De plaatsjes binnen het gezin

Hoi meiden,
S. is 3 weken en 3 dagen oud. Het is weer tijd voor een blogje!

Ik heb eigenlijk niet eens echt iets bijzonders te vertellen. Ik kan alleen maar volmondig zeggen dat het goed gaat met ons.

Onze S. doet het fantastisch. Hij begint al een beetje een dikke kop te krijgen, het vreetzakje! De borstvoeding gaat ook best goed. Inmiddels heb ik via Marktplaats een klein 2e handskolfapparaatje van Medela gekocht. De bijbehorende slangetjes en flesjes had ik nog van toen onze dochter baby was. Ik wil graag beginnen met een voorraadje moedermelk aan te leggen, zodat ik over een paar weekjes een keer van huis kan, zonder de baby. Bovendien, alles even realistisch bekeken, moet ik over 7 weken alweer gaan werken, dus ik kan maar alvast een voorraadje hebben, niet?

Met onze 3-jarige dochter M. hebben we momenteel wat meer problemen. Of, ach, 'problemen' is wellicht een te groot woord, want zo erg is het allemaal niet. Maar ze eist erg veel aandacht op. Naar mij toe is ze heel plakkerig, ze wil de hele tijd bij me zijn. En naar mijn man toe is ze juist ontzettend opstandig, ze luistert voor geen meter naar hem. Mijn man is ook nog eens zo'n type 'lieverd'. Vaak heeft hij niet eens door dat zijn 3-jarige dochter hem gewoon recht in zijn gezicht uitlacht.

Gisteren nog gaf ze uit baldadigheid een trap in zijn gezicht. "Niet doen, M!" zei papalief. En dat was het. M. begint uitdagend te lachen. En ondertussen zit ik ernaast en kijk ernaar. En kook van woede. Boos op M. omdat ze haar vader in zijn gezicht (!) schopt (!), maar vooral boos op Echtgenoot, omdat hij er geen werk van maakt. Misschien dat ik te veel naar het programma "Eerste Hulp Bij Opvoeden" kijk, maar ik vind dat je dat soort wangedrag onmiddelijk in de kiem moet smoren. Ik hoor Supernanny al in mijn oren kakelen dat ik met een "low tone voice" streng moet zeggen dat ik schoppen niet leuk vind.
Na een minuut ontneem ik manlief alles uit handen en hoor ik mezelf boos met de lage Nanny stem zeggen: " ...en nu is het afgelopen. Je doet papa pijn. Schoppen is stout." En het gevolg is dat ik niet alleen boos ben op dochter en manlief, maar ook nog eens op mezelf, omdat ik eigenlijk vind dat ik niet tussen beiden moet komen. Manlief moet het zelf maar oplossen. Zucht. Opvoeden...

Goed. Het is allemaal maar tijdelijk. Mijn dochter is eigenlijk heel lief. Het merendeel van de tijd gedraagt ze zich als een engeltje. Naar haar broertje toe is ze echt een schatje. Als hij huilt, komt ze knuffeltjes en zijn speentje brengen. En vraagt ze lief: "Ah, wat is er baby? Moet je huilen?"
 Er is voor haar de afgelopen weken gewoon zoveel gebeurt en zoveel verandert. We begrijpen het wel. Ze is alle grenzen opnieuw aan het aftasten en haar plekje binnen het gezin opnieuw aan het bepalen. Alleen hebben papa en mama behoorlijk wat slaapgebrek. Mama heeft hierdoor een heel kort lontje. En papa heeft geen lontje, die reageert gewoon nergens op.

Ik had eigenlijk verwacht dat een baby veel meer tijd en energie zou vragen. Maar dat valt me eigenlijk wel mee. Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt, zo'n baby. Huiluurtjes, poepluiers, darmkrampen, complete voedingen uitspugen: been there, done that, ik kijk er niet zo van op.
Sta ik net mijn dochters billen af te vegen of groente voor het avondeten te snijden? Simpel. Dan moet S. maar even blijven huilen. De baby heeft eigenlijk vrij snel en gemakkelijk zijn plekje binnen het gezin gekregen.
Overdag heb ik geen kind aan hem. Hij slaapt veel, vraagt om de 2 / 3 uur om wat te drinken en ronkt dan weer rustig verder. Alleen tegen 17:00 uur moet ik even voor zorgen dat hij zijn buikje echt goed vol krijgt, zodat ik daarna aan het avondeten kan beginnen en zelf om 18:00 uur (Tja, we zijn een Hollands gezin) ook rustig kan eten.

's Avonds eist meneertje dan wel de nodige tijd op. Hij heeft veel zuigbehoefte, vooral 's avonds. Ik krijg hem dan niet meer aan de borst. En doe ik dat wel, dan begint hij alle voeding uit te spugen. En dus geven we hem de speen, die we om de tien minuten weer even terug in zijn mond moeten stoppen. Met een beetje pech gaat het de hele avond zo, tot ik naar bed ga. Ik kom 's avonds dus nergens meer aan toe. Pas wilden we, mijn man, dochter en ik, een filmpje kijken. Maar ik moest elke 5 minuten terug naar boven om de speen terug in zijn mondje te stoppen. De baby in de huiskamer met een tetterende TV vind ik geen goed idee. En dus ben ikzelf maar boven gaan zitten, met de baby op ons bed, net zo lang tot hij eindelijk is slaap was gesukkelt. Met zijn wangetjes tegen mama's borsten slaapt hij immers toch het beste!

Tot de volgende blog!
Riekes xxx