Ingedaald

Het tweede blogje van vandaag. Ik heb natuurlijk ook geen klap te doen, dus je moet het me maar vergeven. *knipoog* Ik kom net terug van de gynaecoloog en ik kreeg daar te horen dat onze kleine vent in elk geval is ingedaald. Dat was 5 dagen geleden nog niet het geval, dus we zijn toch weer een stapje dichterbij.

Verder zijn wat mensen in mijn omgeving liefbedoelde grapjes aan het maken over dat onze zoon zeker tot week 42 zou blijven zitten. Een paar weken geleden vond ik dat een leuk grapje, maar sinds een week vind ik dat helemaal zo leuk niet meer. Ik wil gewoon mij zoon in armen houden. Dat is niet zomaar een wens, dat is zo'n intens verlangen! Ik wil hem vasthouden, wiegen, aan zijn haartjes ruiken, zijn neusje zien, zijn knuistjes vast houden, zijn nageltjes bewonderen, zijn voetjes vasthouden, dat kleine lijfje op mijn borst leggen en knuffelen, knuffelen, knuffelen!

Maar goed. Ik heb het nagevraagd. En de gynaecoloog vertelde dat ze tegenwoordig in het ziekenhuis niemand meer langer dan 41 weken laten rondwandelen (tenzij een vrouw dat zelf wil.) Dat stelde me erg gerust. Dat betekend dat ik binnen nu en 17 dagen toch echt wel onze vent in mijn armen zal hebben!
Veel liefs,
Reeqais xxx