De Bevalling

De bevalling. Het is natuurlijk weer een heel epistel geworden, kijk maar of je zin hebt om het te lezen! ;-) xxx Reeqais

---

Donderdag
Op donderdag 15 september bracht ik onze dochter naar mijn ouders, zoals gebruikelijk. Ik had om 11:30 uur een controle-afspraak bij de gynaecoloog. Ik had om de zoveel tijd wat vervelende krampen en ik voelde me onzeker en huilerig. Bovendien verloor ik een paar dikke klodders slijm, waarvan ik vermoedde dat dat de beruchte slijmprop moest zijn waar ik over had gelezen.

Om iets over half 11 besloot ik mijn man op zijn werk op te bellen of hij alsjeblieft naar huis wilde komen. Ik durfde niet meer zelf te rijden. Hij was opgelucht en kwam er onmiddellijk aan. Ik was zo blij hem te zien en dat hij met me mee ging naar de gynaecoloog.
De gynaecoloog wilde graag kijken of mijn baarmoedermond misschien al verstreken was en of ik al ontsluiting had. Mijn baarmoedermond was voor ¾ deel verstreken. Mijn lichaam was dus al aan het werk. Er gebeurde in elk geval iets!

De gynaecoloog stelde voor een afspraak te maken tot inleiden. Dat werd zaterdagochtend om 08:00 uur. Al hoopten we natuurlijk allemaal dat het voor die tijd nog natuurlijk op gang zou komen. Onze zoon zou dus in elk geval op 16, 17 of 18 september geboren worden, dacht ik!

Vrijdag
Op vrijdag 16 september bleven de menstruatie-achtige krampen aanhouden. Er kwam steeds meer regelmaat in en dus besloot ik ze zo af en toe eventjes te klokken. Ze kwamen ongeveer om de 10 – 15 minuten. Ik vond het moeilijk te zeggen of dit nu weeën waren of niet. In alle boekjes lees je immers dat als je eenmaal echt weeën hebt, je daar niet meer over twijfelt. Ik bleef echter twijfelen, want ik vond de weeën helemaal niet zo pijnlijk zoals je in Hollywoodfilms altijd ziet. Goed diep inademen, en langzaam, rustig uitademen.

Rond een uur of 19:00 uur kwamen de krampen vaker, dus ben ik echt gaan tellen. Ze kwamen telkens zo tussen de 5 tot 10 minuten. Mijn man en ik waren natuurlijk best wel zenuwachtig. Wat doe je als je weet dat de weeën begonnen zijn? Naar bed gaan, daar was het te vroeg voor. Onze dochter was al lekker bij oma. Immers hadden we voor de volgende ochtend sowieso een afspraak om 08:00 uur in het ziekenhuis om ingeleid te gaan worden. In een film kijken hadden we allebei geen zin. En dus hebben we de cabaretvoorstelling De Rust Zelve van adhd-er Jochem Myer zitten kijken. Lachen schijnt immers ook weeën op te wekken! Soms had ik een flinke wee, terwijl ik keihard aan het lachen was. Op die manier was een wee best goed te doen.

De menstruatie-achtige krampen kwamen steeds hoger in de buik. Het is op een gegeven moment geen kramp meer, maar meer een samentrekken van spieren in combinatie met kramp. Ik kon het eigenlijk alleen beschrijven als… een weeïg gevoel, haha!

Tegen 23:00uur begon ik te twijfelen hoe regelmatig die weeën nu zouden moeten komen  en belde ik met de afdeling verloskunde van het ziekenhuis. De weeën kwamen namelijk soms al met een tussenpauze van 3 minuten, maar soms ook weer pas na 10 minuten. De verloskundige kon me vertellen dat ze toch echt wel wat regelmatiger moesten komen, maar als ze mijn verhaal zo aanhoorde, vermoedde ze dat we die nacht nog wel naar het ziekenhuis zouden moeten komen. Ik moest maar een lekker warme douche nemen, want door te ontspannen kwamen de weeën vaak al een stuk regelmatiger. Mijn man ging naar bed, zodat hij zoveel mogelijk slaap zou kunnen pakken. Ik nam de geadviseerde warme douche. Na het douchen was ik te zenuwachtig om te gaan slapen, maar deed toch het licht uit, terwijl ik op de stopwatch van mijn mobiele telefoon de weeën bleef klokken.

