Hysterie om de kat

Gisteren had ik een heerlijk, rustig ochtendje. Eerst wat zitten knutselen, een beetje internetten, ik vermaak me verder wel. Ik baalde een beetje dat ik niet naar buiten kon met die regenval.

Nadat ik thuis kwam van de videotheek met mijn stapel van tien weekfilms, gooide ik wat kipnuggets in de frituur (Oei, slecht!) en ben een van de slappe films gaan kijken. Tegen een uur of half 4 wilde ik nog even op Babybytes kijken. Mijn laptop stond op de eettafel. Achter me stond de netjes schoongemaakte wandelwagen, met daarop een toren van Maxi Cosi, parasolletje, babyslaapzakje, zonnekap en draagzak onderdelen.

Ineens begon deze toren achter me te wiebelen. Verschrikt stond ik op en ontdekte dat onze domme rotkat in de wandelwagen was gaan liggen. Mijn relatie met onze kat is niet meer al te best sinds ik zwanger ben. Bovendien is hij nooit thuis. Een buurman van twee deuren verderop, die dol is op katten, geeft hem dagelijks te eten (ook al hebben we hem gevraagd dit niet meer te doen) en onze kat slaapt daar tegenwoordig zelfs. Hij is er 'kat aan huis'. Wij hebben zogezegd niet onze kat weggedaan, onze kat heeft ons verruilt voor een ander baasje. Onze eigenwijze kat meldt zich zo om de dag eens een keertje aan het einde van de dag om wat blikvoer op te halen en vliegt tien minuten later weer naar buiten om zich vervolgens twee dagen niet te melden.

Het storende hiervan is, dat ik nog steeds verantwoordelijk ben voor onze kat. Ik kan driehonderd keer aan mijn man vragen hem anti-vlooiendruppels te geven, omdat ik dat niet wil doen nu ik zwanger ben, maar niemand die het uiteindelijk doet. Ook die aardige kattenbuurman niet. (Want die druppels kosten immers maar liefst 25,- per doosje, en het is niet zijn kat, niet waar?) Toevallig had ik onze kat gisterenochtend eindelijk weer eens te pakken om hem zijn druppels in zijn nekje te druppelen. Maar ja, het was 3 maanden geleden en die beestjes zijn niet a la minute verdwenen.

Enfin, je voelt hem al aankomen. Mijn hele schoongemaakte wandelwagen, keurig opgedekt met een schone molton, een schoon matrashoesje, een schone deken met een schoonlakentje... allemaal onder de kattenharen. En veel erger: ik zag allemaal zwarte spikkeltjes. Neten. Oftewel: vlooieneitjes.

Wat er toe gebeurde... Het werd zwart voor mijn ogen. Ik gaf een brul waardoor de kat onmiddelijk naar buiten vloog. Ik rukte het dekentje weg, rukte de matras omhoog en constateerde: alles onder de neten. Ik rende naar de achterdeur, pakte een bezem en vloog achter de kat aan. Ik haalde uit om hem een flinke mep te verkopen (gelukkig sloeg ik mis, ik besef achteraf ook wel dat de kat er niets aan kon doen) en schreeuwde hem na dat ik hem vanavond nog een spuit zou laten geven en dat hij zelf als kattenvoer zou eindigen.

Buiten bleek het inmiddels 45 graden te zijn, dus ik besefte op dat moment ineens dat ik eigenlijk helemaal geen zuurstof binnenkreeg. Ik begon te hyperventileren en echt kei- en keihard te janken. Hysterisch snikkend ben ik met alle vuile was naar boven gerend, heb alles woedend in de wasmachine gedumpt en weer naar beneden gerend. Daar rukte ik de stofzuiger uit de gangkast en begon hysterisch de wandelwagenbak uit te zuigen.
Toen ik een beetje rustig werd en besefte wat ik gedaan had, realiseerde ik me dat ik als zwangere vrouw eigenlijk helemaal niet zo keihard kan rennen. Ik ben gelijk gestraft: ik kan nu niet meer lopen! Ik heb een spier in mijn bekken verrekt en die doet zo'n zeer dat ik bijna niet meer kan staan van de pijn.

Toen mijn man twee uur later terugkwam uit zijn werk en mijn hele verhaal aanhoorde (ik natuurlijk weer brullen), moest hij keihard lachen. Wat heerlijk toch, dat hij altijd zo fijn met mij meeleeft! Hij vond het wel zielig voor me dat ik nu een spier heb verrekt, dus hij heeft braaf de was voor me uitgehangen. De kat zat zielig voor de voordeur toen mijn man thuiskwam. Die kat komt er niet meer in! riep ik. En dus heeft mijn man hem beteuterd zijn blikvoer buiten in de tuin op laten eten. "Breng die kat maar naar je ouders, ik wil hem niet meer in huis hebben zolang ik zwanger ben en zolang de baby klein is!"

Aaah, heerlijk hè, die gierende zwangerschapshormoontjes. Wat kan je dan ineens onredelijk zijn als het de hygiëne van babyspullen en je huis betreft. Nu ik dit allemaal opschrijf begin ik ook wel een beetje medelijden met de kat te krijgen…. Arm beest! Ik weet niet waar hij nu uithangt. De kattenbuurman is op vakantie. Waarschijnlijk vangt hij nu een vogeltje. Of een visje uit iemands vijver. In elk geval zit hij ergens waar geen hysterische bazinnen hem achterna zitten met een bezem.
Liefs,
Reeqais