterk hij is. Op mooie dagen zet ik hem sinds kort in de zandbak (tip!) bij zijn grote zus. Geweldig vind hij dat! Alle plastic schepjes, vormpjes en emmertjes worden even met de mond geinspecteerd. En kennelijk is zand best wel lekker, want regelmatig neemt hij een hapje. Goed voor de weerstand, zegt men dan.

Het liefst kruipt hij trouwens de hele tuin rond en stopt hij alles in zijn mondje, dat geen speelgoed is. Takjes, hydrokorrels (gevaarlijk!), steentjes, grasjes, tuinaarde, blaadjes, houtstronkjes. Ik loop de hele tijd achter hem aan te rennen, om van alles uit zijn mondje te hengelen. Hij is behoorlijk extreem met dat in-zijn-mondje stoppen. Zelfs op het kinderdagverblijf vertelden zijn juffen er over.

Ze hadden S. bij de rest van de baby's op het babygrasveldje gelegd. Dat is een kunstgrasmat van circa 2 bij 5 meter met een laag hekje eromheen. Als de grote kinderen dan buiten spelen, op het grote gezamenlijke schoolplein, zijn de baby's tenminste lekker veilig in een hoekje, en toch ook buiten. Alle andere baby's speelden liefjes en zoet met het babyspeelgoed. En bleven netjes op hun plekje. Maar niet mijn kleine S. Die tijgerde als een sprinter in moordend tempo over het grasveld om onderweg de kleinste dingetjes te vinden om in zijn mondje te stoppen. Voor het speelgoed had hij gewoon geen interesse. Hij wil de wereld ontdekken en grotemensendingen inspecteren.

Ik merk dat thuis ook. Speelgoed vind S. maar niets. Hij kijkt ernaar. Likt er aan. Rammelt er even mee. En legt het daarna verveeld weg om 'effe' die andere leuke objecten daar verderop te gaan checken. Die andere leuke objecten zijn dan... afstandbedieningen, een lichtschakelaar, piepkleine speelgoedonderdelen uit China van zuslief die op de grond blijven slingeren (ondanks dringend en herhaaldelijk verzoek aan grote zus om geen klein speelgoed te pakken waar kleine broer bij is), enz. Het is echt ongelooflijk, het lijkt wel alsof S. een neus heeft voor dingen die geen (geschikt) speelgoed zijn. 

S. vind het heerlijk om aan dingen te sjorren en te trekken. Als er onder een stoel of tafel iets van metaal zit met schroefjes, dan begint hij eraan te morrelen. Zit er ergens een onderdeel een beetje los, dan gaat hij ermee rammelen. Kan het scheuren? Dan moet het kapot (en dan het liefst elke week de nieuwe Veronica gids. Zucht. )"Echt een ventje", zegt mijn man dan trots.

Ik moet bekennen dat ik al dat gebadder van veel dames hier op babybytes vroeger zo overdreven vond."Hoezo doe jij een baby elke dag in bad, dat is toch niet nodig?", dacht ik dan. Bij mijn dochter was dat inderdaad echt niet nodig. Die was zo keurig netjes. Maar S. niet. Die is ontzettend lomp, smeert zichzelf dusdanig onder met zand, sap, melk, nog meer zand, koek, tuinaarde en gras, dat ik hem elke avond als een banaantje uit zijn vieze, plakkerige, kleffe babykleren moet pellen en hem linea-recta in bad gooi.

Van de week tijgerde S. weer eens door de tuin, op zoek naar kleine indemondstopdingen. Ineens stopte hij, trok zijn knietjes onder zijn lichaampje, wiebelde een beetje met zijn kont, drukte zich met zijn handen op.... en ging kruipend verder. "Zo. Dit is echt een stuk handiger.", zag je hem denken. We moesten er behoorlijk om lachen natuurlijk. Vanaf nu kruipt hij dus echt op handen en knietjes.
Vanavond zagen we hem ook al de eerste voorzichtige stapjes zetten langs de tv-kast, terwijl hij aan het klepje van de dvd-speler stond te morrelen (welke het een deze maanden echt nog een keer gaat begeven).

Het gaat trouwens een stuk beter tussen mij en zoonlief, merk ik, als het mooi weer is. Als S. maar niet opgesloten hoeft te zitten, vind hij alles wel best. Zodra de tuindeuren open zijn, of we echt op pad gaan met de wandelwagen of fiets, heb ik er echt geen kind aan. Reuzegezellig, vind hij al die uitstapjes. En ik geniet dan op mijn beurt van zijn, vrolijke, olijke koppie dat zo gelukkig kan stralen. (Met hier en daar een grasspriet en koekvlek en een klodder tuinaarde in zijn gezichtje.)

Veel liefs,

Riekes