Naar het ziekenhuis
Om half 2 maakte ik mijn man wakker: “We mogen het ziekenhuis gaan bellen!" De weeën kwamen nu met tussenposen van 3 tot 6 minuten en werden ook iets pijnlijker, maar nog steeds prima te doen. Mijn man poetste snel zijn tanden en deed zijn kleren aan. Ik verzamelde nog snel wat laatste spulletjes, zoals mijn bril, spiegelreflexcamera en wat make-up. Daarna belde ik het ziekenhuis. We mochten komen! Mijn man gooide mijn koffer, cameratas en de maxi cosi in zijn auto en ik kwam er waggelend achteraan.

Ik vond het zo leuk om dit mee te maken! Deze romantische start van de bevalling was precies zoals ik het overal om mij heen altijd hoor. Deze ervaring had ik in elk geval in the pocket en zou niemand me af kunnen nemen, zelfs niet als het een helse bevalling zou worden.

Mijn man parkeerde de auto op de speciale parkeerplaats voor de verloskamers, ook al was de parkeerplaats van het ziekenhuis zo midden in de nacht hartstikke leeg.. “Mogen we daar ook eindelijk eens gebruik van maken!” We belden aan en werden bij de balie ontvangen door de nachtportier, “Bent u Mevrouw B.?” “Ja, dat klopt!” “Dan mag u voor het restaurant naar rechts, en dan de hele gang aflopen richting de verloskamers.” In Hollywoodfilms zie je altijd vreselijke racescènes met rolstoelen en bloednerveuze mannen en vrouwen. Maar alles gebeurde in alle rust en ik kon heus nog wel zelf lopen. Als ik een wee had moest ik wel even stoppen om diep te zuchten.

De verloskamers
Bij de verloskamers werd ik ontvangen door een lieve Vlaamse arts-assistent en aan de CTG gelegd (hartmonitor). Je krijgt dan twee banden over je buik. De ene band meet de hartslag van de baby. De andere meet de frequentie van de weeën. De aardige Vlaamse toucheerde me om te kijken of ik al ontsluiting had.  Helaas nog niet, maar de baarmoedermond was wel bijna verstreken. We gingen het gewoon een  paar uur aanzien. Voor mijn man werd een comfortabele stoel gehaald en zo konden we proberen nog een beetje te rusten. We dommelden allebei een beetje weg, hoewel dat voor mij wel moeilijk ging omdat ik al weeën had. Mijn man kon nog wel wat slapen, maar bij mij bleef het bij een suffig doezelen.

Tegen 5 uur in de ochtend keek ze weer. Helaas nog steeds geen ontsluiting en bovendien kwamen de weeën helaas ook nog maar om de 5 tot 10 minuten. Normaal word je dan geloof ik naar huis gestuurd. In je huiselijke omgeving komen de weeën waarschijnlijk beter op gang. Maar ik had om 08:00 uur toch al de afspraak om ingeleid te worden, dus mocht ik blijven. Inmiddels klapten we allebei van de honger en aten een paar bruine boterhammen die ons aangeboden werden. Gelukkig had ik in de loop van de tijd in elk geval wel al 1 cm ontsluiting. Dat was een begin!

