S. 13 dagen oud

Lieve BB-ers,
Onze kleine S. is bijna twee weken oud, dus de hoogste tijd voor een blogje! Nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen was (dinsdag 20 september) heb ik een ontzettend fijne kraamweek gehad. Een oudere, ervaren kraamverzorgster van in de 60, met een jonge stagiare van 20; met twee vrouw sterk hebben ze mij en mijn dochter helemaal in de watten gelegd. Ik zeg altijd 'ja' tegen stagiaires. 'Zij moeten het vak toch ergens leren?', denk ik altijd. Bovendien is het ons 2e kind, dus wat babyverzorging betreft hoefden ze ons niet veel meer te leren. Het enige dat nieuw voor ons is dat ons 2e kindje een piemeltje heeft en dat je dus op moet letten voor wildplassen ;-)

Herstel Keizersnede
Ondanks dat ik een keizersnede heb gehad, kijk ik positief en dankbaar op mijn bevalling terug. Ben echt blij hoe alles gegaan is. Het gaat toch nooit zoals je wilt. Wat mij betreft was het echt prima zo. Ik herstel ook best wel vlot van de keizersnede. Na 1 dagje kon ik alweer zelfstandig naar de wc waggelen en werd ik ontdaan van alle slangen en snoeren. Toen ik van mijn dochter beviel stond er nog 4 dagen herstel voor een keizersnede voordat je werd ontslagen. Nu mag dat al na 48 uur. Alleen maar fijn. In je thuisomgeving herstel je volgens mij toch beter. En pak je de draad ook sneller op. Een beetje pit kan geen kwaad, niet? Al moet ik zeggen dat ik een vrij hoge pijngrens heb. Zelfs de verpleegkundigen en mijn kraamverzorgster waren er verbaasd over hoeveel ik aankan wat pijn betreft. (Of misschien zeiden ze dat alleen maar om me meer zelfvertrouwen te geven, maar ach. Dat is dan gelukt!)

Kunstvoeding/Borstvoeding
In het ziekenhuis heb ik meteen om bijvoeding met kunstvoeding gevraagd. Ookal wil ik per se borstvoeding geven. Ik weet hoe het gaat in ziekenhuizen... Valt je kindje meer dan 10% af? Dan moet hij blijven en wordt er sowieso kunstvoeding bijgegeven. Als je een keizersnede hebt gehad, kan je borstvoeding wat trager op gang komen. Ik zag de bui al hangen en heb dus meteen om kunstvoeding gevraagd. Hoe sneller ik thuis zou kunnen zijn, hoe meer we op ons gemak zouden zijn, hoe beter de kans van slagen wat de borstvoeding betreft. In eerste instantie raadde het ziekenhuispersoneel me kunstvoeding af. Maar ze konden mijn standpunt en vastberadenheid hierin ook wel waarderen en gaven er gelukkig direct gehoor aan. Resultaat? Na twee dagen werden S. en ik ontslagen en de borstvoeding kwam eenmaal thuis in eigen kraambed echt prima op gang. S. was bij ontslag 7% afgevallen, dus dan krijg je wel het advies mee om bij te voeden (dmv vingervoeden) met kunstvoeding. Dat het 'maar' 7% was, dank ik dus aan mijn eigen eigenwijsheid.

Tepelkloven
Wel heb ik om dezelfde reden nog twee keer een flesje kunstvoeding aan onze S. gegeven. Ik wil echt graag borstvoeding geven, geloof me. Maar S. is een bijzonder hongerig wolfje. Om de 2 uur aanleggen trek ik heus nog wel. Maar ik ben maar een beginner wat borstvoeding betreft, mijn tepels zijn nog niet zo gehard, en S. vind om de 2 uur vaak nog steeds niet genoeg. Er zijn avonden bij dat ik hem meer dan drie uur non-stop om en om 20 minuten aan elke borst had. Dat vonden mijn tepels dus niet zo leuk. Resultaat? Tepelkloven, au, au, au!
Inmiddels gaat het, mede dankzij de geweldige, lieve support van mijn man en van de kraamverzorgster, steeds beter. Mijn tepels hebben inmiddels wat vaker 'rust' (lees een pauze van 3 uur...) en S. drinkt steeds sneller en makkelijker een borst leeg.

