Oefenen op de basisschool

Mijn dochter wordt volgende week 4. Ze is nu voor de vierde keer aan het oefenen op de kleuterschool. De eerste keren ging het erg goed. Ze had er heel veel zin in. Maar elke keer als ze terug kwam van school, was ze een beetje minder vrolijk. En vanmorgen was ze ronduit sip. Vanmorgen moest ze huilen toen ik haar wegbracht. En nu net, na de lunch, barste ze in tranen uit. Klampte zich aan mij vast. Riep om mij. Wilde weer met me mee naar huis. Nou, ik kan je zeggen dat mijn grote moederhart nu gekrompen is naar een grootte van 3mm. Ik voel me zo rot. De nuchtere vrouw in mij weet heus wel dat we er wel doorheen komen. Dus bespaar me de 'het komt wel goed'. Ik heb er nu gewoon echt heel veel moeite mee.

Ik werk drie dagen per week. Dat betekend dat mijn dochter twee keer per week naar de BSO moet en drie keer per week overblijft. Ik wil dat helemaal niet! Ik kan er met mijn man niet over praten. Die veegt mijn emotionele gedoe van tafel met: "Je zult wel moeten." Dat ik 'moet' weet ik ook wel. We kunnen het ons financieel niet veroorloven dat ik minder ga werken. 
Ik wil ook graag blijven werken, mezelf ontwikkelen; ik werk graag. Maar tegelijkertijd wil ik ook heel graag er voor mijn dochter zijn. Ik wil om 12 uur en om kwart over drie op het schoolplein staan, net als de andere moeders. Ik wil gezellig met mijn dochter kunnen lunchen. Om kwart over drie thee met haar drinken en gezellig kunnen babbelen hoe het op school was. Net als mijn eigen moeder vroeger deed. Maar dat kan niet in mijn huidige situatie.

Stiekem ben ik al weken op vacature sites aan het kijken of ik parttime werk dichterbij huis kan vinden. Dat is echter zo makkelijk niet. Ik zal door de zure appel heen moeten bijten, maar voor nu weet ik gewoon niet wat ik met mezelf aanmoet.
Niet zo'n positieve blog helaas, het is niet anders!
Liefs,
Riekes