Vliezen breken
Tegen 09:00 uur brak de verloskundige mijn vliezen. Met een lange naald in de vorm van een breinaald prikken ze dan je vliezen kapot.  Dit deed, in tegenstelling tot wat ik dacht, totaal  geen pijn. Je voelt het bijna niet eens. Daarna stroomde er ineens allemaal vocht naar buiten. Dat voelt precies alsof je moet plassen, maar dan kun je niet ophouden, want het stroomt via een ander ‘gaatje’.  Drie kwartier later kreeg ik het infuus met wee-opwekkers. De dosis werd langzaam opgevoerd, maar snel weer teruggezet omdat de weeën meteen al om de drie minuten kwamen. Dat zou ik niet volhouden en bovendien zouden ze daarmee een onnodig groter risico creëren dat mijn ouder keizersnedelitteken zou scheuren. Dit risico is weliswaar klein, maar dat houden ze natuurlijk ook graag zo klein mogelijk.

Ruggenprik
Ik zei die ochtend al tegen mijn man, en dat had ik nooit van mijzelf verwacht, dat als dit nog maar het voorwerk was, ik absoluut om een ruggenprik zou vragen. De weeën waren welliswaar niet super pijnlijk, maar je moet dan wel op je gemak kunnen zijn. Het ziekenhuisbed lag bijzonder oncomfortabel en aan al die bandjes en dat infuus kun je geen kant op. Ik was erg gespannen en daardoor voelden de weeën ook steeds scherper. Als ik na zo’n hele nacht zonder slaap zo nog een hele dag door zou moeten, zou ik totaal geen energie meer hebben om straks ook nog een kindje eruit te persen. Ik barstte echt even in tranen uit, want ik had het zo graag ‘puur natuur’ willen doen.

Gelukkig sprak de lieve Vlaamse arts me meteen moed in dat in Nederland maar 30% van de bevallingen met een ruggenprik gebeurt, maar dat dat percentage in Belgie op 90% ligt. En dat ik ondanks de ruggenprik strakjes het persen toch echt volledig op mijn eigen kracht zou moeten doen, dus dat ik nog wel aan ‘mijn trekken’ zou komen wat puur natuur betreft. Bovendien, vervolgde ze, had ze liever dat ik al mijn krachten zou sparen voor die belangrijke persweeën en daarna ongelooflijk zou genieten van het kleine wondertje in mijn armen, dan dat ik een totaal uitgeputte moeder zou zijn die niet eens meer besefte dat ze haar pasgeboren kind in haar armen kreeg, zoals ze ook wel eens zag na lange bevallingen. Terwijl de hoeveelheid wee-opwekkers voorzichtig weer werd opgevoerd kreeg ik twee draadjes in mijn vagina om de zwarte banden over mijn buik te vervangen. Zo werden de weeën en de hartslag van de baby nog nauwkeuriger gemeten. Ik werd hier erg kribbig van. Na zo’n nacht zonder slaap en met steeds pijnlijkere weeën ben je toch al niet bepaald het zonnetje in huis. Ik werd steeds huileriger en mopperde op een geven moment tegen mijn man – sorry, ik kan me op zo’n moment altijd bijzonder plastisch uitdrukken – dat dit heus geen pretje was met twee van die draden in mijn kut.

Omdat ik me zo oncomfortabel voelde vond ik het ook steeds moeilijker worden de weeën weg te puffen. Ik verkrampte soms bij een wee, terwijl je juist rustig diep moet inademen. Dan zijn ze prima te doen. Telkens dacht ik aan mijn aardige haptotherapeut die er zo op had gehamerd dat ik ten alle tijden mijn gemak moest zoeken en rustig moest blijven ademen. De ene wee hielpen die gedachten goed, bij de andere wee had ik het moelijker.  Terwijl om de paar uur een beschuitje met kaas at en een glas thee dronk, kwam tegen 13:30 uur de verloskundige met de verlossende vraag of ik nu de ruggenprik wilde. Ja, die wilde ik wel! De weeën waren echt niet zo heel pijnlijk, het was echt best goed te doen. Zo wreed is de natuur kennelijk toch niet. Maar ik had nog maar 3cm ontsluiting, dus het zou waarschijnlijk nog een hele poos gaan duren en dat zou echt te uitputtend voor me worden.

