Slaapdrama

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver. Onze dochter (over 11 nachtjes drie jaar!) is verhuisd van De Babykamer naar haar Nieuwe Grote Meisjes kamer. Ze vond het zo spannend en leuk, dat ze gelukkig gelijk in haar nieuwe bedje wilde slapen. Zaterdagavond is ze pas laat naar bed gegaan. Er moest nog zoveel gespeeld en ontdekt worden, dat ik haar maar een beetje liet begaan en extra lang heb liggen voorlezen.
Die ochtend was ze weer heel vroeg wakker, er moest meteen weer gespeeld worden!
Zondagmiddag. Een dutje. Na een uur spiekte ik om het hoekje. Zat madame daar lekker te spelen op haar grote bed. Weer geen oog dicht gedaan. Zondag op maandagnacht. Tegen 22.00 uur sliep ze nog niet. Ze lag allemaal te woelen en zichzelf wakker te houden. 's Ochtends bij het krieken van de dag weer wakker. Maandagmiddag. Poging tot dutje mislukte wederom. Ze wilde wel gaan slapen, maar ik hoorde haar rommelen. Heb haar  tot twee keer toe terug op bed gelegd, al het speelgoed in de kasten gezet, zodat ze zo min mogelijk prikkels zou krijgen, maar dat mocht niet baten.

Maandag op dinsdag. Ze was doodop. Om 18.45 uur heb ik haar al naar boven gedaan en om 19.00 uur lag ze er in. Met rode ogen van de slaap. Om 20.00 uur lag ze nog steeds wakker en te woelen. Om 21.00 uur nog steeds. Ze was zo moe, dat ze gewoon niet in slaap kan komen.
Vanmorgen om 05.15 uur: hartverscheurend gehuil uit de nieuwe slaapkamer. Ze heeft enge gedroomd. Iets over papa en mama en kikker. Ik kan het niet zo goed begrijpen, maar het heeft alle schijn van een nachtmerrie. Ze is zo in paniek dat ze haast in me kruipt. Ze wil bij papa en mama in het bed. Dat mag niet van mij. Als ik zeg dat ze moet proberen te slapen breekt ze weer. Ze -snik- wil- snik- niehiet -snik- slapen! Mijn moederhart breekt. Ik leg haar op haar oude (nu lege) kamer in haar ledikantje. Het is stil. Maar om 07:00 uur begint het weer. Ze is in paniek en huilt. Ik leg haar nu wel bij mij in bed (het is immers al ochtend). Ze rommelt en speelt wat. Ik heb tegen die tijd al besloten om vandaag maar thuis te blijven en ons beiden ziek te melden. Ik trek het zelf ook niet meer na een heftig weekend. Ze begint luidkeels uit een boekje voor te lezen. Ik zeg haar dat ze nog even een beetje stil moet zijn. Meteen weer drama. Mijn geduld raakt nu een beetje op, ik ben zelf ook behoorlijk op, want ik doe al weken geen oog dicht door de zwangerschap.

Tegen 8.00 uur vraagt het kleine dametje ineens: Mag ik slapen in het kleine bedje? Ja, natuurlijk mag je dat. En daar ligt ze nu al 2,5 uur Knock Out te slapen. Het is nu al 10:30 uur en ze slaapt nog steeds.

Diepe zucht!
Liefs,
Reeqais

PS, zal je net zien, begint ze nu net weer te huilen...