12-weken echo

Om 17:30 uur had ik de afspraak voor de twaalf weken echo. In Etten-Leur, terwijl ik uit Breda kom, en mijn man thuis op moest pikken. Maar ik moest uit 's-Hertogenbosch komen, waar ik werk. Normaal niet zo'n probleem, maar je zult natuurlijk altijd zien, dat als je om 17:30 uur een twaalf weken echo hebt, je eerst op de A58 voor het stoplicht in de file staat, vervolgens op de A27 een rijbaan afgesloten is door een vrachtwagen met pech, je daarna kan aansluiten op de afrit van de A16 naar de A58, waar vervolgens ook weer een file staat. En dan geloof ik dat ik als Bredanaar nog niet mag klagen. Als je in Rotterdam of Utrecht woont heb je te maken met het ene verkeersinfarct na het andere.

Maar goed, de fileproblematiek in Nederland doet er natuurlijk totaal niet toe, ik wilde het alleen maar even aankaarten om jullie te laten voelen hoe mijn gemoedstoestand ongeveer geweest moest zijn, toen ik tegen 17:30 uur ook nog eens voor een DICHTE DEUR van het echo centrum stond!

Er brak een lichte, onzichtbare paniek uit, in mijn hoofd. Ik had toch wel op donderdag 24 februari om half zes een echo in Etten-Leur? Ik zoek de fout op zo'n moment eerst bij mezelf. Op zich geen slechte eigenschap, trouwens. Gelukkig was het probleem snel verholpen. Om 17:00 uur sluit het bedrijf, maar op donderdag hebben ze altijd van 17:30 uur tot 22:00 uur avondspreekuur en komt er een nieuwe baliemedewerker. Zij draaide de deur weer voor ons open. Iets voor half zes kwam de echoscopist aan lopen.

Ik werd netjes geholpen door de mannelijke echoscopist (wat ik nog niet eerder heb meegemaakt). De beste man liet er gelukkig geen gras over groeien en legde me zo snel mogelijk 'aan de apparatuur'. In geen tijd had hij een prachtig shot van ons zeer beweeglijke kindje.

Ik was zo ontroerd, dat er een traan over mijn wang biggelde. Het kindje (5 cm en 4 mm) was helemaal af. Perfect gewoon! Je zag heel goed twee armpjes met handjes op en neer bewegen en twee beentjes spartelen. Het hoofdje was heel duidelijk te zien en de echoscopist wees ons een neusje en een oogkasje aan. Het buikje was goed dicht en er zat al vocht in het maagje, wat aantoont dat het kindje al kan slikken. Ondertussen spartelde ons kindje er druk op los. Dat maakte me zo trots!

Gisteren op mijn werk dacht ik het kindje al gevoeld te hebben, maar mijn man zei dat dat nog niet kon bij 12 weken. Ik vroeg het aan de echoscopist. Ja hoor, dat kan prima, omdat je al een kindje hebt en dus weet waar je op moet letten. Hij wees de plek aan waar ik dan naar alle waarschijnlijkheid iets zou kunnen voelen. Ik dacht zelf dat het te hoog was toen ik het gisteren voelde, maar het klopte precies, want kennelijk zit je baarmoeder tegen de 12 weken al een flink eind richting je navel. Vanavond voelde ik het weer - een piepklein 'plopje' - tijdens het avondeten, dus ik zal het vanaf nu wel vaker gaan voelen. Zo heerlijk!

Ik ben zo dankbaar, blij en opgelucht. Vanaf nu kan ik eindelijk gaan genieten. Ik voel me sinds maandag trouwens ook al ietsje minder moe. Ik ben gisteren helaas wel weer kotsmisselijk geworden en dat is niet meer overgegaan, maar dat is wat mij betreft echt bijzaak! :-)
Veel liefs,
Reeqais