Ik had inmiddels geen controle meer over mijn lichaam van de spanning. Ik kon alleen nog maar hard klappertanden en  trilde hevig als iemand met de ziekte van  Parkinson. Met een vaartje werd ik met bed en al naar de anesthesist gereden, twee verdiepingen omhoog met de lift, voor de ruggenprik. De Aziatische Dr. Wang (of Wong, of iets dergelijks) en zijn al even melige assistent probeerden me met wat grapjes op te beuren (“Wij zorgen ervoor dat je strakjes weer kunt glimlachen!”), maar ze hadden nogal haast wegens grote drukte, waardoor ik me enorm gepusht voelde en ik alleen nog maar harder begon te shaken. De assistent kwam met zijn volle gewicht (dat was waarschijnlijk de helft van wat ik weeg, haha!)over mijn schouders hangen, omdat je voor een ruggenprik zo stil mogelijk moet zitten, maar ook je rug zo bol mogelijk moet houden.

Stil zitten gaat echt niet als je zo hevig klappertand en trilt en diep vooroverbuigen terwijl je 41 weken zwanger bent is ook al geen pretje. Dus daar kwamen natuurlijk weer de waterlanders. Mijn partner moest vanaf een stoeltje toekijken en mocht niet in de weg staan. Dr. Wang prikte de eerste keer mis, excuseerde zich en prikte daarna nog een keer. Als ik me wat had kunnen ontspannen deed dat vast niet zo’n pijn, maar ik vond die ruggenprik toch bijzonder akelig. De lieve verzorgende die naast me stond pakte zorgzaam mijn hand, die ik vervolgens helemaal fijn kneep.  “Zo meteen voel je in een linkerbeen een schokje.” zei Dr. Wang. Het bleef even stil en toen kreeg ik zo’n optater dat het leek alsof ik zojuist mijn teen in een stopcontact had gestopt. Na enkele minuten voelde ik me volledig ontspannen. Het klappertanden en hevige trillen hield eindelijk op. De assistent vroeg hoe ik me voelde. “Nou, ik kan inderdaad weer glimlachen, hoor!”

Wat een verademing, die ruggenprik. Ik moest denken aan een aflevering van “De Bevalling” die ik onlangs op SBS6 zat te kijken, waarin een Amerikaanse aanstaande moeder zei: “Iedereen die zonder ruggenprik wil bevallen is compleet gestoord!” Daar moest ik toen gewoon om grinniken, maar nu ben ik het voor een deel toch wel met haar eens, haha!

Wachten
Die middag kon ik heerlijk wegdoezelen terwijl de weeën doorgingen. Ik voelde bijna niets meer kramp of pijn, maar kon mijn benen toch nog bewegen. Het enige waar ik zelf aan kon voelen dat ik een wee had, was dat er telkens bij elke wee een beetje vruchtwater uit me stroomde. Voor de rest zag ik het alleen op het beeldscherm naast me dat ik weer een wee had. In de namiddag zat ik op 4cm ontsluiting. Dat vond iedereen wel een beetje teleurstellend, we hadden op meer gehoopt. Inmiddels begreep ik dat als de ontsluiting niet snel zou vorderen ik naar alle waarschijnlijkheid een keizersnede zou krijgen.

Mijn man at een ziekenhuis maaltijd, die een beetje te weinig voor hem was. Daarna ging hij nog snel een loempia eten in het restaurant van het ziekenhuis. Ik at maar weer eens  twee beschuitjes met kaas. We vielen beiden in slaap. Om 20:30 uur werd ik wakker van de verloskundige. Ik was verbaasd dat ik wat geslapen had en dat het ineens alweer 20:30uur was. Iedereen was natuurlijk erg nieuwsgierig naar de ontsluiting. De verloskundige keek en had helaas geen goed nieuws. Nog steeds 4 cm zei ze. Nu moest ze toch echt de gynaecoloog erbij gaan roepen. Iedereen was natuurlijk ontzettend teleurgesteld. En ik kon het niet helpen wat tranen te laten.