Dat mag je niet zeggen!
Het voeden 's nachts valt me dit keer wel mee. Kennelijk ben je na 1 kind wel wat meer gehard in gebroken nachten. Bij mijn eerste vond ik de nachtvoedingen zo zwaar. Regelmatig heb ik 's nachts staan vloeken op alle vrouwen die mij nooit hadden gewaarschuwd dat het ook zo zwaar kon zijn naast die leuke momenten. Maar het valt me dit keer echt wel mee.

Wel vind ik het borstvoeden zelf erg zwaar, vooral de avonden als S. maar om eten blijft huilen en huilen. Hij wordt dan op een gegeven moment echt driftig van de honger en na een paar uur non-stop voeden voel ik me niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk leeggezogen. Het is bij hem echt duidelijk dat het puur honger is.

Ik heb deze week zelfs al zo'n zwart dieptepunt achter de rug, dat ik tegen mijn man zei dat ik spijt had van dit kind. Ja, erg hè? Mijn man zei: "Dat mag je niet zeggen!" Maar tegen wie anders moest ik het zeggen? Het is echt wat ik op dat moment voelde.
De last op je schouders van de zorg voor zo'n hulpeloze, kwestbare baby kan soms zo overweldigend zijn. Ik vind het soms vreselijk dat ik er niet voor onze dochter kan zijn. Iedereen zegt: "Je dochter moet maar leren dat de aandacht verdeelt moet worden." Maar niemand had mij verteld dat ik dat als moeder ook moet leren!

Ik was zo gewend haar zoveel aandacht te geven, uitgebreid verhaaltjes voor te lezen en te dollen. We deden zoveel samen. Daar heb je van de een op de andere dag totaal geen tijd meer voor. De zorg voor haar overlaten aan kraamverzorgsters en mijn man viel me echt zwaar. Ik weet heus wel dat het tijdelijk is, maar het doet me echt pijn als zij om haar mama jammert en ik met een krijsende baby aan mijn borst zit die huilt van de honger. Dan wil ik die baby gewoon weg leggen en bij haar zijn. Maar dat gaat niet. Van die baby 'hou' ik nog niet op die manier zoals ik van mijn dochter houd. De baby is voor mij een soort welpje. Ik ben de leeuwin die hem moet beschermen.

Maar mijn dochter is na drie jaar veel meer dan een welpje. Ze is drie jaar lang mijn wereld, mijn alles geweest. Mijn grootste kleine vriendinnetje. Mijn liefste blok aan mijn been. Mijn dierbaarste schatteboutje. Dat soort liefde naar de baby toe moet echt nog groeien. Ik ken hem nog niet. Ik weet het, het komt wel. En natuurlijk vind ik hem de mooiste, liefste baby die ik oooooit heb gezien en ben ik trots als een pauw. Maar dit soort gemengde gevoelens had ik van te voren gewoon niet verwacht en dat overviel me toch best wel. Inmiddels gaat het gelukkig elke dag een beetje beter.

Genieten
Mijn man is deze week lekker thuis. We genieten dus met volle teugen van het weer. We zijn al lekker een middag gaan pciknicken in het bos. En S.'s eerste uitstapje buiten was naar... Ikea, hahaha! Ik wilde zo graag eventjes normaal onder de mensen zijn. Gewoon even suf langs boekenkasten en showkeukens waggelen en een 'sandwich gezond' met een chocomelk in het ikea-restaurant naar binnen schuiven.

Gewone leven
Volgende week is mijn eerste weekje alleen met de twee kids. Wel breng ik onze dochter dan weer een paar dagdeeltjes naar het kinderdagverblijf. Ze is al twee weken niet geweest en ik merk dat het voor haar ook wel goed is het normale ritme weer op te pakken. We kwam van de week haar juffie in de HEMA tegen en ze waren zo blij elkaar te zien. Zij vind het leuk op het KDV en ik kan wat extra rust goed gebruiken, dus waarom zou ik haar dan nog weken thuis houden? Langzaam begint het gewone leven weer en ik verheug me erop!

Tot zover deze openhartige inkijk in ons leventje ;-)
Liefs,
Reeqais