De gynaecologe kwam langs. Ze wilden heel graag proberen om aan mijn wens gehoor te geven om vaginaal te bevallen. Maar na zo’n lange nacht en dag nog maar op 4cm ontsluiting zitten was toch wel erg weinig. Als ik niet al eerder een keizersnede had gehad, zouden ze de dosis wee-opwekkers nog meer hebben opgevoerd, maar dat durfde ze echt niet.  Ze gaven me nog tot 22:30 uur die avond om op meer dan 4 cm ontsluiting te komen. Als ik dan op 6 of 7cm zou zitten, zouden we doorgaan. En anders zou het een keizersnede worden. Ik moest dit bericht maar even rustig verwerken en dan kwamen ze strakjes wel even terug.

Ik ben zo dankbaar dat ze het nieuws op deze manier kwamen vertellen. Bij mijn dochter kwamen ze destijds met zes man en vrouw sterk mijn kamer ophollen en werd ik na wat korte uitleg naar de OK gerold. Precies een uur na het nieuws dat ik een keizersnede zou krijgen, was ze al geboren. Dat ging toen allemaal zo snel! Nu had ik het al een paar uur aan voelen komen en had er bovendien zelfs zelf een klein beslissingsmoment in. Nu, of nog anderhalf uur wachten. Natuurlijk was ik verdrietig, natuurlijk moest ik huilen. Maar ik zei tegen mijn man: ik ga nu niet nog anderhalf uur zitten hopen op een wonder met het risico dat er iets fout gaat. Het enige dat ik nu nog wil is mijn zoon in mijn armen krijgen en weten dat hij gezond is!

Toen de verloskundige terugkwam was ze erg opgelucht over mijn beslissing. “Dat is wat we je eigenlijk wilden horen zeggen. Maar we kenden je wens om vaginaal te bevallen en met jouw hele verhaal (het verhaal dat hier op Baby Bytes heeft gestaan, stond in een ietwat aangepaste vorm ook opgenomen in mijn dossier en was dus door alle artsen en verloskundigen gelezen) wilden we daar heel graag gehoor aangeven. Maar dit is nu inderdaad het meest verstandige.”

De gynaecologe kwam er weer bij en ook zij vond het een verstandige beslissing. Bovendien konden we vanaf dat moment ook zien dat het hartslagje van de baby steeds vaker onder de 100 slagen per minuut dook. De baby ging de weeën ook duidelijk steeds minder fijn vinden. Dit gingen mama en zoon echt niet lang meer volhouden.

Keizersnede
Opnieuw werd ik naar de anesthesist gereden en het hele artsen team was inmiddels opgetrommeld. De ruggenprik had ik al, er hoefde geen nieuwe meer gezet te worden. Alleen de dosis moest opnieuw bepaald  worden. Ondanks de verdoving begon ik weer hevig te trillen en klappertanden. Ik had mijn spieren totaal niet meer onder controle. Deels door zenuwen, maar grotendeels door de lichamelijke vermoeidheid. Ook al ben je misschien verdooft, je lichaam is op zo’n moment toch helemaal ‘op’, zelfs al voel je dat zelf niet. En passant kotste ik ook nog even mijn beschuiten met kaas uit.

De anesthesist Dr. Wang was direct verliefd op mijn spiegelreflexcamera die we hadden meegebracht en begon als een gek overal foto’s van te schieten, terwijl de gyneacoloog voorzichtig laagje voor laagje de keizersnede uitvoerde. We hebben nu een mooie reportage van de hele operatie en geboorte.

Geboorte
Aan het begin van de keizersnede waren alle artsen nog vrolijk aan het kakelen en praten, maar naarmate ze dichter bij de geboorte van de baby kwamen werd het steeds serieuzer, stiller en spannender. Op een gegeven moment was het ineens akelig stil. Al ben je verdoofd, je voelt dat ze flink aan je lijf aan het rukken en trekken zijn. Wel de bewegingen, maar dan volledig zonder pijn. Ik voelde dat er iets uit me getrokken werd. Doodse stilte… en ineens – om 22:40 uur – hoorde ik het complete artsenteam opgelucht ademhalen: “Daar is hij!” Zaterdagavond 17 september kwam, na een zwangerschap van precies 41 weken, onze zoon S. ter wereld.

Snel werd onze zoon in een doek gewikkeld, ik mocht hem vlug een kus geven, maar daarna moest hij direct mee met de kinderarts voor onderzoek. De gynaecologe vervolgde de operatie in alle rust. Wat een opluchting is het om op de achtergrond je zoon voor het eerst te horen huilen en de verlossende woorden te krijgen dat alles goed met hem is. (Pas veel later zeg ik zijn papieren dat hij een APGAR-score had van 9/10/10, het kan bijna niet beter.) Even later kwam mijn man terug met onze zoon om hem nog eens goed te laten zien. Er werden foto’s gemaakt, maar daarna moesten hij en de baby echt weg, zodat ik weer dichtgemaakt kon worden. Iemand maakte nog twee foto’s van onze zoon, die ik een paar minuten later uitgeprint en wel op het groene afscherm doek geplakt kreeg, zodat ik tijdens de operatie naar de eerste foto’s van onze zoon kon turen.

Terwijl de gynaecologe en haar team gezellig babbelend over verre reizen en arbeidstijden mij weer dichtmaakten, was ik nogal altijd aan het shaken en doodmoe. Na de operatie werd ik naar een uitrustkamer gereden. Tijdens de geboorte van mijn dochter moest ik daar twee uur wachten totdat ik mijn benen weer kon bewegen voordat ik naar de couveuse afdeling mocht waar mijn dochter lag. Wellicht de langste twee uur van mijn leven. Na twee uur kon ik toen alleen mijn grote teen weer bewegen. Nu kon ik dat al tijdens (!) het laatste deel van de operatie. Dat vond ik wel een gek idee, maar ik durfde er eigenlijk niets van te zeggen.

Tegen de tijd dat ik op de uitrustkamer kwam kon ik mijn benen alweer bijna helemaal bewegen en ook het gevoel kwam langzaam terug. Ik kreeg eindelijk wat water te drinken, ik klapte van de dorst. Na tien minuutjes rolde mijn man trots onze zoon in zijn bedje naar binnen. Wat een zaligheid hem voor het eerst vast te mogen houden! Ik knuffelde en zoende hem en vond hem zo mooi! Ik was een beetje onzeker of ik hem al mocht aanleggen voor borstvoeding in verband met al die slangen en snoertjes aan mijn lijf. Maar het mocht gelukkig en precies 1 uur en 20 minuten na zijn geboorte had ik hem voor het eerst aan de borst. Voor iemand die een keizersnede heeft gehad is dat best snel.

Op de kraamafdeling
We werden naar de kraamafdeling gereden. Een verpleegster vroeg of ik de ruggenprik wilde laten zitten voor die nacht, maar dat zou betekenen dat ik een sowieso een dag langer in het ziekenhuis zou moeten blijven. “Haal er dan maar uit!” Ik kreeg gelukkig wel een andere pijnstilling door middel van een injectie in mijn been.  Die nacht sliep ik amper.  Ik tuurde naar mijn slapende zoontje en viel soms licht in slaap om dan weer wakker te schrikken.

De volgende dag, zondag, kwamen opa’s, oma’, mijn man en onze dochter langs. Ondertussen hield ik onze zoon bijna non-stop zelf vast. Ik wilde hem vast houden en knuffelen! Zondagmiddag pushte een jonge, opgewekte verpleegster me zelfstandig naar de wc te lopen. Op maandag moest ik proberen zelfstandig te douchen. En dinsdagochtend werden zoonlief en ik ontslagen!  Hoera!